Ανακοίνωση της ΚΟΕ για τη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ

1. Το σημαντικότερο και βαρύνον στοιχείο, αλλά και αυτό που κανείς δεν αναφέρει, είναι ότι η μνημονιακή εποχή περνά και τυπικά στη γεωπολιτική της διάσταση. ΗΠΑ και Ε.Ε., ο καθένας για δικούς του λόγους αλλά σε αγαστή σύμπνοια, οδηγούν τη χώρα σε επώδυνο και ταπεινωτικό συμβιβασμό στο Μακεδονικό, προοίμιο μιας περιπέτειας με άδηλη έκβαση. Ανεξάρτητα από το πώς θα προχωρήσει η συμφωνία (πολλές προϋποθέσεις εκκρεμούν), η Ελλάδα περιέρχεται σε δύσκολη θέση, καθώς στα βόρεια σύνορά της αναγνωρίζει κράτος του οποίου οι κάτοικοι δεν είναι πολίτες κάποιας γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, αλλά εθνότητα με αντίστοιχη μάλιστα γλώσσα – ενώ πολλά στοιχεία της συμφωνίας δεν έχουν αποκαλυφθεί (πολιτιστικά, γεωγραφικά, εμπορικά κ.λπ. σύμβολα, τοπωνύμια και διάφορες ονομασίες).

Οι ελπίδες ότι η συμφωνία θα βάλει τέρμα στον αλυτρωτισμό θα αποδειχθούν φρούδες. Το Μακεδονικό δεν λύνεται, όπως προπαγανδίζει η κυβέρνηση, αλλά εδραιωμένο πλέον διογκώνεται (αποκτώντας και νέες πτυχές, που η Ελλάδα με την παραχωρητική της στάση φέρνει στο προσκήνιο). Δεν λύνεται – αντίθετα, επισημοποιείται και οξύνεται. Θυμίζει τις συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου όπου οι κυβερνώντες, αφού συνθηκολόγησαν και αναγνώρισαν ρόλο στον τουρκικό παράγοντα, έλεγαν πως έλυσαν το Κυπριακό… Με τη γνωστή συνέχεια.

Οι πανηγυρισμοί και τα συγχαρητήρια από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. για τη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ πρέπει να προβληματίσουν κάθε έναν που νομίζει ότι ο «ρεαλισμός» και ο «συμβιβασμός» προάγει τις σχέσεις των λαών και των χωρών. Το ζητούμενο από τα τέλη του 2017 ήταν πώς θα μπει γρήγορα στο ΝΑΤΟ η ΠΓΔΜ, και τίποτα παραπάνω. Τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Ζάεφ κινήθηκαν στην τροχιά αυτής της «παραγγελιάς».

2. Έχουμε μια Ελλάδα ταπεινωμένη, που δεν μπορεί να υποστηρίξει τα συμφέροντά της (πολύ παραπάνω, δεν μπορεί να δει πτυχές του προβλήματος και τοποθετείται εντελώς νατοϊκά και έντονα αντιρωσικά). Όλοι γνωρίζουν ότι το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ προωθούν την περικύκλωση και τον περιορισμό της Ρωσίας. Πρόκειται για στρατηγικό ζήτημα, αφού πρέπει να ειδωθεί το σύνολο των γεωπολιτικών τόξων και παρεμβάσεων, και ιδιαίτερα η αντιμετώπιση του τούρκικου επεκτατισμού. Στα πλαίσια αυτά, η εξωτερική πολιτική της χώρας δεν έχει να κερδίσει τίποτα από την πλήρη ευθυγράμμιση με ΗΠΑ-Ε.Ε.-ΝΑΤΟ. Μια χώρα που ευθυγραμμίζεται εντελώς, ακόμα και σε βάρος των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, μην μπορώντας να τα υπερασπίσει ανοικτά, καθίσταται εντελώς ανίκανη και αφερέγγυα να υπερασπίσει τις προϋποθέσεις μιας ανεξάρτητης πολιτικής.

Η συμφωνία έτσι όπως παρουσιάζεται έχει πολλά κενά και είναι πολύπλοκη στην εφαρμογή της. Είναι ό,τι πρέπει για να αθετηθεί ή, στην καλύτερη περίπτωση, να συσταλεί στα απολύτως απαραίτητά της. Στο τέλος απλά θα μείνει η υπογραφή που έχει θέσει η Ελλάδα. Η πείρα που έχουμε, η ιστορία της ελληνικής πολιτικής, η στάση και η ποιότητα του πολιτικού κόσμου (βλ. και κυπριακό, ελληνοτουρκικά κ.λπ.) μας προειδοποιεί για νέα δεινά, και όχι για την αξιοποίηση ενός «έντιμου συμβιβασμού», όπου κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις. Πρώτο γιατί τα παίρνουν όλα το ΝΑΤΟ, η Ε.Ε. και η ΠΓΔΜ και δεύτερο, δια στόματος Τσίπρα, ομολογείται ευθαρσώς ότι έτσι η Ελλάδα «πρωτοστατεί στην ευρωπαϊκή και ευρωατλαντική προοπτική των γειτόνων μας»…

3. Σήμερα είναι αναγκαίο να βγουν ορισμένα συμπεράσματα, ακόμα και αυτοκριτικά, για το χώρο της σύνολης αριστεράς που κινήθηκε στην τροχιά της μεγάλης αυταπάτης, ότι μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό αποτελεί αξιοπρεπή λύση του ζητήματος. Πρόκειται για μια δομικά ατελή σκέψη, αρκετά προσχηματική. Γιατί πρόβαλε την ιδέα ότι ένας συμβιβασμός στο όνομα θα σταματούσε τον αλυτρωτισμό της άλλης πλευράς και θα επέρχονταν ηρεμία. Αυτή τη γραμμή πρόβαλλαν και εξακολουθούν να στηρίζουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ (σήμερα), όπως και οι περισσότερες οργανώσεις της Αριστεράς. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει και υπογράφει τη συμφωνία, το δε ΚΚΕ μιλά για ΝΑΤΟ και εμπλοκή ιμπεριαλιστών αλλά εξακολουθεί να υποστηρίζει την σύνθετη ονομασία…

Ακόμα και η θέση του 1992 ήταν προβληματική και άνοιγε το δρόμο για όσα έγιναν στη συνέχεια. Τώρα με τη συμφωνία επισημοποιείται το όνομα, η εθνικότητα, η γλώσσα. Θα υπάρχει μια Βόρεια Μακεδονία και ίσως μια νότια που περιμένει την ολοκλήρωση του «μακεδονισμού». Τώρα που πέφτουν οι υπογραφές έχουν αποσυρθεί προς στιγμήν οι αλυτρωτισμοί, αλλά τίποτα δεν εμποδίζει να επανέλθουν στην πορεία της εφαρμογής της συμφωνίας, ή και μετά. Συνεχίζεται έτσι να καταγράφεται η μεγάλη απόσυρση και απουσία της Αριστεράς από τα εθνικά ζητήματα, όπως το Μακεδονικό και η απειλή του τούρκικου επεκτατισμού. Πλήρης απουσία!

4. Η εμπλοκή του ζητήματος στον εσωτερικό πολιτικό καβγά δείχνει πόση σημασία δίνει ο πολιτικός κόσμος σε ένα σοβαρό θέμα – θρυαλλίδα εξελίξεων σε ολόκληρη τη Βαλκανική. Γύρω από το θέμα στήνεται μια άθλια παράσταση ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, κυρίως έχοντας στο νου τα ψηφαλάκια των επόμενων εκλογικών αναμετρήσεων και το προχώρημα των σχεδιασμών κάθε κόμματος. Από πλευράς Τσίπρα αναζητείται η ζεύξη με το ΚΙΝΑΛ και οι απαραίτητες ψήφοι αν έρθει το θέμα στην Βουλή, αλλά και επιχειρείται η συνολική ρυμούλκηση του χώρου και πιθανά η διάσπασή του (Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ και Γιώργος Παπανδρέου έχουν ήδη εκφράσει φιλοσυριζικές θέσεις). Η Ν.Δ. αναγκαστικά, κι όχι από άποψη πολιτικών αρχών και θέσεων, πρέπει να αντιπολιτευτεί – και γι’ αυτό επιλέγει την καταψήφιση της συμφωνίας, παρόλο που καταλαβαίνει πως τα «μεγάλα» αφεντικά τη στηρίζουν.

Μέσα στον σκυλοκαβγά που ξεκινά, σίγουρα θα υποβαθμιστεί έως και θα μηδενιστεί η σημασία και η γεωπολιτική διάσταση του Μακεδονικού ζητήματος. Σε μια βδομάδα η κυβέρνηση Τσίπρα ξεδιπλώνει μια διπλή χρέωση: περνά το 4ο μνημόνιο (που το ονομάζει «έξοδο») φορτώνοντας τεράστια πρόσθετα βάρη στον ελληνικό λαό, και αναγγέλλει περιχαρής μια συμφωνία μειοδοσίας που την ονομάζει «παίρνουμε τη Μακεδονία μας πίσω»! Τόσο αισχρά και τιποτένια, στην υπηρεσία των διεθνών κηδεμόνων και των ντόπιων ελίτ…

5. Το πιο σημαντικό στοιχείο είναι το πώς θα προσλάβει ο ελληνικός λαός τη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ-ΝΑΤΟ. Και βεβαίως πώς θα αντιδράσει. Υπάρχει μια υπόκωφη οργή τις πρώτες ώρες και μέρες, υπάρχουν διάφορες εξαγγελίες για αντιδράσεις και συλλαλητήρια. Όπως υπάρχει και ένας μεγάλος βομβαρδισμός «ρεαλισμού» και «επιτυχίας» από όλες τις συστημικές δυνάμεις και τους διεθνείς παράγοντες.

Γίνεται κατανοητό ότι πολλά δώσαμε, ότι δώσαμε το όνομα και πήραμε υποσχέσεις, ότι αυτό είναι ένα ξεπούλημα. Ο ελληνικός λαός νοιώθει ότι ακόμα κι αν οι λεγόμενες προϋποθέσεις δεν εφαρμοστούν και η συμφωνία δεν κυρωθεί, τότε δεν επιστρέφουμε στην προτεραία κατάσταση, αλλά θα προκύψει μια θέση εντελώς αδυνατισμένη για την Ελλάδα και η ΠΓΔΜ θα είναι αναβαθμισμένη ως μέλος του ΝΑΤΟ, με την ονομασία, την υπηκοότητα, τη γλώσσα κ.λπ.

Υπάρχει και ένα τεράστιο θέμα δημοκρατίας και τρόπου λειτουργίας της ελληνικής πολιτείας σε σχέση με αυτό το σημαντικό θέμα. Η κυβέρνηση αποφασίζει, ερήμην της εκφρασμένης πολλαπλώς άποψης του λαού, ενημερώνει κόμματα και Βουλή, προχωρά σε αιτήσεις για την εισδοχή της ΠΓΔΜ σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, και κάποτε φέρνει προς κύρωση στη Βουλή τη συμφωνία με απλή πλειοψηφία 151 βουλευτών. Στα Σκόπια θα διενεργηθεί δημοψήφισμα. Εδώ μάλλον δεν χρειάζεται για το πολιτικό σύστημα… Το έλλειμμα δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα συνδυάζεται με το κοινωνικό ζήτημα και την διάλυση της κοινωνίας μαζί με τη χώρα.

Άρα να αρχίσουμε από τα εντελώς αυτονόητα: να ενημερωθεί πρώτα ο λαός, να μιλήσει και να εκφραστεί με όποιον τρόπο επιλέξει (δημοψήφισμα, συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια κ.λπ.) και μετά, μόνο μετά, να προχωρήσει όποια κυβέρνηση σε συμφωνίες. Κανείς δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να «λύσει», και μάλιστα έτσι, το Μακεδονικό.

Επομένως η θέση μας συνοψίζεται στο ότι η συμφωνία αυτή ανοίγει μια νέα εποχή εντάσεων και προβλημάτων, όπως άνοιξε η συμφωνία Ζυρίχης-Λονδίνου για την Κύπρο. Δεν τελειώνει αλλά αρχίζει ένας νέος κύκλος στην περιοχή, το Μακεδονικό δεν ήρθε για να λυθεί αλλά για να παραμείνει ως σημαντικό πρόβλημα. Η πολυπλοκότητα και η ρευστότητα θα ενταθούν, η ρευστοποίηση το ίδιο. Ρευστά θα καταστούν και τα σύνορα. Μπήκαμε στη γεωπολιτική εποχή, εποχή πολυπλοκότητας, εθνικών εντάσεων-συγκρούσεων. Βαλκάνια, Αιγαίο, Κύπρος, Μέση Ανατολή αποτελούν ένα σημαντικό επίκεντρο εξελίξεων. Η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο.

Ενημέρωση και προσανατολισμός του λαού!

Να μιλήσει τώρα ο λαός! Δημοψήφισμα!

13/6/2018