ΓΙΑΤΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, από μέλη του ΣΥΝ για το 5ο Συνέδριο

Για το συνέδριο του Συνασπισμού

Γιατί εναλλακτικό κείμενο

Επιστολή

Στο φύλλο 233 (14/12/2007) της εφημερίδας σας "Αριστερά!", σε άρθρο του Σπύρου Παναγιώτου, αναφέρεται ότι το συνθετικό κείμενο για το 5ο Συνέδριο του ΣΥΝ το ψήφισαν όλες οι τάσεις του ΣΥΝ και γίνονται πολιτικά σχόλια για αυτό το κείμενο. Θέλω να σας επισημάνω ότι σε όλα τα προσυνεδριακά ντοκουμέντα του 5ου Συνεδρίου του ΣΥΝ, τόσο στην εφημερίδα "Αυγή", όσο και στην ιστοσελίδα του ΣΥΝ παρουσιάζεται ισότιμα  με το πλειοψηφών κείμενο –στο οποίο ο συντάκτης σας αναφέρεται– και το εναλλακτικό κείμενο που ψηφίστηκε από δύο μόνο μέλη της ΚΠΕ του ΣΥΝ, αλλά έχει σημαντική ανταπόκριση από τα μέλη του ΣΥΝ που συμμετέχουν στις προσυνεδριακές μας διαδικασίες. Θα επιθυμούσαμε ως Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση, τάση που δεν συναινεί με το πλειοψηφών κείμενο του ΣΥΝ, να παρουσιάσετε μέσα από την εφημερίδα σας και τις απόψεις μας. Με εκτίμηση, Χρήστος Πιλάλης

Η κατάθεση του εναλλακτικού κειμένου από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που το συνυπογράφουμε, οφείλεται στις εξής βασικές διαφοροποιήσεις μας από το Σχέδιο Θέσεων που ενέκρινε η συντριπτική πλειοψηφία της ΚΠΕ και με το οποίο (για πρώτη ίσως φορά) όλες σχεδόν οι τάσεις ομονόησαν:

• Το Σχέδιο Θέσεων αποφεύγει να προβάλλει ένα συνολικό ηγεμονικό σχέδιο του κόμματος προς τις υπόλοιπες δυνάμεις του ΣΥPΙΖΑ, στο στόχο του μετασχηματισμού του ΣΥPΙΖΑ σε πολιτικό σχηματισμό. Αντί η απόλυτη δικαίωση της "αριστερής στροφής" στις εθνικές και αυτοδιοικητικές εκλογές να μας οδηγήσει σε πιο ριζοσπαστικά και τολμηρά βήματα, το κείμενο πάει πιο πίσω κι από αυτές τις αποφάσεις του 4ου Συνεδρίου! Ο ΣΥPΙΖΑ για εμάς είναι το νέο πλαίσιο στο οποίο ο ΣΥΝ οφείλει να δώσει ολοκληρωμένα οργανωτικά, πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά, ώστε η ριζοσπαστική αριστερά να ανασυντεθεί σε νέες πιο στέρεες βάσεις.
• Το Σχέδιο Θέσεων αποφεύγει να πάρει θέση γιατί δεν καταφέραμε ακόμα να γίνουμε κόμμα μελών και καταλήξαμε κόμμα στούντιο και κόμμα στελεχών. Ο μόνος δρόμος για να λυθούν τα –από όλους και από καιρό διαπιστωμένα– προβλήματα λειτουργίας (αλλά και δημοκρατίας, όπως: εκπροσωπήσεις στα ΜΜΕ, ουσιαστική ανανέωση-εναλλαγές στελεχών και αιρετών, μετάβαση από τις τάσεις-κόμματα μέσα στο κόμμα στις τάσεις-ρεύματα ιδεών, ξεπέρασμα του γραφειοκρατικού κράτους της Κουμουνδούρου κτλ), είναι το μπόλιασμα της μίζερης εσωκομματικής ζωής με τη ζωντάνια και την υγεία των κινημάτων, των αγώνων του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας, καθώς και η μετατόπιση της κομματικής ζωής από τα κεντρικά γραφεία στις Πολιτικές Κινήσεις.
• Το Σχέδιο Θέσεων κάνει απαράδεκτες υποχωρήσεις σε βασικά ζητήματα κριτικής προς το ΠΑΣΟΚ και τη σοσιαλδημοκρατία, προσδοκώντας πολιτικά οφέλη διά των πολιτικών "ανοιγμάτων" προς ένα κομμάτι του. Έστω κι έτσι, δεν προσδιορίζει σαφώς σε ποιο κομμάτι αναφέρεται, αλλά υπερεπενδύει στο γεγονός ότι κάποια κομμάτια του ΠΑΣΟΚ κινήθηκαν ad hoc σε κοινωνικό επίπεδο σε πιο ριζοσπαστικές θέσεις στο αντιπολεμικό, στο Φόρουμ και στο Άρθρο 16 και παλαιότερα στον νόμο Γιαννίτση. Δεν ξεκαθαρίζεται (κατά τη γνώμη μας σκόπιμα) ότι ο μόνος πολιτικά παραγωγικός τρόπος για να απευθυνθούμε σε δυνάμεις που αποδεσμεύονται (ή τείνουν να αποδεσμευθούν) από το ΠΑΣΟΚ, είναι να το κάνουμε με όρους μαζικού κινήματος "χτισμένου" σε αριστερή λογική, με το δικό μας ισχυρό ιδεολογικοπολιτικό χρωματισμό. Αντίθετα, το Σχέδιο Θέσεων της ΚΠΕ νομιμοποιεί κάποιον αόριστο ή ανύπαρκτο –με οργανωτικούς και πολιτικούς όρους– πολιτικό συνομιλητή στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και εάν αυτός ο συνομιλητής υπάρχει, το μόνο που θα πετύχουμε θα είναι να ανακοπούν οι όποιες φυγόκεντρες τάσεις στη βάση του ΠΑΣΟΚ, καθώς και να επιτρέψουμε στην κεντροαριστερής κατεύθυνσης μειοψηφία του κόμματός μας να το διαχειριστεί επικοινωνιακά, στη λογική μιας νέας κεντροαριστεράς που οφείλουμε να εφεύρουμε για να μπούμε ξανά στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι, δηλ. στον κυβερνητισμό. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει νέες φυσιογνωμικές περιπέτειες στο κόμμα μας στο άμεσο μέλλον, οι οποίες καλύπτονται τώρα στα πλαίσια ενός κειμένου "σούπα", αποτελέσματος μιας πρωτόγνωρης ισορροπίας των τάσεων.
• Το Σχέδιο Θέσεων διακατέχεται από υπεροψία και το διατρέχει ένας μη παραγωγικός ελιτισμός σε σχέση με τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις που είναι εκτός ΣΥPΙΖΑ (ΚΚΕ και ένα κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής). Προκειμένου να αναδειχθούν τα στοιχεία της δικής μας ταυτότητας, κινδυνεύουμε να μην κατανοήσουμε κάποια δυνατά σημεία των άλλων, απολύτως χρήσιμα σε ένα σχέδιο ανασύνθεσης της αριστεράς στη χώρα μας. Το ΚΚΕ όχι μόνο προσπαθεί να εκφράσει πολιτικά την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, αλλά σε μεγάλο βαθμό (τουλάχιστον σε μεγαλύτερο από εμάς) το καταφέρνει, διότι δουλεύει συντεταγμένα σε αυτήν την προτεραιότητα. Αυτό το στοιχείο στη δεδομένη συγκυρία είναι το πιο κρίσιμο, και όχι απλά να επαναλαμβάνουμε την πάγια κριτική μας για την αδιέξοδη λογική που στρατηγικά και ιδεολογικά το διακρίνει. Επίσης περιορίζεται να χρεώσει στα κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που δεν είναι μέσα στον ΣΥPΙΖΑ τις (υπαρκτές) σεχταριστικές λογικές και την επαναστατική ρητορική τους, όμως δεν εστιάζει καθόλου στο (επίσης υπαρκτό) νεανικό δυναμικό που συσπειρώνουν αυτές οι δυνάμεις σε μια αντικαπιταλιστική ιδεολογική βάση. Αντί να ιχνηλατήσει τρόπους ουσιαστικής επικοινωνίας μαζί τους, κλείνει ή τουλάχιστον αδιαφορεί για αυτήν την προοπτική.
• Το Σχέδιο Θέσεων περιορίζει (κατά τη γνώμη μας συνειδητά) την ανάλυσή του για τη διεθνή συγκυρία σε μια λογική "περιγραφής" των αποτελεσμάτων του κλονισμού της ηγεμονίας των ΗΠΑ και της σταδιακής εμφάνισης νέων οικονομικών και γεωπολιτικών "παικτών" που ενδεχόμενα να οδηγήσει σε έναν πολυπολικό κόσμο. Απουσιάζουν εντελώς οι αναλύσεις για το σύγχρονο ιμπεριαλισμό, για τη δυνατότητα ή μη του καπιταλισμού να δώσει λύσεις στην οικολογική κρίση, για το ότι ο συντονισμένος αντινεοφιλελεύθερος αγώνας μπορεί να είναι αποτελεσματικός μόνο όταν έχει κατ’ ουσίαν αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο! Είναι από υποτονική έως ανύπαρκτη η κριτική για το ρόλο των δεκάδων οργανισμών που εγγυώνται και αναπαράγουν σε διεθνές επίπεδο την κοινότητα των καπιταλιστικών συμφερόντων μέσω στρατιωτικοπολιτικών, οικονομικών και πολιτιστικών μέσων. Επίσης επαναλαμβάνει κάποιες στερεότυπες θέσεις σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, που ξεκομμένες από μια σύγχρονη ανάλυση του ιμπεριαλισμού μοιάζουν σαν αιτήματα ενός αφελούς διεθνισμού, ενός μη παραγωγικού πασιφισμού.
• Το Σχέδιο Θέσεων κινείται στη λογική ενός παρωχημένου, μη κριτικού και γι’ αυτό αντιφατικού αριστερού ευρωπαϊσμού. Από τη μία κλείνει (σωστά) το δρόμο προς το Ευρωσύνταγμα, αλλά από την άλλη αφήνει ανοιχτές πόρτες στην προοπτική αριστερής μετατόπισης κομματιών της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Καλλιεργεί έτσι μύθους περί αριστερής μεταρρύθμισης, παραβλέπει το γεγονός ότι η ΕΕ φτιάχτηκε από και για τους καπιταλιστές, για την εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Αυτοί οι σκοποί είναι ιδρυτικά-φυσιογνωμικά της χαρακτηριστικά και πάνω σε αυτή τη λογική έχουν διαμορφωθεί οι αντιδημοκρατικοί μηχανισμοί της, όπως η παντοδύναμη και μη εκλεγόμενη Κομισιόν ή η Κεντρική Τράπεζα. Για εμάς η ΕΕ δε μεταρρυθμίζεται, υπό την έννοια πως δε μπορεί να μεταβληθεί από μηχανισμός εξυπηρέτησης των αστικών συμφερόντων σε μηχανισμό εξυπηρέτησης των συμφερόντων των λαών της. Αποτελεί μεν πεδίο ταξικής πάλης, οπότε έχει νόημα η διεκδίκηση μεταρρυθμιστικών αιτημάτων με τη μορφή κινήματος για τη διεκδίκησή τους, αλλά ας μην έχουμε αυταπάτες – στο βαθμό που η ΕΕ θα αδυνατεί να ενσωματώσει αυτά τα αιτήματα, το κίνημα αναπόφευκτα θα περάσει από τα συγκεκριμένα αιτήματα στη συνολική αμφισβήτηση της πορείας της.
• Το Σχέδιο Θέσεων αποφεύγει να προβάλει ότι βασική υπεύθυνη για τον κυβερνητικό συνδικαλισμό είναι η συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ η οποία τον ανέδειξε, για να πάρει αργότερα τη σκυτάλη η συνδικαλιστική παράταξη της ΝΔ. Ότι η συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ (διαθέτοντας ένα ευρύ πελατειακό-διαχειριστικό δίκτυο) αξιοποίησε με αδιαφάνεια κάθε θεσμική συμμετοχή του συνδικαλιστικού κινήματος στα όργανα συνδιαχείρισης. Ότι οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΝ οφείλουν να βρίσκονται μακριά από τις "λογικές του εφικτού", που με τελευταίο μεσάζοντα τον κυβερνητικό και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό υπαγορεύει το κεφάλαιο. Και το κυριότερο: όπως πριν από ενάμιση χρόνο το Αυτοδιοικητικό μας Συνέδριο χάραξε τη νέα πολιτική μας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, πρέπει παρομοίως να αποφασίσουμε ότι και στα συνδικάτα δεν κάνουμε εκλογικές συμμαχίες ούτε με την παράταξη του ΠΑΣΟΚ ούτε με αυτή της ΝΔ που εφαρμόζει τις ίδιες πρακτικές πολιτικής χειραγώγησης του συνδικαλιστικού κινήματος.

Αντωνίου Βασιλική, Βουζουναράς Δημήτρης, Δάβος Γιώργος, Διόγος Μάκης, Θεοδωρακάκος Κυριάκος, Καβαλιεράτος Νίκος, Κοκοβλής Γιώργος, Κουρεμπές Φάνης, Κωσταρέλλου Αγγελική, Λουράντου Αθηνά, Λυριτζής Σωτήρης, Μαλεκάκης Μάνθος, Μαρκάκη Pούσσα, Μαρματάκης Κώστας, Ματθαίου Γιώργος, Μέλισσας Μιχάλης, Μπιτσαξή Ελένη, Μπιτσαξή Τζέλλα, Μπότσης Παναγιώτης, Ντόβολος Μάκης, Παπανδρέου Ανδρέας, Παπάς Γιώργος, Πιλάλης Βαγγέλης, Πιλάλης Χρήστος, Σούμπλης Θανάσης, Σούμπλη Χαριτωμένη, Φίλης Γιώργος, Χαλβατζιδάκης Δημήτρης, Χαραλαμπόπουλος Χρήστος, Χατζησάββας Μάρκος, Χελάκης Γιώργος