ΠΡΩΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ, 30/10/2006

Ενημέρωση – Πρώτες  σκέψεις  για  την  πρώτη  φάση.

 

1. Πριν  κατεβάσουν  την  τελευταία  εισήγηση η ΟΛΜΕ  και  η ΔΟΕ  είχε  προηγηθεί  η συνάντησή  τους  με  τον  πρωθυπουργό. Μια  συνάντηση  άκαρπη  όσον  αφορά  τις  οποιεσδήποτε  παροχές. Όμως  το  σημαντικό  είναι  ότι  κανένας  άλλος κλάδος  τα  τελευταία  30  χρόνια  δεν  συναντήθηκε  με  πρωθυπουργό. Τι  αντανακλά  λοιπόν;  Από  τη  μια  μεριά  την  κρισιμότητα  της  για  ένα  ανεξέλεγκτο  ξέσπασμα  στην  ελληνική  κοινωνία  και  από  την  άλλη  την  αναγκαιότητα  της  προώθησης  της  μεταρρύθμισης  από  το  δημοτικό  μέχρι  τα  ΑΕΙ. Το  ίδιο  ισχύει  και  για  την  αναβολή  της  συζήτησης  για  το  άρθρο  16.

Η  απάντηση  των  ΔΟΕ-ΟΛΜΕ (2 24ωρες  απεργίες)  κατέδειξε  το  πολιτικό  κενό  που  υπάρχει  όσον  αφορά  το  χαρακτήρα  της  Δημόσιας  Δωρεάν  Εκπαίδευσης. Γιατί  μετά  από  αυτή  τη  συνάντηση  με  τα  γνωστά  αποτελέσματα  ή  καλείς  σε  γενικό  ξεσηκωμό  ή  αναστέλλεις  επειδή  εκτιμάς  ότι  δεν  υπάρχουν  οι  δυνάμεις  και  με  στόχο  την  ανασύνταξη  και  ανασυγκρότηση. Αυτό  όμως  δεν  μπορείς  να  το  απαιτείς  από  δυνάμεις  που  συμφωνούν  με  τα  πολιτικά  χαρακτηριστικά  της  αναδιάρθρωσης. Π΄χ. η  διαφοροποίηση του  ΠΑΣΟΚ  σχετικά  με  το  άρθ. 16  είναι  ότι  ζητά  να  ιδρύουν  ιδιωτικά  ΑΕΙ  και  τα  Νομικά  Πρόσωπα  Δημοσίου  Δικαίου (π.χ. Δήμοι).

Η  Αριστερά  όμως,  μικρή  ή  μεγάλη,  των  εντός  και  των  εκτός,  των  συνεργαζομένων,  τι  και  πως; Οπότε  αναστέλλουν  «αγωνιστικά»  για  να  διατηρήσουν  την  αντιπολιτευτική  τους  φωτιά  από  τη  μια  και  από  την  άλλη  να  επαναλάβουν  την  ίδια  διαχείριση  της  κίνησης  των  μαζών  στο  Ασφαλιστικό-Συνταξιοδοτικό,  μετά  τα  Χριστούγεννα,  για  το  άρθ.16 (εκτός  κι  αν  γίνει  κι  άλλη  μετατόπιση  της  συζήτησης, π.χ.  εβδομάδα  Χριστουγέννων). Το  χειρότερο  σ’ αυτή  την  έμμεση  αναστολή  ήταν  ότι  πρωτοστάτησαν   σε  ΟΛΜΕ  και  ΔΟΕ  οι  συνδικαλιστές  των  ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ. Δεν  είχαν  την  τσίπα  να  αφήσουν  τις  άλλες  δυνάμεις  να  το  χρεωθούν,  αλλά  έτρεξαν  πρώτοι- πρώτοι.

Ειδικά  για  τους  δασκάλους  δεν  είναι  απλά  αναστολή  αλλά  αποσυγκροτητική γιατί  είναι  άλλο  να  πεις  τίμια  και  καθαρά  ότι  δεν  έχω  δυνάμεις  και  ανασυντάσσομαι  και  κάνω  ότι  λέγονταν  όλο  αυτό  τον  καιρό (απεργιακές  επιτροπές,  συντονιστικά)  και  άλλο  να  μπαίνεις  στην  φάση  της  αναπλήρωσης  που  είναι  διαλυτική  για  δύο  λόγους: α) η  πίεση  στους  δασκάλους  από  τους  γονείς  για  τη  λειτουργία  των  σχολείων  θα  έχει  ως  αποτέλεσμα  την  υπονόμευση  της  διαδήλωσης  της  Παρασκευής. Άλλο  πράγμα τρίωρη  στάση  με  γονείς  στο  Σύνταγμα. β) η  αναπλήρωση  των  χαμένων  ωρών. Υπάρχει  η  εμπειρία  του  1997  στους  καθηγητές  που  η  αναπλήρωση  διέλυσε  τη  συλλογική  συνείδηση  που  αποκτήθηκε  κατά  τη  διάρκεια  της  δίμηνης  απεργίας. Γιατί  άλλο  να  κερδίζω  τα  λεφτά  της  απεργίας  κι  άλλο  να  δουλεύω  γιορτές , Σάββατα κ.λ.π.. Και  το  σημαντικότερο να  μην    μπορεί    να  αμφισβητηθεί  πια  η  μεταρρύθμιση  στο  Δημοτικό (βιβλία κλπ). Έτσι  κατάφερε  όλο  το  προσωπικό  να  ανοίξει  η  πόρτα  για  τη  μεταρρύθμιση  αγωνιστικά  για  την  πρωτοβάθμια  και  μη  αγωνιστικά  για  τη  δευτεροβάθμια (νέα  βιβλία  για  το  Γυμνάσιο  και  ο νέος  νόμος  για  ΕΠΑΛ- ΕΠΑΣ).

Η  δυνατότητα  συσσώρευσης  δυνάμεων  αντιστροφής  για  τη  νέα  φάση  θα  εκφραστεί  στις  εκδηλώσεις  της  Παρασκευής. Αλλά  με  ποιο  πολιτικό  προσανατολισμό  θα  κινηθεί  ένα  διάχυτο  δυναμικό  είναι  μια  άλλη  κουβέντα. Το  τελευταίο  ισχύει  και  για  τους  καθηγητές.

 

2. Ενημερωτικό-  πρώτες  σκέψεις  για  τις  Γ.Σ.  Προέδρων  της  ΟΛΜΕ.

Στην  πρώτη  Γ.Σ.  30  ΕΛΜΕ,  με  μαζική  συμμετοχή, φέρνουν  πενθήμερη. Δεν  παλεύτηκε  όμως   ούτε  έγινε  συντονιστικό. Ανάλογη  εμπειρία  υπάρχει  από  το 1988. Τα ποσοστά  πανελλαδικά: περίπου  50%.

Παρεμβάλλεται  δήλωση  του  πρωθυπουργού  «δεν  έχει  τίποτα».

Στη  δεύτερη  48ωρη  τα  ποσοστά  είναι  κάτω  από  20%.  Δεν  παλεύτηκε  και  πάλι  η  πενθήμερη  και  υπήρχε  μικρότερη  συμμετοχή    στις  Γ.Σ. Σημειωτέο  ότι  η  ΔΑΚΕ  ψήφιζε τις  48ωρες.

Στην  τρίτη  Γ.Σ.  επιβάλλεται  η  τριήμερη  με  αποφάσεις  των  Δ.Σ. Ποσοστά  περίπου  15%.

Ακολουθεί  νέα  τριήμερη  με  επίσης  χαμηλά  ποσοστά.

Στην  Πέμπτη  Γ.Σ.  μπλοκάρεται  η  εισήγηση  της  ΟΛΜΕ  για  τις  δύο  24ωρες  χωρίς  Γ.Σ.  από  ένα  ευρύ  φάσμα  είτε  από  ΔΑΚΕ  είτε  από  συγκεντρώσεις  που  έλεγαν  «τέρμα  οι  μαίμουδες  απεργίες»  είτε  από  χειρισμούς πχ  η  ΕΛΜΕ  Σερρών. Ενώ  έρχονταν  με  απόφαση  συγκεντρώσεων  με  «ναι»  στις  εισηγήσεις  της  ΟΛΜΕ  και  ενώ  πάλι  είχαν  συγκέντρωση  η  ΔΑΚΕ  έβαλε  ξαφνικά  βέτο  για  μη  απαρτία  και  ήρθαν  με  απόφαση ΔΣ  και  «όχι»  στην  εισήγηση. Μόνο  δύο  ΕΛΜΕ  έφεραν  πενθήμερη όπου  δηλαδή  υπήρχε  συγκροτημένη  πολιτική  παρέμβαση  και  όχι  χειρισμοί. πχ  η  ΕΛΜΕ  Ηρακλείου  ενώ  κάθε  φορά  έφερνε  πενθήμερη  με  απόφαση  μαζικών  συγκεντρώσεων,  αυτή  την  φορά  παρότι  είχε  και  πάλι  συγκέντρωση,  μπήκε  βέτο  για  την  απαρτία  και  ήρθε  με  απόφαση  ΔΣ  και  «ναι»  στην  εισήγηση. Άμα  θέλουν  οι  συνδικαλιστές…

Να  επισημάνουμε  ότι  η  πενθήμερη  ήταν  σωστή  τώρα  που  υπάρχουν  οι  καταλήψεις  των  μαθητών  και  ήταν  τροχιοδεικτικό  για  το  άμεσο  διάστημα.

Στην  τελευταία  Γ.Σ.  κανείς  από  την  ηγεσία  δεν  ήθελε  να  δεσμευτεί  για  νέο  κύκλο  γενικών  συνελεύσεων.

Ας  σταματήσουν  λοιπόν  οι  προβοκάτσιες  από  τους  μπαρουτοκαπνισμένους  συνδικαλιστές  που  κοροίδευαν  τους  αγωνιστές  που  ίδρωναν  για  το  συντονισμό  των  απεργιακών  επιτροπών  με  χαρακτηρισμούς  του  τύπου  «ψυχοομάδες».  Κι  εμείς  βέβαια  μπορούμε  να  μιλήσουμε  για  κραυγάζοντες  πιθήκους  στις  εξέδρες  ενόψει  εκλογών  ενώ  από  το  καλοκαίρι  «έβριζαν»  τους  δασκάλους  ως  πολύ  ¨επαναστάτες».  Δεν  θεωρούμε  όμως  σωστό  να  κατέβουμε  στο  επίπεδό  τους. Κάθε  βδομάδα  έλεγαν  «τελειώνει  η  απεργία»  και  περιέφεραν  τα  αγωνιστικά  τους  κουφάρια  λοιδορώντας  τους  συναγωνιστές.

Από  τα  παραπάνω  κατανοούμε  ότι η  πολιτική  δυναμική  δεν  εκφράζονταν  στα  παράθυρα  των  ΜΜΕ  και   δεν  ήταν  ζήτημα  ποσοστών  κι  ας  τα  θυμήθηκαν  την  τελευταία  βδομάδα  για  να  καλύψουν  την  πολιτική  τους  απόφαση  για  επιβολή  της

οπισθοδρόμησης,  της  αποδυνάμωσης  και  του  κλεισίματος. Όσοι  θέλουν  να  αναφερθούν  σε  εικονικό  κίνημα  δεν  έχουν  πάρει  χαμπάρι  τίποτα.  Π.χ. σχολεία  κλειστά  ενώ  δεν  είχαν  πατήσει  σε  γενικές  συνελεύσεις. Πως  το  ερμηνεύουν;

Μιλάμε για  καινούργιες  καταστάσεις  και  συμπεριφορές  και  πρέπει  να  έχουμε  μάτια  και  αυτιά  ανοικτά  για  να  τα  επεξεργαστούμε. Να  απεμπλακούμε  από  σχηματικές  ερμηνείες: «όλη  η  ιστορία  είναι  προϊόν  μηχανισμών  ή  εκλογικών  σχεδιασμών». Η  ίδια  η  ταξική  πάλη  τροποποιεί  καταστάσεις,  ανθρώπους,  μηχανισμούς. Πχ  η  συμμετοχή  του  ΠΑΜΕ  στις  διαδηλώσεις. Θετικό  να  σπάμε  τις  γεωγραφικές  αντιπαραθέσεις. Κι  εδώ  πολλά  μπορούν  να  προστεθούν.

 

3. Θετικό  το  μπλοκάρισμα  της  εισήγησης  της  ΟΛΜΕ

Δεν  ήταν  η  συνέχιση  κανενός  αγώνα  γιατί  διέλυε  ακόμα  περισσότερο  το  20%  που  απεργούσε  και  το  πάλευε. Το  θέμα  δεν  είναι  να  πας  στα  σχολεία  και  να  πεις  να  απεργήσουμε  ή  όχι  αποπροσανατολίζοντας  πολιτικά  όταν  ο  πρωθυπουργός  είπε  «Μολών  λαβέ»  και  οι  ανεγκέφαλοι,  επαγγελματίες  συνδικαλιστές- διαχειριστές  προτείνουν  24ωρες  χωρίς  ΓΣ  για  να  επιβάλλουν  τα  πάντα

Ένα  κομμάτι  υγειώς  εκφράστηκε   με  το  «δεν  είμαι  καύσιμη  ύλη».

Γιατί  όλοι  νιώθουν  ότι  πρόκειται  για  άμεση  πολιτική  σύγκρουση  με  αναγκαία  την  ενότητα  και  των  δύο (ΟΛΜΕ – ΔΟΕ)  ή  αλλιώς  αναστολή  για  ανασύνταξη  δυνάμεων.  Καθαρά  και  ξάστερα. Και  αυτή  ακριβώς  η  κατάσταση  πνευμάτων  αποτυπώθηκε  στο  τελευταίο πανεκπαιδευτικό  συλλαλητήριο  όπου  ένας  παρατηρητής  θα  έβλεπε,  όχι  μιζέρια  και  διάλυση,  αλλά  ώριμους,  υπερήφανους  και  αξιοπρεπείς  εργαζόμενους  να  διαδηλώνουν  αποφασισμένοι. Αλήθεια  που  είναι  οι  βεβαρημένες  συνειδήσεις  με  τις  θεωρίες  ότι  ο  κόσμος  είναι  ενσωματωμένος;

Και  το  πολιτικό  ερώτημα  που  προκύπτει  είναι  το  εξής:

Μπορεί  να  αναπτυχθεί  ένα  κίνημα  για  πραγματική  ΔΗΜΟΣΙΑ  ΔΩΡΕΑΝ  ΠΑΙΔΕΙΑ  ενάντια  στην  αποκέντρωση  και  τους  δημοτικούς  φόρους  για  την  εκπαίδευση,  ενάντια  στους  σπόνσορες-χορηγούς  και ενάντια  στην  αλλαγή  των  εργασιακών  σχέσεων (αναθεώρηση  του  αρθ. 103 του  Συντάγματος,  δηλαδή  επέκταση  του  αορίστου  χρόνου  στο  Δημόσιο,  άρα  κατάργηση  της  μονιμότητας)  ή  η  κατάσταση  είναι  μη  αντιστρέψιμη;

Μπορούν  πλατιές  συγκροτήσεις,  πρωτοβουλίες,  δίκτυα,  χωρίς  να  είναι  το  κέντρο  του  κόσμου,  να  συνεισφέρουν  σ’αυτή  την  κατεύθυνση;  Μπορούν  οι  παραπάνω  στο  άμεσο  διάστημα  που  υπάρχουν  «γεγονότα  με  επισκέψεις  στα  σχολεία  να  συμβάλλουν  πραγματικά  για  μαζικές  διαδηλώσεις  με  γονείς,  μαθητές,  φοιτητές; Ή  θα  βλέπουμε  να  πέφτουν  πτώματα; Ή  θα  βλέπουμε  διάφορους  να  ασχολούνται  με  «ιδεολογικά  ζητήματα»,  πχ  συγγραφή  νέων  βιβλίων  για  το  σχολείο;

Ο  Ολυμπιακός  έχει  τον  πολιτικό  του  εκφραστή:  βλέπε  Φασούλας.  Οι  εκδόσεις  Πατάκης: (;).

Κρίσιμο  ζήτημα  για  τους  εκπαιδευτικούς  της  Β\θμιας   αυτή  τη  βδομάδα  είναι  οι  καταλήψεις  των  σχολείων. Είναι  χρήσιμες  οι  3ωρες  στάσεις  εργασίας, κυλιόμενες,  για  την  περίπτωση  που  θα  προσπαθήσει  η  διοίκηση  να  εξαναγκάσει  συναδέλφους  για  την  καταστολή  των  καταλήψεων.  Τα  ΔΣ  των  ΕΛΜΕ  μπορούν  να  κηρύξουν  τέτοιες  στάσεις.

Σημειωτέο  ότι , μέχρι  αυτή  τη  στιγμή  που  γράφονται  αυτές  εδώ  οι  γραμμές,  οι εκλογές  για  τα  ΠΥΣΔΕ  δεν  έχουν  αναβληθεί.  Να  μην  εκπλαγούμε  από  τη  στάση  διάφορων  πονηρών,  επαγγελματιών  συνδικαλιστών.

 

Υ.Γ. Το  αίτημα  των  1400  αποκομμένο  από  το  αίτημα  για  ΔΗΜΟΣΙΑ  ΔΩΡΕΑΝ  ΠΑΙΔΕΙΑ  και  ενάντια  στην  αλλαγή  των  εργασιακών  σχέσεων,  έστω  κι  αν  ωραιοποιείται  από  έναν  εργατίστικο  βερμπαλισμό,  βοηθά  στο  πέρασμα  της  αναδιάρθρωσης. Αλλά  είναι  θέμα  που  πρέπει να  συζητηθεί. 

 

Α.Θ. – Ψ. Χ., 30/10/2006