Ώρα μεγάλων πολιτικών πρωτοβουλιών
Από όλους τονίζεται ότι η εβδομάδα που ακολουθεί θα είναι κρίσιμη. Οι ημερομηνίες πιέζουν και φτάνει η ώρα της αληθείας: τι θα πράξει ο καθένας απέναντι στα περίφημα μέτρα -το Μνημόνιο 3- που πρέπει να ψηφιστεί στις 7/11 με διαδικασίες εξπρές, τη στιγμή που ακόμα κανείς δεν γνωρίζει επ’ ακριβώς τι περιλαμβάνει. Το περίφημο έργο «έρχονται τα μέτρα, σε λίγο έρχονται, άντε μια βδομάδα ακόμα, η διαπραγμάτευση δεν έχει ολοκληρωθεί, περιμένουμε τη έκθεση της τρόικας κ.λπ.», με το οποίο μας βομβάρδισαν για μήνες, μας συντρόφευσε μέχρι του ορίου της διεξαγωγής των αμερικανικών εκλογών και της πιθανής(;) άρσης των αντιθέσεων μεταξύ ΔΝΤ και Ε.Ε.
Το παράδοξο είναι πως όσο πλησιάζει η ώρα «x», η εσωτερική τρόικα τρεκλίζει, η ΔΗΜΑΡ παίρνει κάποιες αποστάσεις, το ΠΑΣΟΚ δοκιμάζει διαδικασίες αυτοδιάλυσης, και μόνο ο Σαμαράς, λαβωμένος κι αυτός με τις τελευταίες ψηφοφορίες στη Βουλή, στις οποίες δεν συγκέντρωσε ούτε 150 ψήφους (οι αποκρατικοποιήσεις πέρασαν με 148) παίζει τα ρέστα του και θεωρεί ότι με λίγη τύχη και σπρώξιμο (και πολλή καταστολή που πλησιάζει τα όρια της εκτροπής) να τα καταφέρει.
Κοντολογίς, η τρόικα εσωτερικού παραπαίει και παρουσιάζει εικόνα κατάρρευσης και εσωτερικής κρίσης, λίγο πριν έρθουν στη Βουλή για επικύρωση το Μνημόνιο 3 και ο Προϋπολογισμός. Όλα με συνοπτικές διαδικασίες μέσα στην επόμενη βδομάδα. Μια βδομάδα κρίσιμη, δύσκολη, με πιθανές εκπλήξεις και αποφάσεις που θα επηρεάσουν την πορεία του τόπου για πολύ καιρό.
Αντικειμενικά πρόκειται για μια βδομάδα πυκνή, μια βδομάδα αναμέτρησης ανάμεσα στις μνημονιακές δυνάμεις (τρόικα εξωτερικού – τρόικα εσωτερικού) και τους μηχανισμούς στήριξής τους από τη μια, και το λαό, τους εργαζόμενους, τις αντιμνημονιακές πολιτικές δυνάμεις και πρωτίστως την Αριστερά και το μαζικό λαϊκό κίνημα από την άλλη.
Η κρίση και η απονομιμοποίηση που έχει το μνημονιακό πολιτικό στρατόπεδο, που εκφράζεται με τους τριγμούς της τρόικας εσωτερικού, η καθολική αντίθεση του λαού με τις μνημονιακές πολιτικές και ειδικά το Μνημόνιο 3, θέτουν με επίταση την ανάγκη μεγάλων πολιτικών πρωτοβουλιών που να δίνουν προοπτική, να συσπειρώνουν το λαό σε στόχους ρεαλιστικούς και αναγκαίους, που να παίζουν καταλυτικό ρόλο στην αλλαγή των συσχετισμών.
Η αναμέτρηση ανάμεσα στην κοινωνία και το Μνημόνιο 3 δεν επιτρέπεται να γίνει με τους όρους που έγιναν οι αντίστοιχες αναμετρήσεις για τα Μνημόνια 1 και 2. Ποια είναι η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη σημερινή κατάσταση και αυτήν που υπήρχε όταν ψηφίζονταν τα Μνημόνια 1 και 2; Η μεγάλη διαφορά έγκειται στο ότι κατέρρευσαν οι κυβερνήσεις που τα στήριξαν και μεσολάβησαν δύο εκλογικές διαδικασίες που ανέδειξαν την Αριστερά σε αξιωματική αντιπολίτευση. Δικαιολογημένα, επομένως, ο λαός περιμένει περισσότερα πράγματα από μια δύναμη του 27% από ό,τι περίμενε από μια δύναμη του 4,7%. Και έχει δίκιο. Από αυτά προκύπτει ότι είναι η στιγμή μεγάλων πολιτικών πρωτοβουλιών που πρέπει να πάρει η Αριστερά.
Η κρυφή ατζέντα αριθ. 2
Μέσα από μια στημένη μεθόδευση αναδείχθηκε μια κυβέρνηση. Η κυβέρνηση Σαμαρά, με συνένοχους τον κ. Βενιζέλο (που και τη λίστα Λαγκάρντ αλλά και το στικάκι είχε ξεχάσει ή χάσει -όπως το ίδιο είχε κάνει και ο προκάτοχός του κ. Παπακωνσταντίνου) και τον υπερ-υπεύθυνο κ. Κουβέλη -παντός καιρού κυβερνήτη. Μόνο που εξελέγησαν στηριγμένοι στο ψέμα της «επαναδιαπραγμάτευσης» και της «απαγκίστρωσης» από το Μνημόνιο, για να φέρουν και να περάσουν το Μνημόνιο 3, δένοντας περισσότερο τη χώρα στον κατάλογο των γερμανικών μισο-αποικιών. Δηλαδή, εξαπάτησαν το λαό, ψηφίστηκαν με άλλο πρόγραμμα από αυτό που εφαρμόζουν και τώρα… ψιλοτσακώνονται για το ποιος θα λουστεί την «ευθύνη». Ακριβώς όπως έκανε ο Παπανδρέου, όταν κέρδιζε τις εκλογές με το ψεύτικο «λεφτά υπάρχουν» και «δεν θα πειραχθεί το λαϊκό εισόδημα», τη στιγμή που ήδη έστηνε τις κομπίνες του με Στρος Καν και διεθνείς τοκογλύφους (Goldman Sachs) και ζητούσε την «τεχνική βοήθεια» του ΔΝΤ.
Πρόκειται για τεράστια εξαπάτηση του λαού από τον Α. Σαμαρά και τους φίλους του, που έχουν ξεγελάσει χοντρά τον ελληνικό λαό, σπρώχνουν με συνειδητές αποφάσεις τη χώρα στην καταστροφή και τώρα παρουσιάζονται σαν μεσσίες που χάρη σε αυτούς θα πάρουμε την νέα δόση των 31,5 δισ.
Η δόση και η επιβίωση του… ναρκομανούς
Υποστηρίζεται -για άλλη μια φορά- πως αν δεν πάρουμε τη δόση των 31,5 δισ. θα χρεοκοπήσουμε και ότι τα αποθεματικά μας φτάνουν μέχρι τις 16 Νοεμβρίου. Ο Σαμαράς υπόσχεται πως με τη δόση αυτή θα σωθεί η Ελλάδα. Πάλι λέει ασύστολα ψέματα. Οι δόσεις δεν οδηγούν στη σωτηρία -τάχα- του αρρώστου (της οικονομίας). Αντίθετα, οδηγούν την κοινωνία (και την οικονομία) στην ολική καταστροφή. Οι δόσεις που με τα ίδια ψευτοδιλήμματα και εκβιασμούς πήραμε μέχρι σήμερα δεν σταμάτησαν την κατρακύλα της οικονομίας και τη διάλυση της κοινωνίας. Το αντίθετο, επιτάχυναν την καταστροφή, ήταν δόσεις τοκογλυφικές – κατακτητικές- ληστρικές.
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: Η δόση των 31,5 δισ. θα πάει κατά 30 περίπου δισ. στις τράπεζες για ανακεφαλαίωση και σε πληρωμή τοκοχρεολυσίων και 1,5 δισ. θα πάει στα ταμεία του κράτους (για να σωθούμε!). Την ίδια στιγμή με το Μνημόνιο 3 πρέπει να αποδώσουμε στην τρόικα (εξωτερικού) πακέτο 10 δισ. που θα υφαρπαχθούν με τα μέτρα μόνο τον επόμενο χρόνο. Από κάθε μεριά η «δόση» αυτή είναι ασύμφορη για τη χώρα, την κοινωνία, την οικονομία, και κυρίως τους εργαζόμενους. Είναι τεράστιο ψέμα ότι η δόση είναι απαραίτητη για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Η δόση θα πάει στις τράπεζες και στην πληρωμή τόκων. Μα αλλιώς θα χρεοκοπήσουν οι τράπεζές μας, θα καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα, αντιτείνει η αστική πλευρά. Μια στιγμή! Δεν είναι ακριβώς «τράπεζές μας». Μεγάλο μέρος του τραπεζικού συστήματος είναι ευρωπαϊκό, επομένως έχουν αυτοί ένα «μικρό» πρόβλημα και θέλουν να δοθεί η δόση. Επομένως, μια πολιτική κλιμάκωσης από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις δεν πρέπει να έχει ενδοιασμούς για το ζήτημα της «κατάρρευσης» (μέρους ή όλου) του τραπεζικού συστήματος, που είναι ιδιωτικό και κυρίως με κυρίαρχη τη συμμετοχή ξένων τραπεζικών οίκων.
Άρα, ένας πολιτικός στόχος άμεσης απομάκρυνσης της τροϊκανής κυβέρνησης δεν έχει να αναμετρηθεί με την «κατάρρευση» και είναι ο καλύτερος όρος για μια συνολική, για μια ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση υπέρ της χώρας και σε βάρος των τοκογλύφων δανειστών. Γιατί τότε θα ανοίξει και το συνολικό κεφάλαιο του χρέους. Μια προοδευτική, δημοκρατική, αριστερή κυβέρνηση που μπορεί να προκύψει μέσα από μια μεγάλη πρωτοβουλία ανατροπής της άθλιας τροϊκανής συμπαιγνίας, έχει αρκετά ατού στα χέρια της για να κρατηθεί και να δώσει μια σειρά από μάχες. Το κυρίαρχο χαρτί είναι ο πολιτικός αγώνας και η στήριξη που θα έχει από ένα λαό που θα έχει αποτινάξει τα τροϊκανά δεσμά. Όση εκδικητικότητα κι αν δείξουν, όσους εκβιασμούς και απειλές και αν εκτοξεύσουν, όλα θα κριθούν από την αποφασιστικότητα να χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα, ώστε να αναμετρηθούμε ακόμα και με το πιο σκληρό ενδεχόμενο.
Στιγμή μεγάλων πρωτοβουλιών
Όλα συντείνουν στο ότι τώρα είναι η στιγμή μιας μεγάλης πρωτοβουλίας. Είναι στιγμή της σύγκρουσης και της τόλμης. Το «φύγετε! Να μιλήσει ο λαός!» πρέπει να είναι το κεντρικό σύνθημα κάθε κίνησης. Το διώξιμο τρόικας, εσωτερικού και εξωτερικού, είναι όρος για την επιβίωση του λαού.
Ακόμα κι αν παραδεχτούμε πως δεν μπορέσαμε να ανακόψουμε τα Μνημόνια 1 και 2, είδαμε περίτρανα πως αυτά δεν σώζουν τον «ασθενή» αλλά εξαπλώνουν την ανεργία, τη διάλυση της οικονομίας και της κοινωνίας. Τώρα μπορούμε και πρέπει να αποτρέψουμε το Μνημόνιο 3 και τους εκβιασμούς της «δόσης». Γιατί στην ουσία δίνουν 1,5 δισ. και παίρνουν σε 1 χρόνο 10 δισ., επιβάλλοντας οριστική ισοπέδωση και διάλυση.
Επομένως, είναι αναγκαία και εφικτή μια άλλη πορεία, χωρίς «δόσεις». Με κατάργηση μνημονίων και ακύρωση δανειακών συμβάσεων, με στάση πληρωμών για το χρέος και λογιστικό έλεγχο, αναδιαπραγμάτευση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, και κυρίως πάνω απ’ όλα, εδώ και τώρα κυβέρνηση προοδευτική, δημοκρατική, αριστερή.
Η ευθύνη πέφτει κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ που, ως αξιωματική αντιπολίτευση, μπορεί και πρέπει να πάρει όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα δώσουν υπόσταση σε ένα μεγάλο λαϊκό πολιτικό ρεύμα, το οποίο θέλει να βάλει τέρμα στην αφαίμαξη και διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, που θέλει να δώσει μία πολιτική, οικονομική και κοινωνική διέξοδο στη χώρα.
Ζήτημα προοπτικής
Ούτως ή άλλως ο λαός θα βρεθεί στους δρόμους την επόμενη βδομάδα. Η ορμή, το φούντωμα, η πολλαπλασιαστική δύναμη, η νίκη εξαρτώνται από τον πολιτικό στόχο και από τη συσπείρωση γύρω από το στόχο αυτό. Όπως η «κυβέρνηση της Αριστεράς» συσπείρωσε προεκλογικά και έδωσε λαμπρά αποτελέσματα, σήμερα δεν αρκούν οι αγώνες που γίνονται υπό την αιγίδα του συνδικαλιστικού κινήματος(;) ούτε τα απλά αιτήματα να μην περάσουν τα μέτρα.
Πρέπει να μιλήσει ο λαός, δυνατά, στεντόρεια. Να επιβάλει τη θέλησή του και να καταδικάσει όσους τον κορόιδεψαν. Η Βουλή είναι έκνομη και η κυβέρνηση Σαμαρά κυβερνά με κρυφή ατζέντα, διαλύοντας τη χώρα και ισοπεδώνοντας την κοινωνία. Μόνη διέξοδος είναι να τη διώξει ο αγώνας του λαού. Προσφυγή στο λαό για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος με δημοκρατία, ελευθερία, παραγωγική ανασυγκρότηση και κυρίως χωρίς μνημόνια και μνημονιακούς, για μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη.