Μιλάμε σήμερα για την Οκτωβριανή Επανάσταση και θα μπούμε κατευθείαν στο θέμα. Για τα πρόσωπα και τα γεγονότα παρακολουθήσαμε μια ταινία πριν, υπάρχουν στο χώρο και κάποιες εκθέσεις. Οπότε θα συζητήσουμε για δύο πράγματα, για τη σημασία και για την επικαιρότητα του Οκτώβρη.
Γιατί θεωρούμε κοσμοϊστορική τη σημασία της Επανάστασης του Οκτώβρη;
Λίγες δεκαετίες πριν το 1917, στο Παρίσι το 1871 οι εργάτες είχαν δοκιμάσει να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους. Η Κομμούνα του Παρισιού ήταν μια επαναστατική απόπειρα που άντεξε δύο περίπου μήνες και πνίγηκε στο αίμα από την αντεπανάσταση. Έχει αναφερθεί ότι ο Λένιν πανηγύριζε όταν η επανάσταση στη Ρωσία έκλεισε τόσες μέρες όσες είχε ζήσει η Παρισινή Κομμούνα. Αυτό το γεγονός δείχνει ότι δεν ήταν καθόλου δεδομένη η νίκη και η επικράτηση της Επανάστασης στη Ρωσία. Αυτό όμως έγινε. Η επανάσταση επικράτησε αντιμετωπίζοντας τόσο τον εσωτερικό εμφύλιο όσο και τις εισβολές από τις καπιταλιστικές χώρες.
Η νίκη και το στερέωμα της Επανάστασης σήμαινε κάτι πολύ σημαντικό: Μέχρι τότε ο κόσμος ήταν ενιαίος. Κυριαρχούσε ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός. Το 1917 ο κόσμος χωρίστηκε στα δύο. Μέχρι το 1917 η εξουσία σε όλο τον κόσμο ανήκε στην αστική τάξη. Τα λαϊκά στρώματα ζούσαν καταπιεσμένα, χωρίς κανένα δικαίωμα. Τίποτα δεν διασφάλιζε την επιβίωσή τους. Τα εργατικά δικαιώματα ήταν ανύπαρκτα και μόνο χύνοντας το αίμα τους οι εργάτες κέρδιζαν τα στοιχειώδη. Οι γυναίκες ήταν άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας. Το 1917 μαίνονταν ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Οι φτωχοί σκοτωνόντουσαν μεταξύ τους κατά εκατομμύρια για τα κέρδη των πλούσιων. Η πλειοψηφία των χωρών ήταν αποικίες και οι λαοί τους ήταν πλήρως υποδουλωμένοι σε ελάχιστους αποικιοκράτες. Αυτός ήταν ο ενιαίος κόσμος πριν το 1917. Αυτόν τον κόσμο μάλλον πενθούν όσοι στρέφονται ενάντια στην αναγκαιότητα της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Το 1917 απέδειξε τη δυνατότητα να πάρει τα πράγματα στα χέρια της η πλειοψηφία του κόσμου, η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι. Το 1917 χώρισε τον κόσμο σε δύο κόσμους: Από τη μια, στα 5/6 του πλανήτη, την εξουσία την έχουν οι εκμεταλλευτές. Από την άλλη, στο 1/6 του πλανήτη, στη νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία, την εξουσία την έχουν πάρει οι μέχρι τότε εκμεταλλευόμενοι και προσπαθούν να χτίσουν μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Αποδεικνύεται ότι αυτοί που δεν έχουν ιδιοκτησία και ζουν από τη δουλειά τους μπορούν να οργανώσουν τη ζωή τους χωρίς τους σοφούς και τους πλούσιους, τους κατέχοντες και γνωρίζοντες. Αποδεικνύεται ότι μπορούν οι εκμεταλλευόμενοι να ζήσουν χωρίς τους εκμεταλλευτές τους.
Η διεθνής πραγματικότητα σημαδεύεται για δεκαετίες. Δίπλα στα κράτη των καπιταλιστών δημιουργείται ένα κράτος, μια δημοκρατία των εργατών και των αγροτών. Αργότερα, μετά τον πόλεμο, μια ολόκληρη δεύτερη ζώνη, το 1/3 του πλανήτη θα προσπαθήσει να βαδίσει στην ίδια κατεύθυνση. Το κράτος που δημιουργήθηκε μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση θα αποτελέσει ένα διεθνές βήμα από όπου οι καταπιεσμένοι θα μπορούσαν να προβάλλουν τους δικούς τους πόθους, το δικό τους όραμα, τη δική τους αντίσταση. Η δημιουργία αυτού του διεθνούς βήματος θα σημαδέψει την παγκόσμια ιστορία.
Από το 1917 και μετά στη Ρωσία αρχίζει μια μεγάλη απόπειρα. Η απόπειρα να χτιστεί αυτή η διαφορετική κοινωνία, ο σοσιαλισμός.
Το 1917 και όσα ακολούθησαν για πολλά χρόνια απέδειξαν ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι μια ανεφάρμοστη θεωρία. Απέδειξαν ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να γίνει πράξη και να δώσει λύσεις στα σημαντικά προβλήματα της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων.
Ο σοσιαλισμός, η σοσιαλιστική επανάσταση γκρέμισε όλα τα κατάλοιπα του τσαρισμού και της φεουδαρχίας. Το μοναρχικό δεσποτισμό, το θρησκευτικό σκοταδισμό, την κατοχή της γης, την καταπίεση της γυναίκας, την καταπίεση δεκάδων εθνοτήτων. Όσοι κατηγορούν ότι η Επανάσταση του Οκτώβρη έβαλε τέλος σε μια πλατιά δημοκρατία που είχε γεννήσει η Επανάσταση του Φλεβάρη που έριξε τον Τσάρο, ηθελημένα ξεχνάνε ότι ο Οκτώβρης ήταν η ολοκλήρωση και το προχώρημα της προηγούμενης επανάστασης, ότι χωρίς τον Οκτώβρη η πιο πιθανή ιστορική πορεία ήταν η παλινόρθωση της απολυταρχίας και του τσαρισμού με μαύρες συνέπειες για όλη την από κει και πέρα ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία.
Ο σοσιαλισμός έδειξε ότι όχι μόνο μπορεί να λειτουργήσει η οικονομία κάτω από την εξουσία των εργαζόμενων μαζών αλλά και ότι είναι από όλες τις απόψεις ανώτερος από τον καπιταλισμό. Μια καθυστερημένη χώρα με τη μεγάλη πλειοψηφία της να είναι εξαθλιωμένοι αγρότες μετατράπηκε σε μια μεγάλη βιομηχανική χώρα με σοβαρή τεχνική και επιστημονική υποδομή. Ακόμα και οι πιο φανατικοί εχθροί του σοσιαλισμού δε μπορούν να φανταστούν ούτε στον ύπνο τους την τεράστια ανάπτυξη που γνώρισε η Σοβιετική Ένωση μέσα σε λίγες δεκαετίες. Ο εξηλεκτρισμός, η εκβιομηχάνιση, η κολεκτιβοποίηση οδήγησαν σε μια χώρα εντελώς διαφορετική από αυτή που πήραν στα χέρια τους οι εργάτες το 1917. Και φυσικά όλα αυτά μέσα σε έναν εχθρικό διεθνή περίγυρο.
Αυτά τα επιτεύγματα όμως δεν αφορούσαν κάποιους δείκτες που ευημερούσαν όπως συμβαίνει στον καπιταλισμό. Ο σοσιαλισμός άνοιξε ένα δρόμο διαφορετικό που βασίζονταν στη λεγόμενη σχεδιοποιημένη οικονομία. Το τι, πόσο, πως παραγότανε δεν το καθόριζε το κέρδος αλλά οι κοινωνικές ανάγκες. Οι εργαζόμενοι απολάμβαναν τον πλούτο που παρήγαγαν. Η ανεργία εξαλείφθηκε και οι ώρες εργασίας μειώθηκαν. Για όλα αυτά τα θέματα υπήρξαν συζητήσεις, αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις. Τίποτα από αυτά δεν έγινε εύκολα και δεν ολοκληρώθηκε απόλυτα. Αλλά ο σοσιαλισμός έδειξε ότι είναι εφικτή μια κοινωνία που δεν βασίζεται στο κέρδος.
Ο σοσιαλισμός απέδειξε ότι μπορούν να αλλάξουν οι άνθρωποι, μπορεί μια επαναστατική διαδικασία να φτιάξει τις συνθήκες για να υπάρξει ένας διαφορετικός τύπος ανθρώπου. Στην προεπαναστατική Ρωσία, ο κόσμος δεν ήξερε γράμματα, δεν πήγαινε σχολείο, δε γνώριζε τα στοιχειώδη. Στη Σοβιετική Ένωση υπήρξε μια τεράστια επανάσταση στα γράμματα, τις τέχνες, τον πολιτισμό, τη μόρφωση. Μια άλλη συζήτηση άνοιξε για το χαρακτήρα του πολιτισμού, της τέχνης, της επιστήμης. Πράγματα παγειωμένα μέχρι τότε και αυτονόητα αμφισβητήθηκαν. Πρωτοποριακά ρεύματα γεννήθηκαν στην τέχνη.
Δυο πράγματα, λοιπόν, για τη σημασία του Οκτώβρη είναι ότι αποσπάστηκε ένα κομμάτι της γης από τον καπιταλισμό και ότι μπορεί να χτιστεί μια διαφορετική κοινωνία.
Ένα τρίτο είναι το εξής:
Η Οκτωβριανή Επανάσταση έπαιξε αποφασιστικό ρόλο για να συγκροτηθεί ένα παγκόσμιο κίνημα που έμελλε να αλλάξει τις τύχες του κόσμου, το κομμουνιστικό κίνημα.
Ο Γιάννης Χοντζέας σε ένα κείμενο του από την εξορία τον Οκτώβρη του 1970 για τα 53 χρόνια, τότε, της Οκτωβριανής Επανάστασης, γράφει:
Όταν το 1903 σε μια αποθήκη του «Σπιτιού του Λαού» στις Βρυξέλλες και μετά σε μια εκκλησία του Λονδίνου, μια χούφτα άνθρωποι φιλονικούσα ατελείωτα, ορισμένες σοφές κεφαλές και σεβάσμιες γενειάδες του διεθνούς σοσιαλισμού χαμογελούσαν με συγκατάβαση και κατανόηση για αυτές τις «σλαβικές» παραξενιές. Όλα αυτά αποτελούσαν για τη μεγαλύτερη μερίδα των παραγόντων της 2ης Διεθνούς βυζαντινολογίες και αργόσχολες φιλονικίες ανθρώπων που τους χαρακτήριζε έλλειψη ρεαλισμού και πλήρης απογείωση από την πραγματικότητα.
Ύστερα από 14 χρόνια, ορισμένοι από αυτούς τους ρεαλιστές βούτηξαν την πένα τους σε καλαμάρια γεμάτα δηλητήριο για να συμβάλλουν δίπλα στα ντουφέκια, τα κανόνια, τον αποκλεισμό και τα στιλέτα των 14 καπιταλιστικών κρατών και των ρώσων λευκοφρουρών, στη συντριβή της νεαρής Σοβιετικής Δημοκρατίας που στην εγκαθίδρυσή της πρωτοστάτησαν και αρκετοί έπεσαν στον αγώνα για αυτή την εγκαθίδρυση, αυτοί οι φαντασιόπληκτοι, οι φλύαροι και καβγατζήδες του 2ου Συνεδρίου του ΡΣΔΕΚ. Του συνεδρίου που για πρώτη φορά εμφανίστηκε διαμορφωμένος σαν ιδεολογικο-πολιτικό ρεύμα ο μπολσεβικισμός, που για πρώτη φορά ακούστηκε από λυσσαλέο αντίπαλο η λέξη «λενινισμός».
Αυτό, λοιπόν, το ρεύμα θα αποκτήσει τεράστιο κύρος μετά την Επανάσταση του 1917. Ένα σχίσμα θα ολοκληρωθεί μέσα στο εργατικό κίνημα. Ιδρύεται η Τρίτη Διεθνής. Τίποτα δε θα είναι πια ίδιο. Νέες επαναστάσεις ξεσπάνε στον απόηχο του 1917. Ένα παγκόσμιο κίνημα αναπτύσσεται και όλες οι πολιτικές δυνάμεις θα αρχίσουν να ορίζονται απέναντι σε αυτό. Δεκάδες κόμματα ιδρύονται σε όλο τον κόσμο από επαναστάτες που ανταποκρίνονται στο κάλεσμα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Τα κόμματα αυτά θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις για δεκαετίες. Αν σκεφτούμε μόνο τη δική μας, την ελληνική ιστορία και πόσο επηρεάστηκε από τη δράση και την επιρροή του Κομμουνιστικού Κόμματος από την ίδρυση του το 1918, μέχρι την ηρωική δεκαετία του 1940 και αργότερα, αν σκεφτούμε πόσες κατακτήσεις στη χώρα μας συνδέονται με τους αγώνες και τις θυσίες του κομμουνιστικού κινήματος, τότε μπορούμε να έχουμε ένα καλό παράδειγμα για τον απόηχο της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Όλα αυτά, φίλοι και σύντροφοι, είναι λίγα μόνο στοιχεία από πολλά που υπάρχουν για να τεκμηριώσουν την τεράστια σημασία της Επανάστασης του Οκτώβρη. Αν πολλά από αυτά φαίνονται μονοσήμαντα, δεν σημαίνει ότι έτσι είναι. Μέσα σε αυτή την τιτάνια προσπάθεια για μια νέα κοινωνία υπήρξαν ελλείψεις, οπισθοχωρήσεις, διαστρεβλώσεις, λάθη. Αλλά η αλήθεια είναι ότι όλα όσα έγιναν, έγιναν στην προσπάθεια να γκρεμιστεί μια κοινωνία βασισμένη στην αλλοτρίωση, την καταπίεση, την εκμετάλλευση. Οι επαναστάτες του μέλλοντος έχουν πλέον τη δική τους πείρα και μπορούν να μορφωθούν από αυτή. Οι εργαζόμενοι και οι λαοί πλέον έχουν στη συνείδησή τους τη δυνατότητα μιας άλλης κοινωνίας και για αυτό ο δρόμος του Οκτώβρη εξακολουθεί να δέχεται τα πυρά των κυρίαρχων τάξεων και όσων σκέφτονται, μιλάνε και γράφουν για λογαριασμό τους.
Γιατί, 90 χρόνια μετά, μιλάμε για την επικαιρότητα της Οκτωβριανής Επανάστασης;
Το 1989 υποσχέθηκαν έναν καλύτερο κόσμο. Μετά την πτώση του τείχους και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης μας είπαν ότι θα λύνονταν τα προβλήματα του κόσμου. Ότι ο κομμουνισμός έφταιγε για τα δεινά της ανθρωπότητας και πλέον θα ζούσαμε μια ευτυχισμένη και ειρηνική ζωή. Χωρίς αντιπαραθέσεις, συγκρούσεις και πολέμους.
Ποια από τα βασικά προβλήματα των εργαζόμενων και των λαών του κόσμου έχει λύσει σήμερα ο καπιταλισμός. Ποια τα αποτελέσματα της Νέας Τάξης Πραγμάτων στον κόσμο;
Ο πόλεμος είναι στην ημερήσια διάταξη. Μια σειρά χώρες είναι υπό κατοχή. Οι ιμπεριαλιστές εξακολουθούν να λύνουν με την προσφυγή στα όπλα τα παγκόσμια προβλήματα. Η επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών και ειδικά των Αμερικάνων απειλεί το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας. Μια σειρά περιφερειακοί πόλεμοι μαίνονται ή απειλούν να ξεσπάσουν.
Ο μισός πλανήτης συνεχίζει να στενάζει κάτω από το βάρος της εξάρτησης και της εξαθλίωσης. Οι μισοί άνθρωποι σε αυτό το σύγχρονο κόσμο ζούνε με λιγότερα από 2 δολάρια τη μέρα. Ο μισός πλανήτης είναι σκουπιδοτενεκές, αποθήκη αποβλήτων, πεδίο βολής, πυρηνικών δοκιμών και γενικώς δοκιμών και πειραμάτων για τις κυρίαρχες τάξεις του άλλου μισού.
Το φυσικό περιβάλλον αντιμετωπίζεται παντού ως εμπόδιο για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Έτσι, καταστρέφεται, κατασπαταλιέται, καίγεται, ξεριζώνεται για να γίνει καύσιμη ύλη ή να εξαφανιστεί προς όφελος της ανάπτυξης.
Η δημοκρατία διαρκώς συρρικνώνεται και μπαίνει στη γυάλα. Η ελευθερία απειλεί την ασφάλεια και πρέπει να περιοριστεί. Οι Αμερικάνοι επιβάλλουν παντού την αντιτρομοκρατική υστερία που σημαίνει παρακολούθηση, διώξεις, καταστολή.
Ο νεοφιλελευθερισμός πλήττει κάθε μέρα τους εργαζόμενους. Ανεργία και υποαπασχόληση, κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Το κοινωνικό κράτος είναι υπό διωγμό. Η δημόσια δωρεάν παιδεία, η υγεία του λαού, η κοινωνική ασφάλιση είναι κι αυτά κατάλοιπα του Οκτώβρη που πρέπει να παταχθούν. Όλα πλέον πρέπει να γίνουν εμπόρευμα ή να μην υπάρχουν.
Οι νέες γενιές πρέπει να αποδεχτούν ότι θα ζήσουν χειρότερα από τις προηγούμενες. Την ίδια στιγμή που διαφημίζουν την αλματώδη επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη, που βλέπουν επαναστάσεις μόνο σε αυτούς τους τομείς, που καταστρέφουν για να παραχθεί όλο και περισσότερος πλούτος, όλο και περισσότερα εμπορεύματα: την ίδια στιγμή υπόσχονται στη νεολαία μια χειρότερη ζωή.
Εμείς, 90 χρόνια μετά τον Οκτώβρη, λέμε ότι μπορεί να υπάρξει διέξοδος. Μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία διαφορετική. Που να βασίζεται στις αξίες της αλληλεγγύης, της ελευθερίας, της ισότητας. Που να λύσει τα βασικά ζητήματα που σήμερα απασχολούν την πλειοψηφία του κόσμου. Που η ανθρώπινη εργασία να έχει τη θέση που της αξίζει. Μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Που να υπάρχει ελεύθερος χρόνος και χώρος. Που να ριζοσπαστικοποιείται, να δίνει στα προβλήματα των ανθρώπων απαντήσεις που να μην τους κλείνουν στο καβούκι τους, να μην αποθεώνουν την ατομικότητα αλλά να προωθούν τη συλλογικότητα. Με όλο και πιο ισότιμες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, σχέσεις που να μην καθορίζονται από την επιβολή, τη δύναμη, την ανάγκη και την υποταγή. Με μια νέα σχέση των ανθρώπων με τη φύση, χωρίς στοίβαγμα σε μεγαλουπόλεις και γκέτο, χωρίς εμπορευματοποίηση και καταστροφή του περιβάλλοντος. Με λίγα λόγια μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία που να μην καθορίζεται από το κέρδος αλλά από τις ανθρώπινες ανάγκες.
Αυτή η κοινωνία έχει περιγραφτεί μέχρι σήμερα ως σοσιαλισμός και στην εξέλιξή της κομμουνισμός. Και επειδή δεν βλέπουμε το λόγο να εφεύρουμε σήμερα κάποια καινούρια λέξη, λέμε ότι 90 χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση είναι επίκαιρος και αναγκαίος ο σοσιαλισμός.
Αυτή η κοινωνία δεν είναι δυνατόν φυσικά να υπάρξει με αντιγραφή από το παρελθόν. Θα προκύψει από τις σύγχρονες ανάγκες των ανθρώπων που θα την οικοδομήσουν. Θα αντιμετωπίσει πρωτόγνωρα και δύσκολα προβλήματα. Είναι όμως σίγουρο ότι η εμπειρία από τις επιτυχίες και κυρίως από τις αποτυχίες του παρελθόντος θα είναι ένα όπλο για τις μελλοντικές προσπάθειες.
Πολλές φορές η ΚΟΕ έχει διατυπώσει τη θέση ότι δεν είναι σήμερα η αντίθεση μεταξύ επανάστασης και ρεφορμισμού καθοριστική για το ποιες δυνάμεις μπορούν να συνεργαστούν σε ένα μέτωπο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τις πολιτικές του σύγχρονου καπιταλισμού. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι αυτή η αντίθεση έχει εξαφανιστεί γενικώς. Εξακολουθούν να υπάρχουν αντιλήψεις που θεωρούν ότι μπορεί η κατάσταση να καλυτερέψει ριζικά για τους εργαζόμενους χωρίς μεγάλες ρήξεις και ανατροπές. Και αυτό είναι κάτι που δεν κρίνεται κυρίως από τις διακηρύξεις όσο από την καθημερινή πολιτική πρακτική: Κατά πόσο θα έρθουμε σε ρήξη με το αστικό πολιτικό σύστημα; Κατά πόσο θα κινηθεί η Αριστερά με τρόπο που να μεγαλώνει τα ρήγματα που δημιουργεί ο αντίπαλος στην κίνησή του; Κατά πόσο ο κοινωνικός διχασμός μεταξύ κυρίαρχων και καταπιεσμένων θα εκφράζεται στη σχέση Δεξιάς και Αριστεράς; Κατά πόσο θα προσπαθήσει η Αριστερά να αποσπάσει δυνάμεις, κόσμο, συμμάχους, ερχόμενη σε ρήξη με την αστική πολιτική; Κατά πόσο θα παίρνονται πολιτικές πρωτοβουλίες που να δημιουργούν πονοκεφάλους στις κυβερνήσεις και να χτίζουν ένα μέτωπο αντίπαλο στο σύστημα, ένα πραγματικά αντίπαλο δέος; Κατά πόσο θα δοθεί προτεραιότητα στην έκφραση των πιο καταπιεζόμενων και φτωχών στρωμάτων, σε βάρος της επικοινωνιακής πολιτικής, του επίσημου πολιτικού παιχνιδιού και των εύκολων λύσεων; Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα καθορίζει σε κάποια σημεία την αντίθεση μεταξύ ρεφορμιστικής και επαναστατικής πολιτικής, που θα γίνεται τόσο πιο πραγματική και επιτακτική όσο θα δυναμώνουν οι κοινωνικοί αγώνες και αντιστάσεις.
90 χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση εξακολουθεί να ισχύει το ιστορικό συμπέρασμα ότι ποτέ η εξουσία δεν παραχωρήθηκε στους εξουσιαζόμενους. Εξακολουθεί να ισχύει ότι η Επανάσταση είναι επίκαιρη, όχι ως σύνθημα αλλά ως ο πιο ρεαλιστικός -σε τελική ανάλυση- δρόμος για μια διαφορετική κοινωνία.
Σήμερα στην Αριστερά φαίνεται να κυριαρχούν πολύ χοντρικά δύο προοπτικές:
Η μία υποστηρίζεται από διάφορες οργανώσεις αλλά κυρίως από το μεγαλύτερο -μετά τους ανένταχτους- αριστερό κόμμα. Μιλάει στο όνομα της επαναστατικής καθαρότητας σε πόλεμο ή αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς. Αρνείται την ανάγκη ενότητας της Αριστεράς απέναντι σε κάποιο βασικό εχθρό, ταυτίζει άλλες αριστερές δυνάμεις με τα αστικά κόμματα. Αλλά στην ουσία δεν έρχεται σε καμιά ουσιαστική ρήξη με το σύστημα, δεν έχει καμιά σχέση με ότι θα σήμαινε ένα σύγχρονο επαναστατικό κίνημα. Με μια σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική.
Η άλλη προοπτική βλέπει τη συνεργασία των αριστερών δυνάμεων και την ενότητα στη δράση. Υποστηρίζει ότι δεν έχουν νόημα οι παλιοί ιδεολογικοί διαχωρισμοί. Θεωρεί ότι μέσα από την άθροιση των αριστερών δυνάμεων μπορεί να προκύψει μια υπολογίσιμη δύναμη και να υπάρξει ένα μεγάλο κόμμα της Αριστεράς χωρίς κομμουνιστική αναφορά που να παρέμβει με καλύτερους όρους στο πολιτικό σκηνικό. Αποδέχεται ουσιαστικά ότι μέσα στο πεδίο του καπιταλισμού θα υπάρξουν οι όποιες αλλαγές για τους εργαζόμενους.
Η άποψη της ΚΟΕ δεν ταυτίζεται με κάποια από αυτές τις δύο προοπτικές. Κινούμαστε το τελευταίο διάστημα και θα κινηθούμε σε δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι το δυνάμωμα της κομμουνιστικής Αριστεράς μέσα από την ενίσχυση μιας σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής και οργάνωσης. Θεωρούμε απαραίτητο ένα οργανωμένο ρεύμα που να λειτουργεί και να δρα δείχνοντας μια σύγχρονη επαναστατική στάση απέναντι στον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό, το νεοφιλελευθερισμό. Χτίζοντας μια οργάνωση ξένη με τις αντιλήψεις του πολιτικού καριερισμού, με τα κουσούρια της υπαρκτής αριστεράς, με την αναπαραγωγή της επίσημης πολιτικής. Μια οργάνωση που να δίνει μεγάλο βάρος στη σχέση της με τον κόσμο και την πολιτική παρέμβασης και αλλαγής δεδομένων και όχι στην εικονική αντίσταση.
Το δεύτερο επίπεδο, που θα προωθούμε παράλληλα με το πρώτο, είναι ο σεβασμός των μαζικών κινημάτων και η συμμετοχή μας σε αυτά. Η συμβολή στο χτίσιμο μορφών οργάνωσης και συλλογικότητας σε διάφορα επίπεδα και χώρους. Η συμμετοχή σε ευρύτερες συμμαχίες και συνεργασίες χωρίς να απαιτείται η ιδεολογική συμφωνία αλλά η κίνηση ενάντια σε κοινούς αντιπάλους. Η προσπάθεια ενότητας της Αριστεράς απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό και το δικομματισμό και δημιουργίας ενός Αριστερού Πόλου στην ελληνική κοινωνία.
Σε αυτό το δρόμο θα συνεχίσει η ΚΟΕ. Δε σκεφτόμαστε να εγκαταλείψουμε ούτε την πολιτική της ενότητας ούτε το χτίσιμο της κομμουνιστικής οργάνωσης κι ας μας κατηγορούνε άλλοι για το ένα και άλλοι για το άλλο!
Τελειώνοντας:
Θέλουμε να πούμε ότι, επειδή η ταξική πάλη δεν καταργείται με νόμους όπως προσπάθησαν κάποτε να κάνουν κάποτε, η ιστορία συνεχίζεται. Αν αυτό το λέγαμε το 1997, είναι πιο φανερό το 2007. Όσο υπάρχει καταπίεση θα υπάρχει και αντίσταση. Ο καπιταλισμός δεν είναι συμβατός με την ανθρώπινη πρόοδο. Ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Θα είναι αιώνας ανατροπών και επαναστατικών κινημάτων. Στο στόχαστρο των κινημάτων θα είναι ο καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός και ειδικά ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, θα είναι η Νέα Τάξη Πραγμάτων. Ενάντια σε αυτούς θα συγκεντρωθούν και θα οργανωθούν δυνάμεις. Μέσα σε αυτά τα κινήματα είναι απαραίτητο να ανασυγκροτηθούν και να δράσουν οι δυνάμεις της κομμουνιστικής Αριστεράς. Δυνάμεις που να έχουν μα συνολική τοποθέτηση για τα σύγχρονα ζητήματα, να δίνουν μια επαναστατική προοπτική, να μη φοβούνται τη σύγκρουση και τις δυσκολίες.
Η ΚΟΕ καλεί ειδικά τη νεολαία να μελετήσει τις ιδέες του Οκτώβρη και του Λένιν, να μάθει από τις ιδέες και την πρακτική της Επανάστασης. Να γιορτάσουμε τα 90 χρόνια από το 17 δυναμώνοντας την κομμουνιστική Αριστερά και την ΚΟΕ.