Αλάργα και μακριά τους…

Η δημοσιογράφος του ΑΠΕ Μαρίνα Βήχου στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου της Αλέκας Παπαρήγα όπου παρουσιάστηκαν οι θέσεις του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό (που θα συζητηθούν στο 18ο συνέδριο του κόμματος) έθεσε την ακόλουθη ερώτηση:

Ο Λένιν και το μπολσεβίκικο κόμμα είχαν και πριν και μετά την επανάσταση συνεργασίες τακτικής και με άλλα κόμματα της τοτινής Αριστεράς. Σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν αριστερές δυνάμεις που αναφέρονται ακόμα στον κομμουνισμό, όπως η ΑΚΟΑ και η ΚΟΕ. Γιατί αποκλείεται κάθε συνεργασία με τέτοιες δυνάμεις. Η πολιτική συμμαχιών στις σύγχρονες συνθήκες. Εσείς για ποιο λόγο στην πορεία αυτή προς το σοσιαλισμό απορρίπτετε οποιουδήποτε είδους συνεργασία;" (Ο "Ριζοσπάστης" παράλειψε να αναφέρει ολόκληρη την ερώτηση στο ρεπορτάζ και λογόκρινε τη δημοσιογράφο στις αναφορές στο ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΚΟΑ και την ΚΟΕ).

Στη συνέχεια παραθέτουμε ολόκληρη την απάντηση της Αλέκας Παπαρήγα όπως δημοσιεύτηκε στο "Ριζοσπάστη":

"Θέλουμε να ελπίζουμε ότι έχουμε καταφέρει να βγάλουμε πάρα πολλά διδάγματα, τα οποία βεβαίως κάποια θα τα δει κανείς στις σύγχρονες συνθήκες, αλλά έχουμε βγάλει πάρα πολλά διδάγματα από την πολιτική συμμαχιών που είχε το Μπολσεβίκικο κόμμα με επικεφαλής τον Λένιν.

Πραγματικά ήταν αριστοτεχνική η πολιτική συμμαχιών που ακολουθούσε ο Λένιν και δεν υπήρχε πιο αδιάλλακτος εχθρός των μενσεβίκων, του οπορτουνισμού, κ.λπ. Είμαι βέβαιη ότι έχουμε διδαχτεί πάρα πολλά απ’ αυτή την πολιτική συμμαχιών του Λένιν και προσπαθούμε να την εφαρμόσουμε στις σύγχρονες συνθήκες.

Η πολιτική συμμαχιών κατ’ εμάς ξεκινάει κατ’ αρχήν από το ποιες δυνάμεις κοινωνικές έχουν αντικειμενικό συμφέρον, παρά τις διαφορές, να συμμαχήσουν με την εργατική τάξη. Αυτή είναι η βάση της πολιτικής συμμαχίας.

Και από εκεί και πέρα βλέπεις πολιτικές δυνάμεις σε σχέση με αυτό. Βεβαίως, οι πολιτικές δυνάμεις δεν εκφράζουν πιστά αυτό που γίνεται στο κοινωνικό επίπεδο, αλλά εν πάση περιπτώσει αυτή είναι η βάση. Ο Λένιν, λοιπόν, ξεκαθάριζε, όταν έκρινε ένα κόμμα έλεγε "τι εκφράζει".

Αυτό, λοιπόν, κάνουμε κι εμείς με τα άλλα κόμματα. Τι εκφράζουν, ποια συμφέροντα εκφράζουν. Τώρα θέλει ο άλλος να λέγεται κομμουνιστής, θέλει να λέγεται υπερκομμουνιστής, δικαίωμά του. Αλλά για να δούμε τώρα, πάρτε τη θέση που έχουν για την κρίση. Είναι τρελό αυτό που λένε.

Με συγχωρείτε πάρα πολύ, πιο κοντά στην πραγματικότητα και στον Μαρξ, χωρίς να είναι μαρξιστές, είναι οι σοβαροί αστοί αναλυτές. Είναι πιο κοντά στο θέμα της κρίσης. Από την αρχή είπαν ότι είναι κρίση του καπιταλισμού, της καπιταλιστικής οικονομίας, ότι η κρίση έχει σχέση με την πραγματική οικονομία, από εκεί ξεκινάει. Και ακούς αυτούς να μιλάνε για τον καζινοκαπιταλισμό! Είναι για γέλια αυτά…

Ξαναλέω, εμείς δε θεωρούμε ότι έχουμε μπει πολύ βαθιά στο μαρξισμό – λενινισμό και είμαστε σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο. Εχουμε όμως συναίσθηση. Και σε ορισμένα βασικά ζητήματα δεν μπορεί τώρα να λέμε τέτοια πράγματα. Αμα τους ακούς για την κρίση, τρελαίνεσαι. Τι σχέση έχει ο Μαρξ μ’ αυτά;

Εμείς δε βάζουμε πλαίσιο συνεργασίας με τα άλλα κόμματα, να συμφωνήσουμε στο "Κεφάλαιο" του Μαρξ. Δεν κάνουμε ιδεολογικές συμμαχίες. Αλλά όσον αφορά την αντίθεση με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, όσον αφορά τη θέση απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αυτά είναι κρίσιμα ζητήματα.

Και, τέλος, εμείς κάνουμε κριτική στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και ενδεχομένως κάποιοι, εγώ θα σας πω και σύντροφοί μας και ιδιαίτερα παλιότεροι σύντροφοι, που γαλουχήθηκαν μ’ αυτή στενοχωριούνται. Δε λέω ότι διαφωνούν, στενοχωριούνται και εμείς στεναχωριόμαστε που τέλος πάντων γεννηθήκαμε ας πούμε το ’45 και πώς μεγαλώσαμε. Μας πληγώνει.

Αυτά που λένε για το σοσιαλισμό αυτοί οι κύριοι, τέτοια είναι; Μα δεν αναγνωρίζουν τίποτα. Εδώ χειροκρότησαν την ανατροπή του, ότι γλιτώσαμε από το διπολισμό! Μα τι διπολισμός ήταν; Ήταν σοσιαλισμός – ιμπεριαλισμός. Και χειροκροτείς; Χίλιες φορές αυτός ο σοσιαλισμός με τις ελλείψεις και τις αδυναμίες. Ήταν μια απαντοχή των λαών. Και αυτοί χειροκρότησαν την ανατροπή. Μακριά τους, λοιπόν, και αλάργα."

Το τσουβάλιασμα διαφορετικών απόψεων είναι μια εύκολη λύση. Όπως και η λειψή μνήμη, η επιλεκτική μνήμη. Τώρα, το πόσο έχουν διδαχτεί οι σύντροφοι του ΚΚΕ από την μπολσεβίκικη ταχτική είναι ένα άλλο ζήτημα που χωρά πολλή συζήτηση. Πολλές φορές θυμίζει αριστερίστικη γκρούπα με ελάχιστη διασύνδεση με τους μαζικούς χώρους και τα πραγματικά προβλήματα – διλήμματα που μπαίνουν. Ο υπερλενινιστικός λόγος, η υπεραριστερή φρασεολογία βρίσκονται στο απόγειο, όπως και οι βαρύγδουποι στομφώδεις τίτλοι, που δεν αντιστοιχούν σε καμιά ουσία, ούτε εκφράζουν ένα κοινωνικό κίνημα. Το περίεργο είναι το πώς σε μια τέτοια κατάσταση αποσπούν εγκώμια και φιλοφρονήσεις από τους ταξικούς αντιπάλους της επάρατης Δεξιάς. Αλλά άλλο είναι το κύριο ζήτημα: Θα μπορούσε να ήταν διαφορετική η κατάσταση της Αριστεράς, θα μπορούσε να υπάρχει ένα κίνημα που θα είχε επιτυχίες και θα άλλαζε τους συσχετισμούς; Κι αν υπήρχε κάτι τέτοιο σε ποιους θα έλεγε το πομπώδες, ράθυμο κι ασήκωτο "Αλάργα και μακριά τους". Κι όταν αυτό το λέει η γραμματέας ενός κόμματος τι θα λένε τα απλά μέλη του κόμματος όταν συναντούν τέτοιους πήξους και αλλιώτικους;

Αυτό το υπερκλείσιμο στον εαυτό του δεν θα ωφελήσει το ΚΚΕ και την Αριστερά. Αλλά και είναι μάταιο να νομίζει κανείς ότι θα καταργήσει και κάθε διαπερατότητα των σωστών απόψεων.

Αντί "μακριά και αλάργα", συσπείρωση και κοινός αγώνας των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων για την απόκρουση των αρνητικών συνεπειών από την κρίση, για την ανασύνταξη και ενότητα του εργατικού κινήματος, για μια Αριστερά πρωταγωνιστική δύναμη κι όχι τσόντα του δικομματισμού.