Χαιρετισμός του Τάσου Κουράκη, βουλευτή Α’ Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ, στο 3ο Συνέδριο της ΚΟΕ

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ζούμε μια ζοφερή πραγματικότητα που έχουν δημιουργήσει οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Η καθημερινότητα είναι αποκρουστική για την πλειονότητα των πολιτών της χώρας, εργαζόμενων, άνεργων ή συνταξιούχων που αγωνιούν καθημερινά για την επιβίωση, έχοντας πάνω απ’ το κεφάλι τους τη δαμόκλειο σπάθη της πλήρους εξαθλίωσης και της κοινωνικής περιθωριοποίησης. Οι μνημονιακές πολιτικές έχουν δημιουργήσει στρατιές νεόπτωχων και νεοάστεγων, άνεργων και χαμηλοσυνταξιού-χων που δυσκολεύονται να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης. Με την ανεργία επίσημα στο 21%- ανεπίσημα κοντά στο 30%- και με την ύφεση να παρασύρει την ελληνική οικονομία στην άβυσσο, όλα δείχνουν πως οι ακολουθούμενες πολιτικές αποτελούν συνταγή αποτυχίας και καταστροφής.

Όμως στον αντίποδα αυτών των πολιτικών είδαμε μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και του λαού και την άνθιση πολύμορφων και ριζοσπαστικών κοινωνικών κινημάτων: Από την πορεία της 5ης Μαΐου του 2010, το κίνημα των Αγανακτισμένων και της κατάληψης των πλατειών, τη μεγαλειώδη συγκέντρωση της 12 του Φλεβάρη φέτος έως την ηρωική πολύμηνη απεργία των εργαζομένων στην Ελληνική Χαλυβουργία, αλλά και στο Alter και στην Ελευθεροτυπία, καθώς και τα κινήματα κατά των χαρατσιών και των διοδίων, τα κοινωνικά συσσίτια, τα κοινωνικά ιατρεία, το κίνημα της πατάτας, τα παραδείγματα της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης και της αντίστασης του λαού είναι αναρίθμητα. Μέσα στην πιο λυσσαλέα ταξική επίθεση που δέχτηκε ο κόσμος της εργασίας τα τελευταία χρόνια, άνθισαν αξίες που κόντευαν να ξεχαστούν, μέσα στην αλλοτρίωση που το κυρίαρχο για δεκαετίες μοντέλο της ιδιώτευσης, του καταναλωτισμού και του ατομικού δρόμου επέφερε στον καθένα μας.

Αυτές, λοιπόν, οι κινητοποιήσεις –που επέφεραν, άλλωστε, τη συγκλονιστική αλληλεγγύη εργαζομένων, διανοουμένων και πολιτών και από άλλους ευρωπαϊκούς λαούς που πλήττονται– είναι που προκάλεσαν την πτώση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και την αντικατάστασή της από την τρικομματική κυβέρνηση του διεφθαρμένου δικομματισμού και των ακροδεξιών του συμμάχων, με το δοτό τραπεζίτη – πρωθυπουργό. Σήμερα, το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό, πολυδιασπασμένο και πλήρως απαξιωμένο στις συνειδήσεις των πολιτών, φαίνεται να προχωρά πανικόβλητο στις αναπόφευκτες πρόωρες εκλογές. Σε μια εκλογική αναμέτρηση στην οποία όπως ήδη έγινε φανερό τις τελευταίες ημέρες με δηλώσεις εντός και εκτός βουλής στελεχών των και ΠΑ.ΣΟ.Κ αλλά και της Ν.Δ., η αριστερά και το λαϊκό κίνημα θα γίνει στόχος κατασυκοφάντησης και συνεχούς σπέκουλας.

Και αυτό γιατί μόνο το λαϊκό κίνημα και η αριστερά αποτελούν το σίγουρο και αποτελεσματικό ανάχωμα στην καταστροφική πολιτική τους. Ως αριστερά οφείλουμε να συγκροτήσουμε άμεσα ένα πλατύ αντιμνημονιακό και αντινεοφιλελεύθερο συνασπισμό με πυρήνα τα κόμματα της αριστεράς, που θα διεκδικήσει την εξουσία στηριγμένη στο λαϊκό κίνημα και σε ένα κοινό πρόγραμμα προς όφελος του λαού. Ως ΣΥΡΙΖΑ έχουμε ήδη απευθύνει και εξακολουθούμε να απευθύνουμε με ειλικρίνεια αυτή την πρόσκληση σε όλες τις συλλογικότητες και τα άτομα που αναγνωρίζουν αυτή την αναγκαιότητα. Με την πρόσφατη απόφαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ δώσαμε τα κύρια σημεία του προγράμματός μας: ακύρωση των μνημονίων και όλων των αντιλαϊκών μέτρων, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δημοκρατικό κοινωνικό έλεγχο της λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος, παραγωγική ανασυγκρότηση στο πλαίσιο ενός αναπτυξιακού μοντέλου που σέβεται απόλυτα την εργασία, τον πολίτη και το περιβάλλον, εμβάθυνση της δημοκρατίας με πλήρη σεβασμό των δικαιωμάτων όλων των κατοίκων της χώρας.

Με την πεποίθηση ότι οι επεξεργασίες του συνεδρίου σας θα συμβάλλουν δημιουργικά στην κοινή μας προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ και της ανασύνθεσης της Αριστεράς, εύχομαι καλή επιτυχία στις εργασίες σας.

Πριν κλείσω αυτό τον χαιρετισμό θα ήθελα να αναγνωστεί ένα σύντομο κείμενο που έγραψα πριν λίγο καιρό και πιστεύω ότι αποδίδει τη σημερινή κατάσταση. Έχει τίτλο « Εν καιρώ πολέμου».

Εν καιρώ πολέμου

Και ποιος σου ’πε πως τέλειωσε ο πόλεμος;
Επειδή δεν βλέπεις νεκρούς που σου μάθανε να τους αναγνωρίζεις από τα λερωμένα στρατιωτικά με αίμα;
Όμως νεκροί δεν είναι οι στρατιές των ανέργων στα χαρακώματα το πρωί για δουλειά που δεν βρίσκουν;
Στρατιωτικά ρούχα δεν είναι τα ράκη που περιφέρουνε στους δρόμους αναζητώντας ένα κομμάτι ψωμί;
Αίμα δεν είναι το χαρτί της απόλυσης;

Τα βομβαρδιστικά δεν πετάνε πια ψηλά και δεν ρίχνουν τις γνωστές βόμβες με ήχο και καταστροφή. Τα νέα όπλα είναι τα χρηματιστήρια, οι νόμοι τους που σε αλυσοδένουν, ο εφεδρικός στρατός των ανέργων.
Τα κρεματόρια στο Άουσβιτς δεν σβήσανε. Γεμίζουν κάθε μέρα με τα όνειρα των παιδιών και τις ελπίδες που απανθρακώνονται μυρίζοντας απαίσια ανθρώπινη σάρκα. Το σύστημά τους μυρίζει ανθρώπινη σάρκα.

Ποιος σου ’πε πως τέλειωσε ο πόλεμος;
Επειδή δεν το λέει η τηλεόραση και δεν το διαβάζεις στις εφημερίδες;
Άνοιξε τις μικρές αγγελίες και θα δεις το στρατιωτικό ανακοινωθέν των απωλειών στο μέτωπο του πολέμου της ζωής. Διάβασε τις αυτοκτονίες απελπισμένων ανθρώπων. Μάθε για τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης που στοιβάζονται οι μετανάστες και οι πρόσφυγες. Αναγνώρισε τους σύγχρονους δωσίλογους που τα κάνανε πλακάκια μ’ αυτούς που κρατάνε τα όπλα και αισχροκερδούν στο σώμα της χώρας και των ανθρώπων της.
Στο τέλος μάθε για την Αντίσταση και όσους αρνούνται να καταταγούν σφαχτάρια στο μέτωπο του πολέμου.
Όχι ο πόλεμος δεν τέλειωσε. Είμαστε εν καιρώ πολέμο.