ΦΑΚΕΛΟΣ: Από τη γενιά των 700€ στην κοινωνία των 700€

Το κυνήγι του φοροφυγά καλύπτει την φοροεπιδρομή

Η ψήφιση πριν από λίγες μέρες του νομοσχεδίου που εξαπολύει μια ακόμα πιο σκληρή και βαθύτατα ταξική φοροεπιδρομή, δικαιολογήθηκε από Αλογοσκούφη και Καραμανλή από τη διεθνή κρίση, που επηρεάζει την εκτέλεση του προϋπολογισμού, αλλά ως βασικό πρόσχημα παρουσιάστηκε η πάταξη της φοροδιαφυγής.

Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχει φοροδιαφυγή, αλλά το μείζον δεν είναι η απλή διαπίστωση, αλλά η απάντηση στο ποιοι, πώς και με τις ευλογίες ποιων φοροδιαφεύγουν και ποιοι καλούνται τελικά κάθε φορά να πληρώσουν το μάρμαρο.

Με δεδομένο ότι μισθωτοί και συνταξιούχοι όχι μόνο δεν μπορούν να κρύψουν εισοδήματα, αλλά προκαταβάλλουν κάθε τέλος του μήνα το φόρο εισοδήματος και αποτελούν –κατά την κλασική πλέον έκφραση– τα μόνιμα υποζύγια του φορολογικού συστήματος, οι φοροδιαφεύγοντες υποχρεωτικά αναζητούνται στους εμπόρους-επιχειρηματίες και τους ελεύθερους επαγγελματίες.

Εδώ, όμως, συνειδητά και για προφανείς λόγους καλλιεργείται μια σύγχυση. Εμπορική επιχείρηση είναι το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, εμπορική επιχείρηση είναι και το Carrefur ή ο Βερόπουλος. Ελεύθερος επαγγελματίας είναι ο μεγαλοδικηγόρος Λυκουρέζος (και, βέβαια, ο πεθερός του Βουλγαράκη, που ως καλός χριστιανός έχει θέσει εαυτόν στην υπηρεσία της εκκλησίας), ελεύθερος επαγγελματίας είναι και ο ασκούμενος δικηγόρος, όπως και οι περισσότεροι νέοι δικηγόροι που προσπαθούν να επιβιώσουν εργαζόμενοι (συνήθως στα μεγάλα και χρυσοφόρα γραφεία των μεγαλοδικηγόρων) με μπλοκάκι και αμοιβές πείνας.

Ο παραπάνω διαχωρισμός που μπορεί να γίνει σε όλα τα επαγγελματικά πεδία είναι αναγκαίος για να γίνουν κάποια ζητήματα κατανοητά και να αναδειχθούν οι προκλητικές και βαθιά ταξικές φορολογικές πολιτικές των κυβερνήσεων του δικομματισμού, με αποκορύφωμα το τελευταίο φορολογικό πόνημα του Αλογοσκούφη.

Ποιος μπορεί να κρύψει εισοδήματα; Αυτός που του περισσεύουν (κάτι που φαίνεται και αποδεικνύεται) ή αυτός που δεν μπορεί να τα φέρει βόλτα; Ποιος είναι ο φοροφυγάς, το Carrefur και ο Βερόπουλος ή ο ψιλικατζής της γειτονιάς; Οι απαντήσεις είναι προφανείς και το ερώτημα εν πολλοίς ρητορικό.

Επί δεκαετίες τώρα η καραμέλα της πάταξης της φοροδιαφυγής επανέρχεται τακτικά στο προσκήνιο με το εκάστοτε οικονομικό επιτελείο να την προσδιορίζει στο μέγεθος που κάθε φορά θέλει. Σκοπός μας δεν είναι να δείξουμε το πραγματικό μέγεθος της φοροδιαφυγής, αλλά να αναδείξουμε τις διαχρονικές πολιτικές που την καλλιεργούν και ουσιαστικά την πριμοδοτούν. Αν αναλύσουμε διαχρονικά τα μέτρα για την "πάταξη" –όπως υποστηρίζουν– του φαινομένου, θα δούμε ότι όχι μόνο δεν αποσκοπούν στη μείωσή του, αλλά αντίθετα επιβραβεύουν συστηματικά το μεγάλο κεφάλαιο που προκλητικά φοροδιαφεύγει καταγράφοντας υπερκέρδη.

Για παράδειγμα, το μέτρο της περαίωσης και του κλεισίματος χρήσεων με ένα εφάπαξ ποσό ποιους υπηρέτησε όλα αυτά τα χρόνια; Οι χαριστικές ρυθμίσεις των χρεών προς το δημόσιο με αστείους όρους μόνο και μόνο για να παίρνουν οι μεγαλοοφειλέτες φορολογική ενημερότητα, ποιους υπηρέτησε και υπηρετεί; Η συστηματική αποψίλωση των ελεγκτικών μηχανισμών ποιους και ποιες πολιτικές υπηρέτησε επίσης; Η περιβόητη μηχανογράφηση των υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομίας που θα έφερνε διασταυρώσεις στοιχείων τι απέδωσε τελικά στην πάταξη της φοροδιαφυγής;

Επί της ουσίας, το απόλυτο μηδέν. Το μεγάλο κεφάλαιο, οι μεγάλοι φοροφυγάδες έγιναν ακόμα πιο μεγάλοι, ενώ στο στόχαστρο βρέθηκαν οι μικροεπαγγελματίες και μικροέμποροι, που με το τελευταίο φορολογικό νομοσχέδιο οδηγούνται πλέον στον αφανισμό, υπηρετώντας έναν διπλό στόχο: Αφενός θα φέρουν(;) στα ίσα τους τα έσοδα του προϋπολογισμού και αφετέρου θα ανοίξει περαιτέρω ο δρόμος για την ολοκληρωτική επικράτηση στην αγορά των μεγάλων αλυσίδων και των μονοπωλίων.

Το γεγονός ότι το κλείσιμο μικρομάγαζων και τα φέσια στην αγορά πολλαπλασιάζονται μόνο ευημερία και φοροδιαφυγή στους μικρομεσαίους δεν δείχνει. Το ότι πληθαίνουν οι αυτοαπασχολούμενοι δεν δείχνει στροφή στην επιχειρηματικότητα (sic), αλλά είναι η έσχατη λύση για εκατοντάδες χιλιάδες νέους που αδυνατούν να βρουν δουλειά με εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και καταφεύγουν στο μπλοκάκι (βλέπε και σελ. 10-11).

Και μόνο φοροδιαφυγή δεν συνιστά το γεγονός ότι ο μεροκαματιάρης που αδυνατεί κάθε μήνα να τα βγάλει πέρα δεν ζητά απόδειξη από τον υδραυλικό ή τον ηλεκτρολόγο, στην προσπάθειά του να γλιτώσει ό,τι μπορεί από τα δυσβάσταχτα καθημερινά του έξοδα. Εξάλλου, μόνο το μεγάλο κεφάλαιο μπορεί να αξιοποιήσει τα παράθυρα (εταιρείες off shore, διαχείρισης ακινήτων κ.λπ.) για να γλιτώσει φόρους.

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση Καραμανλή καταφεύγει για μια ακόμα φορά σε μια δοκιμασμένη και παλιά συνταγή. Προτάσσει τη φοροδιαφυγή που η ίδια συνειδητά πριμοδοτεί για να δικαιολογήσει τη φορομπηχτική της πολιτική που χτυπά και πάλι τα φτωχά στρώματα. Επικαλείται το αποτέλεσμα της δικής της πολιτικής για να στραφεί με ταξικούς όρους εναντίον αυτών που δύσκολα επιβιώνουν.

Θυμάστε τι έγινε πριν λίγο καιρό με τον αντιασφαλιστικό, αντιδραστικό νόμο Πετραλιά; Πάλι τα μειωμένα έσοδα της κοινωνικής ασφάλισης επικαλέστηκαν (εξαιτίας της εισφοροδιαφυγής). Και βέβαια συστηματικά ενεργοποιούν και στηρίζονται στους κοινωνικούς αυτοματισμούς. "Αντικοινωνική συμπεριφορά" χαρακτήρισαν τη φοροδιαφυγή ο Καραμανλής και ο Αλογοσκούφης.

Καθημερινά, λοιπόν, στα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού απαντούν με ακόμα περισσότερο νεοφιλελευθερισμό, κάνοντας συστηματικά τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Και οι κοινωνικοί αυτοματισμοί που χρησιμοποιούν επιβάλλεται να στραφούν όσο το δυνατόν συντομότερα εναντίον τους.