8o εκπαιδευτικό συνεδριο ΟΛΜΕ: Ένα βήμα πίσω το κίνημα των εκπαιδευτικών, του Δημήτρη Μητρόπουλου

Πραγματοποιήθηκε στις 8-10 Μαΐου το 8ο εκπαιδευτικό συνέδριο της ΟΛΜΕ στα Χανιά. Το θέμα για τα σχολικά βιβλία και τα σχολικά προγράμματα, αντικειμενικά, είχε ενδιαφέρον και είναι σημαντικό για το εκπαιδευτικό κίνημα. Τι μαθαίνουν τα παιδιά, πώς το μαθαίνουν και, βέβαια, αν μαθαίνουν είναι ζητήματα σημαντικά που πρέπει να αναδείξει το εκπαιδευτικό αλλά και ευρύτερα το λαϊκό κίνημα.

Συνέδριο συνδικάτου ή επιστημονικό σεμινάριο;

Το κεντρικό πάντως ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, ειδικά για την εκπαιδευτική αριστερά, είναι το κατά πόσο μέσα από αυτό το συνέδριο πολιτικοποιήθηκε ο κλάδος, εξοπλίστηκε με επιχειρήματα και αιτήματα για να αντιμετωπίσει την καθημερινότητά της διάλυσης του δημόσιου σχολείου. Το συνέδριο (έστω επιστημονικό) έγινε σε μια εποχή που τα νέα βιβλία με την αυξημένη ύλη και τις μεθόδους αποσυγκρότησης της σκέψης έχουν μόλις μπει στα σχολεία. Σε μια εποχή που το υπουργείο προετοιμάζει συμβούλους και εκπαιδευτικά στελέχη για να μας επιμορφώσουν για τις νέες αυτές μεθόδους, για τα νέα βιβλία, για να προωθηθεί το αποκεντρωμένο σχολείο του "όπου φτωχός και η μοίρα του". Σε μια τέτοια εποχή, το βασικό καθήκον ενός τέτοιου συνεδρίου είναι να δώσει ένα μάχιμο προσανατολισμό με 5-10 εκλαϊκευμένα επιχειρήματα, με ένα πολιτικό πλαίσιο πάλης. Σε μια τέτοια εποχή, το καθήκον είναι να πολιτικοποιήσεις το "επιστημονικό" συνέδριο και όχι να κρυφτείς πίσω από αυτό. Και εδώ είναι το πρώτο σοβαρό πολιτικό πρόβλημα. Υπήρξε δέσμευση-συμφωνία μεταξύ όλων των παρατάξεων του ΔΣ της ΟΛΜΕ για να μην πάρει αποφάσεις το συνέδριο. Αυτός ήταν ο όρος. Αλλιώς η ΠΑΣΚ απειλούσε ότι "δεν θα ξαναβλέπαμε εκπαιδευτικό συνέδριο". Είναι υπεκφυγή ότι δεν είναι αυτός ο "θεσμικός του ρόλος". Από πότε η αριστερά διαχειρίζεται την πραγματικότητα στο θεσμικό κοστούμι του υποταγμένου συνδικαλισμού; Ακόμα κι αν έβαζε βέτο η ΠΑΣΚ, υπάρχουν μορφές (όπως κείμενα υπογραφών συνέδρων κ.λπ.) που θα μπορούσαν να οξύνουν μια πραγματική αντιπαράθεση. Θα μπορούσαν να προβληθούν 2-3 αιτήματα αιχμής και να προετοιμαστεί ο κόσμος γι’ αυτά. Για παράδειγμα, το αίτημα της απόσυρσης των νέων βιβλίων, της μείωσης της ύλης, η κατεύθυνση να μην πάνε οι εκπαιδευτικοί στις επιμορφώσεις-πλύση εγκεφάλου του υπουργείου. Να ήταν αυτά τα επίδικα του συνεδρίου και όχι να βαυκαλίζεται η αριστερά με την ΠΑΣΚ για το αν είμαστε περήφανοι για τη μαρξιστική παιδαγωγική και άλλα απογειωμένα. Γι’ αυτό και η κυβερνητική παράταξη (ΔΑΚΕ) δεν πάτησε στο συνέδριο. Στη ζωή προωθεί την πολιτική της μαζί με την ΠΑΣΚ (επιμορφώσεις, νέα βιβλία κλπ). Στην εικονική πραγματικότητα (του συνεδρίου) δεν έδωσε και τόση σημασία….

Αξιόλογη η παρέμβαση του Δικτύου Κριτικής και Δράσης στην Παιδεία

Όσοι εκπαιδευτικοί συμμετέχουν στο Δίκτυο Κριτικής και Δράσης στην Παιδεία ακολούθησαν ένα διαφορετικό προσανατολισμό. Κάποιοι σύνεδροι που συμμετέχουν στο δίκτυο κυκλοφόρησαν ένα κείμενο που έθετε τα παραπάνω. Κυρίως όμως "εκμεταλλεύτηκαν" το συνέδριο για να συντονιστούν εκπαιδευτικοί σε μια διαφορετική βάση. Έτσι, τη δεύτερη μέρα πραγματοποιήθηκε μια αρκετά μαζική εκδήλωση με τίτλο "Το σχολείο της αμάθειας στην Ευρώπη. Γαλλία, Πορτογαλία, Ελλάδα" στο Κοινωνικό Στέκι-Στέκι Μεταναστών. Με ενδιαφέρουσες βιντεοσκοπημένες συνεντεύξεις και κείμενα που μας είχαν στείλει (με πολύ κόπο) συνδικαλιστές από Γαλλία και Πορτογαλία. Η λογική μιας τέτοιας εκδήλωσης ήταν η προβολή της πολιτικής και κινηματικής πλευρά, ταυτόχρονα με την αναγκαία ενημέρωση για πράγματα που προωθούνται αλλού και έρχονται κι εδώ (αξιολόγηση, άρση μονιμότητας, αποκέντρωση κ.λπ.). Τη δεύτερη μέρα έγινε μια συνάντηση του δικτύου για το ζήτημα του "νέου σχολείου" που οικοδομεί ο νεοφιλελευθερισμός και του πώς απαντάμε σε αυτό. Επί της ουσίας ήταν η πρώτη παρέμβαση του δικτύου σε πανελλαδικό και κεντρικό επίπεδο. Και κρίνεται επιτυχημένη και ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη.

Υ.Γ.: Στις υπερ-μαρξιστικές αναλύσεις των συνέδρων, κατατροπώθηκαν τα ευρωπαϊκά προγράμματα και η προσπάθεια εισόδου των χορηγών στην εκπαίδευση. Ήταν πράγματι λυπηρό όμως ότι το συνέδριο το χρηματοδότησε το Γ’ ΚΠΣ και είχαμε και χορηγό την POSTBANK. Με ομοφωνία στο ΔΣ της ΟΛΜΕ η οικονομική ανεξαρτησία του συνδικάτου καταστρατηγείται. Και ακόμα πιο λυπηρά ήταν τα επιχειρήματα κεντρικού στελέχους της "ταξικής πτέρυγας" της ΟΛΜΕ. "Γιατί, εσύ δε χρησιμοποιείς κάρτες και τράπεζες;" ή "Ξέρεις τι έξοδα έχει;". Μήπως τελικά δεν ήταν συνέδριο συνδικάτου, αλλά σεμινάριο της ΕΕ, μέσω του Γ’ ΚΠΣ, για την επιμόρφωση (και συμμόρφωση) των συνδικαλιστικών στελεχών;

Δημήτρης Μητρόπουλος