Αναγκαίοι οι πραγματικοί αγώνες και ο μαζικός ξεσηκωμός!

 Διδάγματα από έναν αγώνα που εξαγγέλθηκε προτού προετοιμαστεί, ποινικοποιήθηκε προτού αποφασιστεί και αναστάλθηκε προτού οργανωθεί.

Με την προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών, η τρικομματική κυβέρνηση επιδίωξε να στείλει το πολιτικό μήνυμα ότι έχουμε περάσει σε μια νέου τύπου δικτατορία και όλοι οφείλουν να υποταχθούν ή να αφανιστούν. Οι εκπαιδευτικοί αποτέλεσαν τον κλάδο-πειραματόζωο στη συνεχιζόμενη απόπειρα να συντριβεί κάθε ίχνος συνδικαλιστικής ελευθερίας και να ενταφιαστεί το όπλο της απεργίας. Σε μια Ελλάδα των μνημονίων και του ξεπουλήματος της χώρας και των κατοίκων της στα σκλαβοπάζαρα δεν έχουν θέση ούτε οι απεργίες, ούτε η διεκδίκηση του δίκιου, ούτε ο συνδικαλισμός.

Οι πολλές χιλιάδες των εκπαιδευτικών, παρά την προληπτική επιστράτευση και την κυβερνητική τρομοκρατία, βρεθήκαμε με αγωνιστική διάθεση στις κινητοποιήσεις της Δευτέρας ανά την Ελλάδα και στις Γενικές Συνελεύσεις της Τρίτης. Για να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας να αποφασίζουμε συλλογικά και δημοκρατικά ενάντια σε μια κυβέρνηση που δρα ανοιχτά σε βάρος του λαού και της χώρας, που βρίσκεται πλέον εκτός ορίων συνταγματικής νομιμότητας. Οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί με τη συμμετοχή τους στις Γενικές Συνελεύσεις και την έκφραση της αγωνιστικής τους στάσης έδωσαν ένα ηχηρό χτύπημα στην κυβέρνηση που νόμισε ότι θα κάμψει με την επιστράτευση το αγωνιστικό τους φρόνημα. Έδειξαν προς όλες τις πλευρές ότι υπάρχουν αγωνιστικές διαθέσεις στον κλάδο που όμως έπρεπε αλλιώς να οργανωθούν και να αξιοποιηθούν.

Ήταν ένας αγώνας που εξαγγέλθηκε προτού προετοιμαστεί, ποινικοποιήθηκε προτού αποφασιστεί και αναστάλθηκε προτού οργανωθεί. Οι ευθύνες βαραίνουν κατά κύριο λόγο τις κυβερνητικές συνδικαλιστικές παρατάξεις (ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ) που εγκλώβισαν τον κλάδο, εν μέσω διακοπών του Πάσχα, σε μια απόφαση (απεργία στις Πανελλαδικές) που –απ’ ό,τι φαίνεται εκ των υστέρων- γνώριζαν ότι θα έδενε πισθάγκωνα ολόκληρο τον κλάδο με την επιβολή της επιστράτευσης. Οι παρατάξεις της Αριστεράς στην ΟΛΜΕ επιδίωξαν αγωνιστικές αποφάσεις, χωρίς όμως να διαμορφώνουν, να οικοδομούν τους όρους που χρειάζονταν για να γίνει πράξη η πραγματικά αγωνιστική διάθεση των εκπαιδευτικών.

Το αποτέλεσμα ήταν να εγκριθεί σχεδόν παμψηφεί από μαζικές Γενικές Συνελεύσεις μια απεργιακή κινητοποίηση που θα μπορούσε να γίνει μόνο με όρους πραγματικού πολιτικού, μαζικού κινήματος. Στο ειδικό καθεστώς του μνημονίου και της τρόικας, τα συνδικάτα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν μπορούν να γίνουν πραγματικοί αγώνες σε κλαδικό επίπεδο, χωρίς να βάζουν στο επίκεντρο την ανατροπή του καθεστώτος των μνημονίων και της τροϊκανής εξάρτησης, την ανάγκη μιας άλλης διεξόδου για τη χώρα και την κοινωνία. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει πέρα από τη διεξαγωγή του αγώνα των εκπαιδευτικών ως αγώνα για τη Δημοκρατία, πολιτικού αγώνα ενάντια στη μνημονιακή χούντα. Ως καλέσματος, δηλαδή, σε γενικό ξεσηκωμό για τη διάσωση της παιδείας, για να φύγει η τρόικα και αυτή η κυβέρνηση.

Ακόμα και από τις Γενικές Συνελεύσεις της Τρίτης θα μπορούσε να δοθεί ένας άλλος προσανατολισμός, να προταθεί ένα περιεχόμενο στις αποφάσεις των συναδέλφων που να δημιουργεί καλύτερους όρους απέναντι στην κυβέρνηση για τη συνέχεια. Ακόμα και μετά, την ύστατη στιγμή, αντί για τους χειρισμούς που έγιναν, θα μπορούσαν να υπάρξουν άλλες λύσεις που να δημιουργούν καλύτερους όρους. Αντί για τη γενική αναστολή των κινητοποιήσεων, έτσι όπως αποφασίστηκε, θα μπορούσαν να οργανωθούν άλλου είδους κινήσεις ώστε και οι συνάδελφοι που παρουσιάστηκαν στις εξετάσεις να το κάνουν με τρόπο που να καταγγέλλει την επιστράτευση και γενικότερα να δημιουργηθεί ένα διαφορετικό κλίμα στα σχολεία κατά τη διάρκεια των εξετάσεων.

Ταυτόχρονα, ο σεβασμός της αυτονομίας του συνδικαλιστικού κινήματος δεν μπορεί να καταργεί την ευθύνη που έχουν οι πολιτικές δυνάμεις που αντιστρατεύονται τη μνημονιακή καταστροφή να στέκονται ολόπλευρα δίπλα στους αγώνες και να αναβαθμίζουν τη δύναμη και τη σημασία τους στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Ούτε μπορεί να βάζει φραγμούς στη συμπόρευση κοινωνικών, συνδικαλιστικών, πολιτικών και κάθε είδους δυνάμεων που θέλουν μια άλλη πορεία για τους εργαζόμενους, το λαό και τη χώρα.

Οι φορείς της πολιτικής Αριστεράς και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ (που χρεώνεται την αναστολή της απεργίας από διάφορες πλευρές) οφείλουν να αντιμετωπίζουν ζητήματα όπως αυτό της επιστράτευσης με πιο αποφασιστικό τρόπο. Να συνδέουν τους αγώνες των ξεχωριστών κλάδων με τον αναγκαίο πολιτικό αγώνα. Να δεσμεύονται για το γκρέμισμα των αντιλαϊκών μέτρων που παίρνει η μνημονιακή κυβέρνηση. Να εργάζονται για την πιο πλατιά ενότητα για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη και με ένα άλλο σχολείο στο οποίο ανεμπόδιστα οι εργαζόμενοι θα διδάσκουν πραγματική μόρφωση και αξιοπρέπεια.

Όσοι, ενώ γνώριζαν και θεωρούσαν από την αρχή προδιαγεγραμμένη την εξέλιξη αυτού του αγώνα, δεν έκαναν τίποτα ουσιαστικό για ένα άλλο σχέδιο, για μια άλλη πορεία, κάνοντας μικροσυνδικαλιστικούς υπολογισμούς, και σήμερα προσπαθούν με κραυγές απλά να βγάλουν πολιτική υπεραξία, ακολουθούν έναν πολιτικάντικο δρόμο που τίποτα θετικό δεν έχει να προσφέρει στο κίνημα των εκπαιδευτικών ούτε, σε τελευταία ανάλυση, και στους ίδιους και τους μικροσχεδιασμούς τους, όπως έχει δείξει η πρόσφατη εμπειρία.

Είναι σημαντικό, για την επόμενη μέρα, στα επιστρατευμένα «μέχρι νεωτέρας» σχολεία αλλά και στην αστυνομοκρατούμενη κοινωνία να μην κυριαρχήσει η ηττοπάθεια και η υποταγή. Η οργή, η πληγωμένη αξιοπρέπεια, η απογοήτευση αλλά και η αγωνιστική διάθεση του κόσμου της εκπαίδευσης μπορεί να γίνει επίγνωση και αποφασιστικότητα για οργάνωση του αγώνα δίπλα στην κοινωνία, τους γονείς και τους μαθητές για την ανατροπή. Διέξοδος από μια δύσκολη θέση μπορεί να είναι μόνο η οικοδόμηση από τώρα, από σήμερα, ενός γνήσιου μετώπου για την πραγματική Δημοκρατία, την αξιοπρέπεια, για τη μαχητική υπεράσπιση και διεκδίκηση του δημόσιου σχολείου, της επιβίωσης και του μέλλοντος των επόμενων γενιών.

17/5/2013

Οι εκπαιδευτικοί της ΚΟΕ