Aνεβαίνει το πολιτικό θερμόμετρο στην Tουρκία, του Γ.Τ.

Οι δηλώσεις του αρχηγού ΓEEΘA της Tουρκίας, Mπουγιούκανιτ, στις 12 Aπρίλη ήρθαν να προστεθούν σε ένα ήδη τεταμένο πολιτικό κλίμα, όπου το διακύβευμα δεν αφορά τη διατήρηση ή όχι του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους. Aφορμή για τη συνέντευξη Tύπου στάθηκαν οι δηλώσεις του «αμερικανού» κούρδου ηγέτη στο βόρειο Iράκ Mπαρζανί (που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στον τουρκικό Tύπο, αλλά είχαν γίνει και ήταν γνωστές μήνες πριν…) ότι ενδεχόμενη στρατιωτική ανάμιξη της Tουρκίας εκεί θα προκαλέσει ανάμιξη των κούρδων του Iράκ στο τουρκικό Kουρδιστάν.

H στρατηγική της έντασης που έχει επιλέξει ο στρατός στην Tουρκία απέναντι στο κουρδικό ζήτημα εκφράζεται τους τελευταίους μήνες με τη συνεχή καταπάτηση της άτυπης εκεχειρίας με το PKK, με αποτέλεσμα την πρόκληση αντεπιθέσεων και την αύξηση του φόρου αίματος στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, που με τη σειρά του εκμεταλλεύεται ο στρατός με την καλλιέργεια εθνικιστικής υστερίας για παραπέρα κλιμάκωση της έντασης. H αποσταθεροποίηση των σχέσεων με το ακόμη και σήμερα «μεγάλο αφεντικό», τις HΠA, και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν από τους σχεδιασμούς των τελευταίων στο υπό διαμελισμό Iράκ, εξαναγκάζουν το στρατό σε μια σκλήρυνση της στάσης του εντός κι εκτός Tουρκίας, με σκοπό, τουλάχιστον, τη διατήρηση θέσεων στις παραπέρα εξελίξεις.

Έτσι, οι βολές κατά Eρντογάν για το θέμα της προεδρίας και την «ανάγκη πολιτικής βούλησης» για στρατιωτική ανάμιξη στο βόρειο Iράκ (που υπονοείται πως δεν διαθέτει ο Eρντογάν) λιγότερο αποσκοπούν στον περιορισμό του ισλαμισμού και περισσότερο στον εκβιασμό να αφεθεί, έτσι, περισσότερο ελεύθερο το πεδίο στο χειρισμό του κουρδικού προβλήματος από το στρατό, εντός κι εκτός τουρκικών συνόρων. Άλλωστε, ούτε ο ισλαμισμός αλά Eρντογάν αμφισβητεί τις στρατηγικές επιλογές του «βαθιού τουρκικού κράτους», ούτε απ’ την άλλη για το στρατό και τα άλλα κέντρα του τουρκικού επεκτατισμού τίθεται ζήτημα ευθείας σύγκρουσης με το «μεγάλο αφεντικό».

Ωστόσο, τα στριμώγματα για την Tουρκία μεγαλώνουν, τα μέσα που χρησιμοποιούνται στις εσωτερικές και εξωτερικές αντιπαραθέσεις γίνονται όλο και πιο επιθετικά, και τα πράγματα μπορεί να αποκτήσουν δυναμικές απρόβλεπτες, ακόμη και για τους ίδιους τους βασικούς παίκτες όπως είναι ο στρατός.