Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Το φάντασμα του κομμουνισμού. Όταν ο Μαρξ και ο Ένγκελς έγραφαν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο πριν 159 χρόνια, θεμελίωσαν την ιδέα μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Ολόκληρος ο 20ος αιώνας σφραγίστηκε από αυτό το φάντασμα. Σφραγίστηκε από την απόπειρα να γίνει η ιδέα πράξη. Ήταν ένας αιώνας επαναστάσεων, αντεπαναστάσεων, πολέμων και ανατροπών.
Το γεγονός που καθόρισε αυτόν τον αιώνα περισσότερο από κάθε άλλον ήταν η Οκτωβριανή Επανάσταση. Η πρώτη συνειδητή απόπειρα να δημιουργηθεί ένας νέος κόσμος χωρίς πόλεμο και εκμετάλλευση.
Η αυγή του 20ου αιώνα βρίσκει την αστική κοινωνία να ζει σε βάρος εκατομμυρίων και εκατομμυρίων εξαθλιωμένων. Οι μεγάλες αυτοκρατορίες απομυζούν τον ιδρώτα των εργαζόμενων τάξεων. Κερδίζουν από το αίμα των αποικιακών λαών.
Είναι η εποχή του ιμπεριαλισμού. Η εποχή όπου μια χούφτα κράτη, πολύ πλούσια και ισχυρά ληστεύουν όλο τον κόσμο. Είναι όμως και η εποχή του καπιταλισμού που σαπίζει, που δεν έχει να δώσει τίποτε άλλο πέρα από καταστροφή, φτώχεια, πόλεμο. Είναι η παραμονή της κοινωνικής επανάστασης.
Στη Ρωσία από το τέλος του 19ου αιώνα κάνουν την εμφάνισή τους ομάδες για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Εξέχοντα ρόλο ανάμεσά τους παίζει ένας φλογερός επαναστάτης, που θα αναδειχτεί ηγέτης της πρώτης σοσιαλιστικής επανάστασης, καθοδηγητής του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, ο Βλαδίμηρος Ιλίτς Λένιν.
Το Ρωσικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ιδρύεται το 1901. Λίγο αργότερα κάτω από τις πιεστικές παρεμβάσεις του Λένιν, θα μπουν οι βάσεις για ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα. Η αντιπαράθεση θα γεννήσει δύο διαφορετικά ρεύματα τους μπολσεβίκους και τους μενσεβίκους. Οι μπολσεβίκοι στάθηκαν αταλάντευτα με τη μεριά της επανάστασης.
Ο μπολσεβικισμός και ο Λένιν φέρνουν μια μεγάλη τομή στο τότε επαναστατικό κίνημα. Καταλαβαίνουν τις τεράστιες αλλαγές της εποχής του ιμπεριαλισμού, τη δυνατότητα επανάστασης σε μια ή σε περισσότερες χώρες. Βλέπουν τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες σαν κομμάτι της κοινωνικής επανάστασης.
Ο μπολσεβικισμός θεμελίωσε την πολιτική συμμαχιών, έκανε δυνατές ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες. Ξεκαθάρισε τη σχέση ανάμεσα στο κόμμα, την εργατική τάξη, τις λαϊκές μάζες. Και όλες αυτές οι εκτιμήσεις, δέθηκαν και εξοπλίστηκαν με τη θεωρία και την πρακτική του κόμματος νέου τύπου, του κόμματος της επανάστασης. Δίχως ένα τέτοιο το κόμμα, με επαγγελματίες επαναστάτες, με ενότητα θέλησης και δράσης, με προλεταριακή πειθαρχία, η εξέγερση θα ήταν ανέφικτη.
Η Τσαρική Ρωσία του 1900 είναι βυθισμένη στην πιο βαθιά, αντιδραστική απολυταρχία. Οι Τσάροι, η εκκλησία, οι γαιοκτήμονες, καταδικάζουν το λαό στην απόλυτη καθυστέρηση. Παντού εξαθλίωση, μιζέρια και δυστυχία.
Δίπλα στη φτωχή αγροτιά που αποτελεί το μεγάλο κομμάτι της ρωσικής κοινωνίας, εμφανίζεται το προλεταριάτο. Ολιγάριθμο, αλλά μαχητικό και συνειδητό. Οι μπολσεβίκοι και ο Λένιν δίνουν τεράστια σημασία στη συμμαχία ανάμεσα στους εργάτες και τους φτωχούς αγρότες. Αυτή η συμμαχία θα παίξει σημαντικό ρόλο στην έκβαση της επανάστασης.
Το Γενάρη του 1905 ξεσπά η πρώτη ρωσική επανάσταση. Τα αστικά αιτήματα για περισσότερη ελευθερία και δημοκρατία επιβάλουν την υποχώρηση του τσάρου. Οι μπολσεβίκοι θα επιμείνουν ότι στον αγώνα αυτό μπροστάρης και καθοδηγητής θα είναι η εργατική τάξη. Ο Λένιν ανατρέπει όλες τις σχηματικές θεωρίες που παρέδιδαν την καθοδήγηση των αστικών επαναστάσεων στην αστική τάξη. Αυτές τις θεωρίες εκφράζουν οι μενσεβίκοι, αλλά και τα εργατικά κόμματα της Ευρώπης.
Το να ηγεμονεύει η εργατική τάξη ακόμη και σε αστικοδημοκρατικού τύπου επαναστάσεις, είναι ο σπόρος που θα καρπίσει 12 χρόνια αργότερα.
Τον Δεκέμβρη του 1905 η ένοπλη εξέγερση πνίγεται στο αίμα. Οι φρουροί του τσάρου χτυπάνε τα πλήθη και ακολουθεί η άγρια καταστολή του τσαρικού καθεστώτος.
Παρά την ήττα, η εξέγερση του 1905 είναι το μεγάλο σχολείο για τους ρώσους επαναστάτες. Τότε γεννιέται ο θεσμός των Σοβιέτ, των συμβουλίων των εργατών και των αγροτών.
Οι μπολσεβίκοι με επικεφαλής τον Λένιν, όλη την επόμενη περίοδο ακολουθούν τακτικές που θα ξαναφέρουν την επανάσταση στην ημερήσια διάταξη. Συνδυάζουν νόμιμη και παράνομη μορφή πάλης, αντιπαρατίθενται στον διαλυτισμό, στις δηλώσεις νομιμοφροσύνης, στον πραξικοπηματισμό και την μειοψηφική λογική.
Στην Ευρώπη μαζεύονται απειλητικά σύννεφα πολέμου. Οι ευρωπαϊκές αστικές τάξεις, έχοντας ήδη μοιράσει τον κόσμο, θα μπουν σε πόλεμο για να τον ξαναμοιράσουν.
Η εποχή του ιμπεριαλισμού εγκαινιάζεται με ένα φονικό πόλεμο. Η ευφορία από τον νέο αιώνα, αποδεικνύεται απατηλή. Ο νέος πόλεμος, έμεινε στην ιστορία σαν ο πρώτος παγκόσμιος.
Ήταν ένας άδικος, ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Μόνος στόχος η αναδιανομή αγορών, η κατάκτηση νέων εδαφών και σφαιρών επιρροής.
Κι όμως. Πολλοί στρατεύονται με την αστική τάξη. Τρώνε το παραμύθι του πατριωτισμού που σερβίρουν οι κυρίαρχες τάξεις, τα αστικά κόμματα και οι κυβερνήσεις.
Και μαζί, προδίδουν το λαό και τα κόμματα της Δεύτερης Διεθνούς. Τα κόμματα που είναι σοσιαλιστικά και εργατικά, τα κόμματα που δήθεν εκπροσωπούν το λαό στον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία υποστηρίζει αυτόν τον αιμοβόρο πόλεμο, περνά στον σωβινισμό και τον εθνικισμό. Η Δεύτερη Διεθνής διαλύεται. Είναι μια τεράστια προδοσία.
Οι μπολσεβίκοι, με μια μειοψηφία άλλων κομμάτων ξεχωρίζουν από τον βούρκο που κύλησαν οι ηγέτες του εργατικού κινήματος. Αρνούνται τον πόλεμο, παλεύουν για την μετατροπή του σε εμφύλιο πόλεμο, για να ηττηθούν οι αστικές κυβερνήσεις και να οργανωθεί μια νέα Διεθνής.
Εν τω μεταξύ ο πόλεμος γιγαντώνει τη δυστυχία και την οικονομική καταστροφή. Ο τσαρικός στρατός ηττάται, η αγανάκτηση στο ρωσικό λαό πολλαπλασιάζεται. Ο πόλεμος είναι αυτός που θα φέρει την επανάσταση. Η επανάσταση είναι αυτή που θα τελειώσει τον πόλεμο.
Τον Φλεβάρη του 1917 ξεσπά η επανάσταση σε μια Ρωσία που βυθίζεται στην κρίση. Πέφτει ο Τσάρος από την εξουσία. Σχηματίζεται η Προσωρινή Κυβέρνηση, με επικεφαλής τον Κερένσκι, μια κυβέρνηση αστικών στοιχείων ενάντια στην τσαρική απολυταρχία. Ταυτόχρονα όμως σχηματίζονται τα Συμβούλια των Εργατών και Στρατιωτών βουλευτών. Τα Σοβιέτ ασκούν μια παράλληλη εξουσία με την Προσωρινή Κυβέρνηση. Οι μπολσεβίκοι για πρώτη φορά μετά από χρόνια βγαίνουν από την παρανομία.
Η ρωσική αστική τάξη, ελέγχοντας την Προσωρινή κυβέρνηση, αθετεί το παλλαϊκό αίτημα για έξοδο από τον καταστροφικό πόλεμο. Οι διαδηλώσεις, οι αγώνες, οι συγκρούσεις συνεχίζονται.
Η Προσωρινή Κυβέρνηση είναι σε κρίση. Δεν κάνει πράξη τα λαϊκά αιτήματα. Τα γεγονότα δείχνουν πως η προσωρινή κυβέρνηση δεν είναι υπέρ του λαού αλλά εναντίον του, πως δεν είναι υπέρ της ειρήνης, αλλά υπέρ του πολέμου.
Ενώ οι εργάτες και οι φαντάροι ανέτρεπαν την τσαρική κυβέρνηση και κατέστρεφαν τις ρίζες της μοναρχίας, η προσωρινή κυβέρνηση προσπαθεί να δώσει την εξουσία στον αδερφό του τσάρου. Οι εξεγερμένοι γκρεμίζουν τα τσαρικά σύμβολα.
Πετρούπολη, 3 του Απρίλη, νύχτα. Ο Λένιν φτάνει στο σιδηροδρομικό σταθμό. Χιλιάδες λαού υποδέχονται τον μπολσεβίκο ηγέτη. Ο Λένιν βγάζει λόγο και καλεί τις μάζες στην πάλη για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης: «Δεν αρκεί η πτώση του τσάρου. Δεν αρκεί η αστική δημοκρατία. Η αστική δημοκρατία δεν μπορεί να δώσει ειρήνη, γη, ψωμί. Ζήτω η σοσιαλιστική επανάσταση». Είναι οι περίφημες θέσεις του Απρίλη…
Οι μπολσεβίκοι αναπτύσσουν όλο και περισσότερο τη δράση τους. Κερδίζουν την πλειοψηφία του Σοβιέτ της Πετρούπολης, ενώ διεξάγεται το πρώτο πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ.
Ο Λένιν ζητά να πετάξουν οι μπολσεβίκοι την ονομασία «σοσιαλδημοκρατικό κόμμα». Αυτή η ονομασία έχει βρωμίσει, έχει λερωθεί από τους προδότες του σοσιαλισμού. Προτείνει να ονομαστεί το μπολσεβίκικο κόμμα, κομμουνιστικό κόμμα, όπως ονόμαζαν το κόμμα τους ο Μαρξ και ο Ένγκελς.
Η Προσωρινή Κυβέρνηση του Κερένσκι σχεδιάζει νέα επίθεση στο πολεμικό μέτωπο με τη Γερμανία. Αποτυγχάνει. Η λαϊκή οργή μεγαλώνει. Ριζώνει η συνείδηση πως μόνο με μια άλλη εξουσία θα γίνει πράξη η ειρήνη και η κοινωνική δικαιοσύνη.
Η διαδήλωση εργατών και φαντάρων τον Ιούλη του 17 χτυπιέται άγρια. Οι μπολσεβίκοι περνούν και πάλι στην παρανομία και προετοιμάζουν πια την ένοπλη εξέγερση. Η αστική τάξη ψάχνει να εξοντώσει τον Λένιν.
Ο στρατηγός Κορνίλοφ, όργανο του Τσάρου κινείται ενάντια στην επανάσταση. Προελαύνει προς την Πετρούπολη. Οι οπλισμένοι μπολσεβίκοι συντρίβουν την συνωμοσία.
Στις 31 Αυγούστου το σοβιέτ της Πετρούπολης, περνά με το μέρος των μπολσεβίκων. Στις 5 Σεπτέμβρη ακολουθεί το Σοβιέτ της Μόσχας.
Το σύνθημα όλη η εξουσία στα σοβιέτ καλεί σε εξέγερση των σοβιέτ ενάντια στην προσωρινή κυβέρνηση.
10 Οκτώβρη. Συνεδριάζει η κεντρική επιτροπή των μπολσεβίκων. Αποφασίζεται η ένοπλη εξέγερση. Η απόφαση γραμμένη από τον ίδιο τον Λένιν:
«Όλα τα γεγονότα βάζουν στην ημερήσια διάταξη την επανάσταση. Η κεντρική επιτροπή αναγνωρίζοντας ότι η ένοπλη εξέγερση είναι αναπόφευκτη καλεί όλες τις οργανώσεις του κόμματος να καθοδηγούνται από το γεγονός αυτό…»
Δίπλα στο σοβιέτ της Πετρούπολης δημιουργείται Στρατιωτική Επαναστατική επιτροπή που έγινε το νόμιμο επιτελείο της εξέγερσης.
Στις 16 Οκτώβρη η Κεντρική Επιτροπή ορίζει ένα κομματικό κέντρο για την καθοδήγηση της εξέγερσης με επικεφαλής τον Στάλιν.
Ταυτόχρονα όμως και η αντεπανάσταση προετοιμάζει τις δυνάμεις της. Δημιουργούνται τάγματα εφόδου από αξιωματικούς και ευέλπιδες. Η κυβέρνηση Κερένσκι επιχειρεί να μεταφέρει την πρωτεύουσα στη Μόσχα και να παραδώσει την Πετρούπολη στους Γερμανούς. Η διαμαρτυρία εργατών και στρατιωτών της φρουράς ακυρώνει την προσπάθεια αυτή.
Η προσωρινή κυβέρνηση για να προλάβει την εξέγερση εξαπολύει καταστολή ενάντια στους μπολσεβίκους νωρίς το πρωί στις 24 Οκτώβρη. Οι κόκκινοι φρουροί και οι επαναστάτες φαντάροι υπερασπίζουν το τυπογραφείο και τα γραφεία του κόμματος.
24 Οκτώβρη. Νύχτα. Η εξέγερση άρχισε. Ο Λένιν φτάνει στο Σμόλνυ, την έδρα του Σοβιέτ και αναλαμβάνει προσωπικά την καθοδήγηση της εξέγερσης.
Απευθύνει γράμμα στην Κεντρική Επιτροπή των μπολσεβίκων:
«Σύντροφοι,
Γράφω αυτές τις γραμμές το απόγευμα της 24ης. Η κατάσταση είναι κρίσιμη στο έπακρο. Στην πραγματικότητα είναι τώρα απολύτως σαφές ότι το να καθυστερήσουμε την εξέγερση θα είναι μοιραίο.
Με όλη μου την δύναμη ωθώ τους συντρόφους να καταλάβουν ότι όλα κρέμονται τώρα από ένα νήμα ότι ερχόμαστε αντιμέτωποι με προβλήματα που δεν πρόκειται να λυθούν από τις διασκέψεις ή τα συνέδρια, αλλά αποκλειστικά από τους λαούς, από τις μάζες, από τον αγώνα του ένοπλου λαού».
Μονάδες επαναστατημένων στρατευμάτων και αποσπάσματα της κόκκινης φρουράς κατεβαίνουν στο κέντρο της Πετρούπολης και περικυκλώνουν τα Χειμερινά ανάκτορα. Εκεί έχει καταφύγει η Προσωρινή Κυβέρνηση.
Στις 25 Οκτώβρη το πρωί, οι μπολσεβίκοι καταλαμβάνουν την εξουσία. Το ταχυδρομείο, οι σιδηροδρομικοί σταθμοί, το τηλεγραφείο, τα υπουργεία, η κρατική τράπεζα, πέφτουν στα χέρια των μπολσεβίκων.
Ο στρατός και ο στόλος, πολεμούν στο πλευρό της Κόκκινης φρουράς.
Το θωρηκτό Ορόρα με τη βροντή των κανονιών του χτυπά προειδοποιητικά τα χειμερινά ανάκτορα. Τη νύχτα 25 προς 26 Οκτώβρη γίνεται η έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα και συλλαμβάνεται η Προσωρινή Κυβέρνηση.
Ορόρα σημαίνει αυγή. Είναι η αυγή ενός νέου δρόμου, ενός δρόμου που δεν έχει περπατηθεί ποτέ ξανά. Οι κολασμένοι του κόσμου τούτου πήραν την εξουσία. Και με την καθοδήγηση των μπολσεβίκων δεν θα την χάσουν, θα την κρατήσουν, δεν θα υποχωρήσουν στις τεράστιες δυσκολίες και εμπόδια.
Ετούτες οι μέρες είναι ιστορικές. Είναι οι μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο.
Την 26η Οκτωβρίου ήταν προγραμματισμένο το 2ο συνέδριο των Σοβιέτ. Σχηματίζεται η σοβιετική κυβέρνηση με πρόεδρο τον Λένιν.
Το Συνέδριο διακήρυξε πως όλη η εξουσία περνά στα χέρια των Σοβιέτ.
Η πρώτη πράξη είναι το διάταγμα για την ειρήνη που καλεί τις εμπόλεμες χώρες να συνάψουν ανακωχή για να γίνουν διαπραγματεύσεις ειρήνης.
Η δεύτερη πράξη είναι το διάταγμα για τη γη. Η ιδιοκτησία των τσιφλικάδων πάνω στη γη, καταργείται αμέσως χωρίς καμιά αποζημίωση.
Η σοσιαλιστική επανάσταση νικά και τις επόμενες μέρες εξασφαλίζεται στις μεγάλες ρωσικές πόλεις. Η σοβιετική δημοκρατία έχει θριαμβεύσει.
Διακήρυξη των δικαιωμάτων του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού
Βασικό καθήκον της σοβιετικής δημοκρατίας της Ρωσίας είναι η εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, η πλήρης εξαφάνιση της διαίρεσης της κοινωνίας σε τάξεις, η αμείλικτη κατάπνιξη της αντίστασης των εκμεταλλευτών, η εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας και η νίκη του σοσιαλισμού.
Άρθρο 1. Η ατομική ιδιοκτησία γης καταργείται. Ολη η γη, με όλα τα κτίρια, τα εργαλεία και τα άλλα εξαρτήματα της αγροτικής παραγωγής ανακηρύσσεται περιουσία όλου του εργαζόμενου λαού.
Άρθρο 2. Επικυρώνεται ο σοβιετικός νόμος για τον εργατικό έλεγχο και για το Ανώτατο συμβούλιο της λαϊκής οικονομίας, με σκοπό να εξασφαλιστεί η εξουσία του εργαζόμενου λαού πάνω στους εκμεταλλευτές και σαν πρώτο βήμα για να περάσουν ολοκληρωτικά οι φάμπρικες, τα εργοστάσια, τα ορυχεία, οι σιδηρόδρομοι και τα άλλα μέσα παραγωγής και μεταφορών στην ιδιοκτησία του εργατοαγροτικού κράτους.
Άρθρο 3. Επικυρώνεται το πέρασμα όλων των τραπεζών στην ιδιοκτησία του εργατοαγροτικού κράτους, σαν ένας από τους όρους για την απελευθέρωση των εργαζόμενων μαζών από το ζυγό του κεφαλαίου.
Άρθρο 4. Για να εξαλειφθούν τα παρασιτικά στρώματα της κοινωνίας καθιερώνεται η γενική υποχρεωτική εργασία.
Οι μπολσεβίκοι υπογράφουν, παρά τις επικίνδυνες λογοκοπίες, τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Είναι η συνθήκη ειρήνης ανάμεσα στη Ρωσία και τη Γερμανία που αν και άδικη για τη Ρωσία, εξασφαλίζει τη ζωή στη νεαρή σοβιετική κυβέρνηση.
Οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις δεν μπορούν να δεχτούν την ιδέα ότι κυβερνάνε οι καταπιεζόμενοι και όχι οι καταπιεστές. Ξεκινάνε στρατιωτική επέμβαση με σκοπό να καταπνίξουν την σοβιετική δημοκρατία.
Οι λευκοί συγκρούονται με τους κόκκινους. Συμμορίες τσαρικών αξιωματικών και γαιοκτημόνων, τρομοκρατούν, σφάζουν, καίνε, καταστρέφουν.
Ο κόκκινος στρατός πολεμάει ηρωικά. Απαντά στις πρωτοφανείς αγριότητες των λευκών, με αποφασιστικότητα και σιδερένια θέληση. Ο εμφύλιος θα λήξει το 1921.
Σε γραμμόφωνο της εποχής ο Λένιν απευθύνεται στον Κόκκινο Στρατό:
«Σύντροφοι, στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού. Οι καπιταλιστές της Αγγλίας, της Αμερικής και της Γαλλίας κήρυξαν πόλεμο ενάντια στη Ρωσία. Παίρνουν εκδίκηση από την σοβιετική Δημοκρατία των εργατών και των αγροτών, επειδή εξοντώσαμε την εξουσία των γαιοκτημόνων και των καπιταλιστών. Επειδή δώσαμε ένα παράδειγμα για όλα τα έθνη όλου του κόσμου…».
Ο αντίκτυπος της επανάστασης συγκλονίζει την Ευρώπη. Ξεσπά επανάσταση στη Γερμανία. Πνίγεται στο αίμα, και οι ηγέτες της δολοφονούνται. Η επανάσταση στην Ουγγαρία θα φέρει τη σοβιετική δημοκρατία που όμως δεν θα αντέξει. Ταραχές και εξεγέρσεις γίνονται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Το επαναστατικό κύμα θα υποχωρήσει δύο χρόνια αργότερα…
Το 1919 ιδρύεται η τρίτη διεθνής, η κομμουνιστική διεθνής. Το ιδρυτικό συνέδριο γίνεται στη Μόσχα. Συμμετέχουν 19 κόμματα και ομάδες. Ο Λένιν προτείνει να κρατηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των δολοφονημένων ηγετών του γερμανικού προλεταριάτου Καρλ Λήμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ, των καλύτερων εκπροσώπων της τρίτης διεθνούς.
Το παγκόσμιο κόμμα της εργατικής τάξης είναι γεγονός. Η ίδρυση της Τρίτης διεθνούς δίνει τεράστια ώθηση στο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Ιδρύονται δεκάδες κομμουνιστικά κόμματα, ενώ συγκλονίζεται ο κόσμος από αγώνες που δίνουν οι εργάτες πολλών χωρών στο εσωτερικό τους για να υπερασπίσουν την νεαρή σοσιαλιστική χώρα.
Την περίοδο εκείνη μπαίνουν οι βάσεις για την μετατροπή της τσαρικής Ρωσίας σε μια δίκαιη, ανθρώπινη, εκπολιτισμένη κοινωνία. Τεράστια άλματα συντελούνται στην οικονομία, στη βιομηχανία, στην τεχνική, στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό. Η σοσιαλιστική επανάσταση θα εξασφαλιστεί σε όλη τη χώρα με την ακούραστη δουλειά των μπολσεβίκων. Το πρώτο κράτος των εργατών είναι πραγματικότητα.
Εργάτες μεταφέρονται σε όλη τη χώρα. Τεράστια έργα ολοκληρώνονται σε ελάχιστο χρόνο.
Η σοσιαλιστική ανοικοδόμηση σε μια χώρα κατεστραμμένη από την απολυταρχία και τον πόλεμο, έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα. Αν λείπουν μηχανήματα, οι άνθρωποι, με τα ίδια τους τα χέρια, μετακινούν βουνά ολόκληρα.
Νεαροί μπολσεβίκοι οργώνουν κάθε γωνιά της χώρας και μαθαίνουν γράμματα στους χωρικούς. Η καθυστερημένη τσαρική ρωσία μεταμορφώνεται. Ο αναλφαβητισμός εξαλείφεται σε ελάχιστα χρόνια.
Στο κέντρο της προσοχής και της φροντίδας του σοσιαλιστικού κράτους μπαίνει ο εργάτης. Η Σοσιαλιστική Ρωσία, σοβιετική ένωση από το 1924, σημειώνει ραγδαία πρόοδο σε όλους τους τομείς. Είναι η ζωντανή απόδειξη της τεράστιας κοινωνικής προκοπής που μπορεί να υπάρξει όταν την εξουσία την έχει ο λαός.
Η σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση, και κυρίως η συνεταιριστική οργάνωση της αγροτιάς, δεν προχωρά χωρίς προβλήματα. Η προσπάθεια εξάλειψης της τάξης των πλούσιων αγροτών και της μαζικής ίδρυσης αγροτικών συνεταιρισμών, συναντά πόλεμο από κατάλοιπα της παλιάς κοινωνίας. Καταγράφονται και δημεύονται η γη, τα εργαλεία, τα άροτρα, και γίνονται παλλαϊκή ιδιοκτησία.
Όταν το 1929 όλες οι καπιταλιστικές χώρες βυθίζονται σε μια τεράστια κρίση, η Σοβιετική ένωση διπλασιάζει και τριπλασιάζει τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας της. Πράγμα πρωτοφανές. Αποδεικνύει την ανωτερότητα της σοσιαλιστικής οικονομίας.
Η σοβιετική ηγεσία μετά τον Λένιν, στέκεται με το μέρος της επανάστασης, και του βαθέματος του σοσιαλισμού. Οι αντιπαραθέσεις που έγιναν εκείνη την περίοδο μέσα στο κόμμα, λήγουν με νίκη της πλευράς που πάλευε για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Η Σοβιετική Ένωση τα επόμενα χρόνια αποτελεί την πρωτοπόρο δύναμη στον αγώνα για δημοκρατία. Για αυτό και συγκεντρώνει τα πυρά του καπιταλισμού, για αυτό και αντιμετωπίζει άμεσα τη ναζιστική και φασιστική απειλή που πριμοδότησε ο καπιταλισμός για να χτυπηθεί το κράτος των μπολσεβίκων.
Η Σοβιετική Ένωση πληρώνει βαρύ το τίμημα αίματος στον πόλεμο ενάντια στο ναζισμό με εκατομμύρια νεκρούς, στρατιώτες και λαό. Σταματά την χιτλερική πολεμική μηχανή στο ποτισμένο με αίμα Στάλινγκραντ. Ο Κόκκινος Στρατός απελευθερώνει την ανατολική και κεντρική Ευρώπη, προελαύνει στη Βαλκανική. Μπαίνει πρώτος στο Βερολίνο.
Στη Σοβιετική Ένωση, δίκαια, όλοι οι λαοί αναγνωρίζουν τη δύναμη που σταμάτησε τον ολοκληρωτισμό.
Ο Κόκκινος Στρατός, ο λαός και η σοβιετική ηγεσία συνέτριψαν τον ναζισμό. Το κομμουνιστικό κίνημα βρέθηκε στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση της ανθρωπότητας από την φασιστική βαρβαρότητα.
Την επόμενη περίοδο όχι μόνο η σοβιετική Ένωση, αλλά μια σειρά χώρες περνάνε στο στρατόπεδο της επανάστασης.
Η κινέζική επανάσταση γέρνει αποφασιστικά την πλάστιγγα υπέρ του σοσιαλισμού.
Δεν υπάρχει εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, λαϊκός και εργατικός αγώνας, που να μην εμπνέεται από το δρόμο του Οκτώβρη.
Δεν υπάρχει λαϊκή κατάκτηση, εργατικό δικαίωμα, η άδεια, το 8ωρο, η κοινωνική ασφάλιση , το κράτος πρόνοιας, που να μην παραχωρείται κάτω από τον φόβο και τον τρόμο των καπιταλιστών για την σοσιαλιστική επανάσταση.
Πώς να μην λυσσάνε κάθε είδους αντιδραστικοί; Πώς να μην θέλουν να σβήσουν τον Οκτώβρη από την ιστορική μνήμη; Πώς να μην θέλουν να συκοφαντήσουν την Σοβιετική Ένωση και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, να συκοφαντήσουν τους ηγέτες της πρώτης προλεταριακής επανάστασης; Δέκα χρόνια πριν, στην 80η επέτειο της επανάστασης περίσσεψαν οι συκοφαντίες και η εγκληματολογία για τον κομμουνισμό και την επανάσταση.
Τα επόμενη χρόνια υπήρξε ένα μεγάλο πισωγύρισμα. Παρά τις εξεγέρσεις στις δεκαετίες του 60 και του 70 όπου σημαντικό ρόλο παίζουν οι κινέζοι κομμουνιστές και ο Μάο Τσετούνγκ, το επίσημο κομμουνιστικό κίνημα αλλάζει γραμμή. Ταυτόχρονα εξεγέρσεις συγκλονίζουν την καρδιά του καπιταλισμού.
Η χώρα της οκτωβριανής επανάστασης, η Σοβιετική Ένωση περνά στη φάση της ειρηνικής συνύπαρξης με τον μέχρι χθες θανάσιμο αντίπαλο.
Η πορεία ολοκληρώνεται στο δίχρονο 89-91 με την πτώση του τείχους του Βερολίνου και τη διάλυση της Σοβιετικής ένωσης.
Όσο κι αν η ιστορία του 20ου αιώνα δίνει νικητή την αντεπανάσταση, όσο κι αν περίσσεψαν οι αμαρτίες και οι ελεεινότητες, ο Οκτώβρης δεν μπαίνει στο μουσείο.
90 χρόνια μετά την οκτωβριανή επανάσταση, 18 χρόνια μετά την πτώση του τείχους, η κοινωνική επανάσταση είναι ώριμη και αναγκαία.
Γιατί αλλιώς όλο και θα γυρνάμε σε προοκτωβριανά τοπία. Όλο και περισσότεροι πόλεμοι, πείνα, αρρώστιες, καταστροφές. Όλο και περισσότερη δυστυχία για την δοκιμαζόμενη ανθρωπότητα.
Ο οκτώβρης είναι επικίνδυνος γιατί έκανε την ανατροπή του καπιταλισμού από ιδέα και θεωρία, πράξη και πραγματικότητα.
Σε αντίθεση με το γερασμένο σύστημα του καπιταλισμού, ο κομμουνισμός είναι τα νιάτα του κόσμου.
Ας ξαναπροσπαθήσουμε…