ΝΑΡ – Χαιρετισμός στο 3ο Συνέδριο της ΚΟΕ

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Πέντε χρόνια από την εκδήλωση της διεθνούς κρίσης και μετά από τέσσερα χρόνια ύφεσης, η σαθρή αντιδραστική ανάπτυξη – στην ουσία στασιμότητα-  που συνοδεύει την παγκόσμια οικονομία, η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης ως  κρίσης χρέους,  η οικονομική και πολιτική αστάθεια,  ζωντανεύουν τον κίνδυνο  μιας αλυσιδωτής χρηματο-οικονομικής αστάθειας και πιθανής νέας βαθύτερης καπιταλιστικής κρίσης.

Πρόκειται για την εκδήλωση ενός ανώτερου κύκλου ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού. Η χρεοκοπία των δογμάτων του νεοφιλελευθερισμού και της αυτορυθμιζόμενης αγοράς, η βαθιά ύφεση στην «πραγματική» παραγωγή υλικών προϊόντων και η απονομιμοποίηση της αστικής πολιτικής ηγεμονίας αποκαλύπτουν την κρίση όλων των αντιδραστικών κοινωνικών και πολιτικών  μετασχηματισμών, που επιβλήθηκαν από τη δεκαετία του ’70. Αποκαλύπτουν, σε τελευταία ανάλυση, τη σύγκρουση ανάμεσα στο ευρύτερο δυνητικό πλεονέκτημα της σύγχρονης εργασίας, που είναι περισσότερο κοινωνικοποιημένη, διεθνοποιημένη, παραγωγική και επιστημονικά συγκροτημένη από ποτέ, από τη μια, και στις νέες εξοντωτικές σχέσεις εκμετάλλευσης και ιδιοκτησίας, στο βίαιο και μόνιμο καταστροφικό σφετερισμό της αξίας της εργατικής δύναμης, από την άλλη. Η κρίση, με τη σημερινή έκφρασή της, αργά ή γρήγορα, πρόκειται να “ξεπεραστεί” μόνο και μόνο για να “επιστρέψει” με νέες μορφές και με μεγαλύτερη ένταση στα πλαίσια αυτού του ιστορικού κύκλου.

Κατά τη γνώμη μας, η κρίση χρέους και η καπιταλιστική κρίση έχουν τη σχέση ειδικού-γενικού. Η όξυνση του χρέους και η εκδήλωση της κρίσης, διεθνώς, ως κρίσης χρέους, παρουσιάστηκε μετά το “τάισμα” με πρωτόγνωρα ποσά των τραπεζών.

Η υπερ-οξυμένη μορφή της κρίσης χρέους στις χώρες της Νότιας Ευρώπης οφείλεται πρωτίστως στην κρίση ενσωμάτωσης των χωρών του Νότου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, λόγω της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, του ευρώ (που εκτός των άλλων καταργεί τη νομισματική κυριαρχία χωρών) και των ενδο-καπιταλιστικών αντιθέσεων που οξύνονται.

Η Ελλάδα βιώνει την κρίση με τις ιδιαιτερότητές, της που οφείλονται στο ίδιο το επίπεδο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού, στις ιδιαίτερα σκανδαλώδεις φορο-αποφυγές, παροχές, φορο-απαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου. Το φαινόμενο όμως υπερ-οξύνεται με την πολιτική του “σοκ και δέος”, η οποία οδηγεί – για πρώτη φορά στην Ελλάδα και παγκόσμια – σε ύφεση για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά. Στην κρίση απαντούν με μια πολιτική συνολικής αντεργατικής αποδόμησης και καπιταλιστικής αντιδραστικής ανασυγκρότησης, η οποία όμως δεν τους βγαίνει. Η επίκληση των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού είναι η πρόφαση για να προωθήσουν με καλύτερους πολιτικούς όρους την προ-αποφασισμένη κανιβαλική πολιτική με τα αλλεπάλληλα μνημόνια υποταγής και ξεπουλήματος που προωθεί η συγκυβέρνηση των προθύμων υπό τον τραπεζίτη Παπαδήμο, συνέχεια και συνέπεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Η κρίση θέτει υπό έλεγχο τις αναλύσεις και τα προηγούμενα σχέδια όλων των αντίπαλων δυνάμεων. Αναγκάζει, ιδιαίτερα τις αριστερές δυνάμεις, σε τολμηρή ανάπτυξη της αντικαπιταλιστικής πολιτικής και της στρατηγικής τους. Μας «σπρώχνει» ξανά στο νέο  πρόγραμμα της εποχής, στη σύνδεσή του με  μια  εργατική τακτική, με την άμεση πάλη και τις αγωνίες των ευρύτερων  δυνάμεων των εργαζομένων.

Σύντροφοι,

Στην αμέσως  προηγούμενη εποχή, το κεφάλαιο έδινε στους εργαζόμενους «όλο και από λίγα», ώστε να παίρνει «όλο και περισσότερα». Σήμερα δε ζητάει πολλά, αλλά «τα ζητάει όλα». Επομένως, οι εργαζόμενοι για να επιβιώνουν δεν αρκεί μόνο να αντιστέκονται στο «να τα δώσουν όλα», να μένουν στο να  παίρνουν «έστω και λίγα» από τα κέρδη. Η μάχη της σύγχρονης ζωής ολοένα θα απαιτεί είτε την πλήρη παράδοση των όπλων είτε το δρόμο της εργατικής πολιτικής ως το τέλος.  Η πολιτική αυτή και  η στροφή διαρκείας στη συνολική αντεπανάσταση σε βάρος της εργασίας αποτελεί χαρακτηριστικό του καπιταλισμού στη νέα εποχή.  Η αστική  «στρατηγική» αποκτά αποκρουστικότερα κανιβαλικά χαρακτηριστικά στη νέα κατάσταση της τέταρτης μεγαλύτερης στην ιστορία του καπιταλισμού κρίσης. Η συνειδητή αυτή κλιμάκωση της στρατηγικής τους συνιστά μια τρομακτική απειλή για την ειρήνη, την επιβίωση, τις ελευθερίες,  τα δικαιώματα των καταπιεζομένων, τις κατακτήσεις του κοινωνικού πολιτισμού της ανθρωπότητας.

Η συνολική, σε όλα τα μέτωπα, υπερ-αντιδραστική πολιτική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων αποκαλύπτεται με χαρακτηριστικό τρόπο στις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. για το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», οι οποίες συγκροτούν μια αντιδραστική «τομή βάθους» στη μέχρι τώρα καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση της Ε.Ε. Τομή, που στην πράξη φέρνει σ’ όλη την Ευρώπη:

-«Κινεζοποίηση»-«Βουλγαροποίηση» μισθών και εργασιακών σχέσεων, «Γερμανοποίηση» των συντάξεων (σύνταξη στα 67 ή και αργότερα, με βάση το «προσδόκιμο θανάτου»), «Δανοποίηση» του Φ.Π.Α. (25% σε όλα τα αγαθά και υπηρεσίες), «Ιρλανδοποίηση» της φορο-ασυλίας του κεφαλαίου (συντελεστής φορολογίας κεφαλαίου στο 12,5% ).

-Επιβολή μιας τυραννίας των συμφερόντων πολυεθνικών-κεφαλαίου σε βάρος των λαών. Με αντιδραστική μετάλλαξη της αστικής δημοκρατίας, αποδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος ως βάθρου της αστικής δημοκρατίας και συντριβή του ταξικού κινήματος. Με υπερ-ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής και άμεση παρέμβαση του κεφαλαίου στη δομή και τον προσανατολισμό του αστικού κράτους αλά «Ελληνικά» και «Ιταλικά» (Παπαδήμος, Μόντι).

-Ποιοτική ενίσχυση των σχέσεων ηγεμονίας των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών με εμβάθυνση της Γερμανικής κυριαρχίας στο πλέγμα των ανισότιμων σχέσεων αλληλεξάρτησης, με τις αποφάσεις της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. για το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο» και την πορεία της πολιτικής  και νομισματικής ενοποίησης της Ε.Ε.

Οι εξελίξεις αυτές διαλύουν και τις τελευταίες φιλο-Ε.Ε. αυταπάτες περί «μεταρρύθμισης» ή «επανίδρυσης» της Ε.Ε.! Υποχρεώνουν όλες τις μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς να συνδέουν βαθύτερα τον αγώνα για ψωμί, δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία με  το «έξω από το ευρώ» και, κυρίως, με το «έξω από την Ε.Ε.». Με οξύτατο, πλέον, τρόπο αποκαλύπτεται πως η συνολική θέση κατά της Ε.Ε. αποτελεί «λυδία λίθο» για κάθε αριστερή πρόταση, για κάθε αριστερή δύναμη!

Η υπερ-αντιδραστική αστική απάντηση στην κρίση εξειδικεύεται-προωθείται στην Ελλάδα με την επιβολή του δοτού πρωθυπουργού Παπαδήμου και της τριμερούς συγκυβέρνησης του Μαύρου Μνημονιακού Μετώπου νεοδεξιάς-παλαιοδεξιάς-ακροδεξιάς (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ). Αποκαλύπτεται με την  αναθεώρηση προς το χειρότερο του «Μεσοπρόθεσμου» Προκρούστη 2012-2015 και τα νέα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα, με το πολύ χειρότερο, πολύ πιο άγριο Μνημόνιο Διαρκείας ως το 2020 , ως «αντίδωρο» του PSI και της νέας δανειακής σύμβασης! Με την επιβολή ενός απολυταρχικού εκμεταλλευτικού καθεστώτος των τραπεζιτών, βιομηχάνων, εφοπλιστών, των κυβερνήσεών τους και της ΕΕ ενάντια στο “έθνος των εργαζομένων”, προκειμένου να δυναμώσει το επιχειρηματικό κέρδος και να ξεπεράσει ο καπιταλισμός την κρίση του.

Σύντροφοι, συντρόφισσες,

Στο νέο σκηνικό της ταξικής πάλης που διαμορφώνεται, στις πολιτικές εξελίξεις που επιταχύνονται, γνωρίζουμε όλοι μας ότι η μαχόμενη, η επαναστατική Αριστερά παλεύει  για την ανατροπή της επίθεσης και όχι για να εισπράξει εκλογικά από το πέρασμά της και τα συντρίμμια της. Υποτάσσουμε τα μέσα (κόμμα, μέτωπο, κίνημα) στο σκοπό, που είναι η πλήρης απελευθέρωση των εργαζομένων, και όχι το σκοπό στα μέσα, ακυρώνοντας έτσι το σκοπό!

Στο πλαίσιο αυτό, ως ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιδιώκουμε να συμβάλουμε σε τρία μέτωπα:

Πρώτο: Άμεσα και κυρίως, σε ένα μεγάλο, ενωτικό και νικηφόρο, πανεργατικό-παλλαϊκό Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής της επίθεσης, της συγκυβέρνησης του μαύρου μνημονιακού μετώπου, κάθε κυβέρνησης που θα διαχειριστεί την επίθεση. Θεμέλιο του Μετώπου αυτού είναι η εν θερμώ  ταξική αγωνιστική ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος (ενάντια στον υποταγμένο συνδικαλισμό ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ κ.ά.) και η έμπρακτη προώθηση της ενότητας της εργατικής τάξης ενάντια στην πολυδιάσπαση και τον κατακερματισμό.

Βηματοδότης του Αγωνιστικού Μετώπου, η κοινή δράση της Αριστεράς μέσα στο μαζικό λαϊκό κίνημα, ενάντια στον αδιέξοδο και καταστροφικό ενδο-αριστερό εμφύλιο.  Γι’ αυτό, ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ, απευθυνόμαστε στη βάση και τις κορυφές όλων των κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων του αγώνα και σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς για κοινή δράση, στο μαζικό κίνημα και στα μέτωπα της περιόδου (με όρους ισοτιμίας και σεβασμό στις απόψεις, με βάση τα κεκτημένα του κινήματος), που θα κινείται στην παρακάτω πολιτική κατεύθυνση:

• Αγώνας για να φύγει η μαύρη μνημονιακή συγκυβέρνηση και κάθε διαχειριστής της επίθεσης. Λευτεριά απο τα δεσμά της απολυταρχικής επιβολής του κεφαλαίου και της επιτροπείας της Τρόικας ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ.
• Κατάργηση όλων των Μνημονίων και των νόμων που τους συνοδεύουν.
• Άμεση παύση πληρωμών προς τους πιστωτές, μη αναγνώριση και μονομερής διαγραφή του χρέους.
• Έξοδος από ευρώ, ΟΝΕ και Ευρωπαϊκή Ένωση.
• Εθνικοποίηση-κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και όλων των μεγάλων επιχειρήσεων που κλείνουν, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό, λαϊκό έλεγχο.
• Εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις σε βάρος των κερδών του κεφαλαίου και υπέρ του εργατικού-λαϊκού εισοδήματος. Με αυξήσεις στους μισθούς, ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, σταθερές συλλογικές συμβάσεις, προστασία των ανέργων. Ριζική μείωση της φορολογίας των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, ριζική αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου.
• Στήριξη, ενίσχυση και συντονισμός των Απεργιακών Επιτροπών και των Επιτροπών Αγώνα, που αναδεικνύονται μέσα από το απεργιακό και λαϊκό κίνημα.
• Συμβολή στην ταξική αγωνιστική ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Δεύτερο:  Να συμβάλουμε πολύπλευρα στο πολιτικό μέτωπο της άλλης Αριστεράς, που απαιτούν οι ανάγκες της ταξικής πάλης και η εποχή μας. Δηλαδή, στο Μέτωπο της Αντικαπιταλιστικής-Επαναστατικής-Σύγχρονης Κομμουνιστικής Αριστεράς, που αποτελεί  αποφασιστική αντικειμενικά αναγκαιότητα της εποχής.

Τρίτο: Να συμβάλουμε στο θεωρητικό διάλογο μπροστά στους εργαζόμενους, στην επίπονη προσπάθεια για την κατάκτηση και την επαναθεμελίωση του σύγχρονου επαναστατικού κομμουνιστικού προγράμματος της εποχής μας.

Το ελπιδοφόρο είναι πως η αστική πολιτική «παντοδυναμία» αμφισβητείται από ένα ανερχόμενο, πολύμορφο ρεύμα πολιτικής απονομιμοποίησης, αποσταθεροποίησης και διεκδίκησης. Ένα ρεύμα που, αν και δεν ανατρέπει ακόμη τις δυνατότητες του συστήματος να ανασυγκροτεί τις δυνάμεις του σε αντιδραστική κατεύθυνση, εντούτοις, η εσωτερική δυναμική του, σε συνδυασμό με τις αντιθέσεις του καπιταλισμού, αναγεννά με υλικούς όρους την ελπίδα, τις δυνατότητες στην επαναστατική Αριστερά. Την απαίτηση για την “κατάληψη θέσεων”, την προώθηση της εργατικής  πολιτικής. Την απαίτηση κυρίως για ολοένα και στρατηγικότερες απαντήσεις. Είναι ένα ελπιδοφόρο ρεύμα που τείνει να διαχωρίζεται  αλλά και να επανασυνδέεται πολύπλευρα με την κυρίαρχη αστική λογική του κοινωνικού τρόμου, των ατομικών λύσεων και της πολιτικής προσαρμογής. Είναι ένα εργατικό, λαϊκό ρεύμα αναγκασμένο να δοκιμάζει ξανά και να συμπυκνώνει στον ιστορικό χρόνο εργατικές εμπειρίες πολλών ιστορικών περιόδων και κυρίως να τις συνδυάζει με τις εκρηκτικές ανάγκες και τις μεγάλες δυνατότητες μιας εξαιρετικά πρωτότυπης εποχής.

Όλα δείχνουν πως ωριμάζει μια ανώτερη αναμέτρηση στην ιστορία των ταξικών αγώνων, ανοιχτή σε πολλαπλές και απρόβλεπτες παραλλαγές, αλλεπάλληλα αγωνιστικά επεισόδια και κοινωνικές εκρήξεις, βίαιες καπιταλιστικές επιθέσεις και ενδιάμεσες ανακωχές, που τελικά θα περιστρέφονται αμείλικτα γύρω από δύο βασικά, αντίθετα και ασυμφιλίωτα ενδεχόμενα: Είτε μια νέα εργατική επανάσταση προς τον κομμουνισμό του 21ου αιώνα, που θα ξεπερνάει και θα ολοκληρώνει όλες τις μέχρι τώρα επαναστάσεις, είτε μια, αδύνατον να υπολογιστεί σήμερα, καταστροφική πορεία της ανθρωπότητας και του κοινωνικού ανθρώπου, που θα οδηγεί σε ένα Μεσαίωνα απροσδιόριστης διάρκειας και ανυπολόγιστης καταστροφής του ανθρώπου και της Φύσης.

Με αυτή την προοπτική βρίσκεται αντιμέτωπο το εργατικό κίνημα, το οποίο είναι υποχρεωμένο να επαναπροσδιορίσει ποια πρέπει να είναι τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης επαναστατικής κομμουνιστικής στρατηγικής και τακτικής. Τα ερωτήματα δηλαδή και τις απαντήσεις που αποτελούν τη βάση των εσωτερικών αναταράξεων και αναζητήσεων στα υπαρκτά ρεύματα της Αριστεράς και τα οποία απασχολούν και το συνέδριό σας. Εντός αυτής της πραγματικότητας κρινόμαστε όλοι. Κρίνεται κυρίως  η προσπάθεια διαμόρφωσης μιας επαναστατικής κομμουνιστικής θεωρητικής και πολιτικής τομής, ως καθοριστικής αναγκαιότητας  στη διαδρομή του αριστερού και εργατικού κινήματος.

Ελπίζουμε, το ευχόμαστε ειλικρινά και συντροφικά, οι προσεγγίσεις του συνεδρίου σας να συμβάλουν στην προοπτική αυτή!

Το Γραφείο της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ.