Παιδεία: Η «Αχίλλειος πτέρνα» της Γιαννάκου
Πανεκπαιδευτικό μέτωπο: Η «Ιθάκη» του κινήματος παιδείας;
Κάτι κινείται στην εκπαίδευση. Μάιος και Ιούνιος σημαδεύτηκαν από την μεγαλύτερη φοιτητική κινητοποίηση τουλάχιστον των τελευταίων 15 ετών, κινητοποίηση που δεν έχει εκπληρώσει τους τελικούς της στόχους και ελπίζουμε στην συνέχειά της, ο Σεπτέμβριος χρωματίζεται από την 5θήμερη απεργία στους δασκάλους μετά από πολλά χρόνια ακινησίας στο συγκεκριμένο χώρο και όλο αυτό το διάστημα η συζήτηση για το «τις πταιει» στο χώρο της παιδείας έχει ανάψει για τα καλά, είτε με βάση την βίαιη απομάκρυνση από την τριτοβάθμια εκπαίδευση χιλιάδων παιδιών λόγω της βάσης εισαγωγής του 10, είτε με την με νόμο διάλυση της τεχνικοεπαγγελματικής εκπαίδευσης, είτε με τα «νέα» βιβλία και τις «νέες» παιδαγωγικές προσεγγίσεις και όλο το μπάχαλο που έχουν δημιουργήσει.
Μαύρα σύννεφα μαζεύονται από παντού θα μπορούσε να πει κάποιος, ο ουρανός σκοτεινιάζει στο χώρο της παιδείας αλλά η κατάσταση είναι από κάθε άποψη εξαιρετική! Ποτέ άλλοτε δεν είχε ανοίξει μια τόσο πλατιά συζήτηση για το θέμα της υποχρηματοδότησης και της «ποιότητας» στο χώρο της παιδείας, όχι με τον τρόπο που ορίζει το Υπουργείο, αλλά με τον τρόπο που καταλαβαίνουν και βιώνουν οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι σπουδαστές. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν απονομιμοποιηθεί τόσο πλατιά οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην εκπαίδευση και πολύ καιρό είχαμε να δούμε Υπουργό Παιδείας να είναι τόσο ανεπιθύμητη, να βάλλεται τόσο έντονα και ταυτόχρονα από φοιτητές, δασκάλους, καθηγητές μέσης εκπαίδευσης αλλά και πανεπιστημιακούς. Και τέλος ποτέ άλλοτε δεν είχαμε συναντήσει τέτοια σύμπτωση τοποθετήσεων για την ανάγκη μιας «πανεκπαιδευτικής εξέγερσης» και ενός «πανεκπαιδευτικού μετώπου» από συνδικάτα εκπαιδευτικών, πανεπιστημιακών, δυνάμεις της εκπαιδευτικής αριστεράς.
Τα πρώτα ραντεβού είναι συγκεκριμένα. Αυτό της ΔΕΘ πέρασε. Και το βασικό που έδειξε είναι ότι μια κρίσιμη φοιτητική αμφισβήτηση είναι διατεθειμένη να κινηθεί και μέσα στην εξεταστική. Τα επόμενα ραντεβού; Σηματοδοτούν την πανεκπαιδευτική εξέγερση; Δημιουργούν, έστω, προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο; Θέτω κάποια ερωτήματα, και ελπίζω ότι κάποιες απαντήσεις θα δοθούν άμεσα…
Γιατί οι δάσκαλοι μένουν μόνοι τους σε μια τόσο σημαντική απεργιακή κινητοποίηση; Και ας μη γελιόμαστε μια στάση εργασίας στις 20/09 δεν δημιουργεί κλίμα μέσα στις ΕΛΜΕ. Γιατί η ΟΛΜΕ δεν πήρε απόφαση απεργιακής κινητοποίησης, είτε 24ωρης, είτε 48ωρης με κέντρο μια μεγάλη απεργία και διαδήλωση στις 20/09; Δεν μιλάμε για «απεργία αλληλεγγύης στους δασκάλους» αλλά για απεργία συμπόρευσης-συνάντησης που θα οργανωνόταν εντατικά με κεντρικό το σύνθημα «δώστε λεφτά για τη δημόσια δωρεάν παιδεία». Γιατί δεν έγινε αυτό το μικρό αλλά απαραίτητο βήμα προς την οικοδόμηση ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου; Το επιχείρημα «δεν υπάρχει κλίμα» δεν στέκει γιατί όλοι οι εκπαιδευτικοί στην δευτεροβάθμια έχουν καλεστεί κατά καιρούς να απεργήσουν για διάφορες τουφεκιές στον αέρα της ΑΔΕΔΥ και η απεργία των δασκάλων μόνο εθιμοτυπική δεν είναι. Κι αν δεχτούμε ότι κάτι τέτοιο δεν προχώρησε από τις «ισορροπίες του τρόμου» στις κορυφές της ΟΛΜΕ γιατί η εκπαιδευτική αριστερά δεν πήρε πρωτοβουλίες να το ανοίξει το θέμα προς τα κάτω, αφού η απόφαση των δασκάλων είναι γνωστή εδώ και 4 (!!!) μήνες;
Γιατί οι φοιτητές που διαδήλωσαν κατά χιλιάδες στη Θεσσαλονίκη δεν έκαναν μια συνάντηση, μια συζήτηση για να εξετάσουν τα νέα δεδομένα και να δουν τις δυνατότητες κίνησης και συμπόρευσης με τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης, όσο μπορούν, μέσα στην εξεταστική; Γιατί η φοιτητική αριστερά δεν πήρε μια τέτοια πρωτοβουλία και το ραντεβού ανανεώνεται για μετά τις εκλογές; Μπορεί η βασική οργάνωση των φοιτητών να είναι (και σωστά) ο σύλλογός τους και τα συντονιστικά τους, αλλά σε χαλεπούς καιρούς όπως στις εξεταστικές περιόδους και με το δεδομένο που έδειξε η κινητοποίηση της ΔΕΘ δεν έπρεπε να βρεθούν άλλες φόρμουλες και προσωρινές μορφές; Θα βοήθαγε κάτι τέτοιο το πανεκπαιδευτικό μέτωπο ή όχι;
Δεν καταλαβαίνουν όλοι ότι αν μας κατακερματίσει η Υπουργός Παιδείας και πάνε οι Δάσκαλοι μόνοι τους για σύγκρουση με το Υπουργείο, αυξάνονται οι πιθανότητες να ηττηθούν και να μην ξανασηκώσουν κεφάλι για πολύ καιρό; Μήπως τα έχει ξαναδεί αυτά το εκπαιδευτικό κίνημα; Βοηθάει κάτι τέτοιο το πανεκπαιδευτικό μέτωπο; Πως απαντάμε σε αυτό; Με το να «εξετάσει» η ΟΛΜΕ το ενδεχόμενο για μια απεργία στα τέλη του μήνα; Τι χρειάζεται τότε; Και οι φοιτητές θα ξαναβρεθούν μετά τις εκλογές;
Νομίζω ότι, για το ζωντανό στοιχείο της εκπαίδευσης, η παραπάνω ολιγωρία, σε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξεδιπλωθεί ένας αποφασιστικός αγώνας ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό στην εκπαίδευση, είναι εγκληματική. Όλες οι δυνάμεις οι συνδικαλιστές και οι ερευνητές της αντινεοφιλελεύθερης όχθης στο χώρο της παιδείας, όλο το ενδιαφέρον, ο ριζοσπαστισμός πρέπει να στραφεί προς αυτό το καθήκον. Ο χρόνος υπάρχει, ακόμα και τώρα η ΟΛΜΕ να κάνει το ελάχιστο, να προκηρύξει και να οργανώσει μια 24ωρη απεργία με σκοπό στις 20/09 οι δρόμοι της Αθήνας να δώσουν το μήνυμα ότι έρχεται «πανεκπαιδευτική εξέγερση»! Αλλιώς είναι πολύ πιθανόν να ξανακάνουμε τους περσινούς μίζερους απολογισμούς ως εκπαιδευτικοί. Και δεν μπορούμε πάντα να ελπίζουμε στη νεολαία που «δεν μαζεύεται εύκολα»…
Δ.Μ., 07/09/2006