Αλέξης Τσίπρας: Οι ευρωεκλογές δημοψήφισμα ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό

Η «Αριστερά!» ενόψει της 2ης Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, απευθύνθηκε στις συνιστώσες και σε πολλούς ανένταχτους του ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντας σε όλους τέσσερα ερωτήματα. Σε αυτές τις σελίδες δημοσιεύονται οι απαντήσεις όσων ανταποκρίθηκαν. Να σημειωθεί ότι οι ερωτήσεις τέθηκαν σε όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και στον βουλευτή Φώτη Κουβέλη. Οι ερωτήσεις είναι οι εξής:

1. Ποια θεωρείτε ότι ήταν τα θετικά και ποια τα αρνητικά στοιχεία-βήματα του ΣΥΡΙΖΑ στον έναν χρόνο από την πρώτη Πανελλαδική Σύσκεψη;
2. Τι πρέπει να αλλάξει στο ΣΥΡΙΖΑ από δω και πέρα, προς ποια κατεύθυνση και με ποια εργαλεία;
3. Μπροστά στις ευρωεκλογές ποιοι πρέπει να είναι οι στόχοι, τα προτάγματα και εν τέλει το διακύβευμα για τον ΣΥΡΙΖΑ;
4. Στο περιβάλλον που διαμορφώνει η κρίση πώς οριζόμαστε ως ΣΥΡΙΖΑ και σε τι καλούμε τον κόσμο να δράσει και να κινητοποιηθεί;

1. Έχουν γίνει πολύ σημαντικά βήματα, όπως η κοινή δράση και η συσπείρωση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ πάνω σε πολύ συγκεκριμένες καμπάνιες, που είχαν μεγάλη επιτυχία. Είτε από πρωτοβουλίες που συντόνιζε η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και έχουν να κάνουν με την καμπάνια μας για τις τράπεζες, ενάντια στο πακέτο των 28 δισ. ευρώ, ή στο αίτημά μας να επανακρατικοποιηθεί άμεσα η Εθνική Τράπεζα, ενώ είχαμε και καμπάνιες τις οποίες κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ, συλλογικότητες του ΣΥΡΙΖΑ αναλάμβαναν να διεκπεραιώσουν, και στην πορεία συγκέντρωναν το σύνολο των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως για παράδειγμα αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία που πήρε η ΚΟΕ για τις Επιτροπές ενάντια στην ακρίβεια, αλλά και πολλές άλλες που πήραν άλλες συλλογικότητες. Νομίζω, όμως, ότι όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, δεν είμαστε ευχαριστημένοι από την απόδοση που είχε το προηγούμενη διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί περιμέναμε πολύ περισσότερα. Οι προσδοκίες και της κοινωνίας και του κόσμου της αριστεράς, αλλά και οι δικές μας, ήταν πολύ περισσότερες και πρέπει να είναι πολύ περισσότερες. Πολλές φορές είναι αλήθεια ότι σκοντάφτουμε σε μία αδυναμία συνεννόησης, που συχνά οδηγεί σε φαινόμενα γραφειοκρατίας στο επίπεδο του συντονισμού, τα οποία πρέπει να ξεπεραστούν πολύ γρήγορα – διότι οι προσδοκίες του κόσμου της αριστεράς από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μεγαλύτερες. Γιατί έχει αναδειχθεί μέσα από τους αγώνες και τα κοινωνικά κινήματα, το κίνημα των εργαζομένων και το νεολαιίστικο κίνημα, ως η δύναμη εκείνη στην οποία οι περισσότεροι εργαζόμενοι και οι λαϊκές δυνάμεις θέλουν να στηρίξουν τις ελπίδες τους για μια μεγάλη αλλαγή στον τόπο.

2. Το πρώτο που πρέπει να αλλάξει είναι να αντιληφθούμε, όλες οι συλλογικότητες, όλες οι πολιτικές δυνάμεις, ότι πρέπει να δώσουμε περισσότερο «αέρα» στις τοπικές επιτροπές, στις τοπικές κινήσεις, στην παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στους μαζικούς χώρους, όπως στο φοιτητικό ή στο συνδικαλιστικό χώρο, προκειμένου να γίνεται περισσότερη δουλειά σε επίπεδο βάσης. Και νομίζω ότι, πέραν αυτής της φοβερής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, που πολλές φορές λειτουργεί και ως ιερατείο που κανονίζει τα πάντα, πρέπει να δοθούν αρμοδιότητες και ρόλοι σε επιτροπές πιο χαμηλά στην πυραμίδα της ιεραρχίας. Και, κυρίως, πρέπει να λειτουργήσει ένα επιτελικό κέντρο (το έλλειμμα της κακής λειτουργίας του είναι μεγάλο), αυτό που κάποιοι ονομάζουν οργανωτική γραμματεία. Η γνώμη μου είναι ότι πρόκειται για το επιτελικό κέντρο που μπορεί να παράγει συντονισμένες δράσεις και παρεμβάσεις για το ΣΥΡΙΖΑ, τις οποίες τόσο πολύ ανάγκη έχει αυτή την περίοδο. 

3. Νομίζω ότι οι ευρωεκλογές αυτές δεν θα είναι τόσο όμοιες με ευρωεκλογικές αναμετρήσεις του παρελθόντος. Με βάση τις συνθήκες που βιώνουμε όλοι μας μεσούσης της οικονομικής κρίσης, αλλά και της κρίσης του πολιτικού συστήματος στη χώρα, θα είναι κεντρικές πολιτικές εκλογές. Δεν θα ψηφίζει ο κόσμος με χαλαρή διάθεση. Θα ψηφίζει έχοντας στο μυαλό ότι έχει να αντιμετωπίσει την κρίση στην οποία μας έχουν φέρει οι κυβερνήσεις των δύο μεγάλων κομμάτων και η νεοφιλελεύθερη πολιτική. Με αυτή την έννοια, για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολύ σημαντική ευκαιρία να μετατρέψει αυτές τις ευρωεκλογές σε δημοψήφισμα. Από τη μια θα αναμετρηθούν σ’ αυτό το δημοψήφισμα οι δυνάμεις που ακολουθούν την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και που διακυβέρνησαν αυτόν τον τόπο τα τελευταία 15 χρόνια, από την άλλη η ριζοσπαστική αριστερά, που έρχεται να δώσει την ελπίδα για μια μεγάλη αλλαγή στον τόπο, για μια στροφή στην αριστερά.

4. Καταρχάς να πω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μόνη πολιτική δύναμη που εκπονεί το πρόγραμμά της λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί μετά την οικονομική κρίση. Με αυτή την έννοια, νομίζω ότι γίνεται φανερό και από τις προτάσεις και τις θέσεις της προγραμματικής επεξεργασίας, κυρίως όμως από την παρουσία στις κοινωνικές αντιστάσεις, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι μία δύναμη η οποία όχι απλά διαμαρτύρεται για τη σημερινή άσχημη κατάσταση της συρρίκνωσης, δηλαδή της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, αλλά προτείνει κι ένα διαφορετικό μοντέλο. Ένα διαφορετικό μοντέλο για την οικονομία, ένα διαφορετικό μοντέλο για την ανάπτυξη, ένα διαφορετικό μοντέλο για την πορεία της χώρας και ένα διαφορετικό μοντέλο για την πορεία της Ευρώπης, μιας και έχουμε ευρωεκλογές. Σήμερα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρώπη, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και η ευρωπαϊκή δεξιά, λειτουργούν ως οι πιο αντιευρωπαϊκές δυνάμεις. Είναι αυτές οι οποίες βάζουν με την πολιτική τους βόμβα στα θεμέλια της ευρωπαϊκής προοπτικής. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, στη χώρα μας είναι η μοναδική πολιτική δύναμη που, σε μία προοπτική συγκρουσιακή με το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό πρόταγμα, προτείνει μία άλλη οικονομία, προτείνει έναν άλλο ορίζοντα, το σοσιαλιστικό ορίζοντα. Και, σε επίπεδο ευρωεκλογών, είναι η μοναδική εκείνη δύναμη που αγωνίζεται μαζί με τις κοινωνικές δυνάμεις και τους εργαζόμενους της Ευρώπης και τις πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης που αντιπαρατίθενται στο νεοφιλελεύθερο πρόταγμα της σημερινής ΕΕ, για μια άλλη Ευρώπη, που είναι όχι μόνο αναγκαία, αλλά είναι και η μοναδική εφικτή προοπτική για την ύπαρξη της Ευρώπης. Διότι αν συνεχίσουμε έτσι, είναι βέβαιο ότι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα δεν θα υπάρχει κοινωνικό υποκείμενο, δεν θα υπάρχει και αυτό που σήμερα εμείς ονομάζουμε ΕΕ. Με την έννοια του ότι αν διαλυθεί η κοινωνική συνοχή, δεν μπορεί να μείνει μονάχα μια ιστορία που θα βασίζεται σε μονεταριστικές επιλογές ενοποίησης.

Αλέξης Τσίπρας,
πρόεδρος του Συνασπισμού