ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΑΣ – ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΛΟΓΙΚΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ “ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ”
Μετά από 20 χρόνια συνεχούς κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού και 3 χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, οι εργαζόμενοι βρίσκονται στη χειρότερη τους θέση από την περίοδο της μεταπολίτευσης. Αυτό είναι το επίτευγμα της «ισχυρής Ελλάδας» του δικομματισμού , κάτω βέβαια από τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνεχής αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων. Μείωση των μισθών και των συντάξεων. Αυξανόμενες δαπάνες των νοικοκυριών για υγεία και παιδεία. Αύξηση της ελαστικής και πρόσκαιρης εργασίας. Συστηματική διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και της πρόνοιας. Οι δήθεν παροχές της κυβέρνησης Καραμανλή στα λαϊκά νοικοκυριά είναι τελικά η λιτότητα, η περικοπή των κοινωνικών δαπανών, το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα. Πρόκειται για μια κυνική επίθεση ενάντια στα λαϊκά εισοδήματα και δικαιώματα, για την διεύρυνση και επέκταση των κοινωνικών αποκλεισμών.
Το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα προσφέρει την επιλογή της εναλλαγής ανάμεσα στους δυο εκπροσώπους του δικομματισμού (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ). Αυτούς που ως «εκσυγχρονιστές» παλιότερα ή «μεταρρυθμιστές» σήμερα ακολουθούν την ίδια πολιτική και είναι συν-υπεύθυνοι για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα και οι εργαζόμενοι. Προσφέρουν μια αδιέξοδη επιλογή που διαιωνίζει τα υπερκέρδη για το μεγάλο κεφάλαιο και την εξαθλίωση για το λαό. Πρόσφατο τρανταχτό παράδειγμα η λεηλασία των αποθεματικών των ταμείων μας με την κάλυψη και συμμετοχή και της ίδιας της κυβέρνησης.
Η μοναδική διέξοδος από αυτή τη δραματική κατάσταση είναι ο ενιαίος ανυποχώρητος αγώνας των εργαζόμενων και των ανέργων για την απόκρουση του νεοφιλελευθερισμού και των επιλογών του. Αυτός ο αγώνας μπορεί να συνενώσει όλους τους εργαζόμενους, όλο τον ελληνικό λαό σε ένα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Σε ένα μέτωπο που μπορεί να δώσει και να κερδίσει μάχες. Να αναγκάσει την κυβέρνηση σε υποχωρήσεις. Να βελτιώσει τη θέση των εργαζόμενων και του λαού. Να δώσει ελπίδα σε όσους δεκαετίες τώρα είναι «μέσα στο τούνελ» χωρίς να βλέπουν πουθενά την έξοδο.
Τους τελευταίους μήνες ζούμε το ξέσπασμα ενός πραγματικού κινήματος στο χώρο της εκπαίδευσης. Του κινήματος των δασκάλων, των φοιτητών και των πανεπιστημιακών καθηγητών, που σήκωσε το κύριο βάρος της αντιπαράθεσης με τον νεοφιλελευθερισμό. Μπλοκάρισε την αντιδραστική αναθεώρηση του άρθρου 16 αναγκάζοντας το ΠΑΣΟΚ σε αναδίπλωση, στραπατσάρισε το δήθεν μεταρρυθμιστικό προφίλ της Νέας Δημοκρατίας. Ένα κίνημα που παρά την καταστολή και την αστυνομική τρομοκρατία, τις ζαρντινιέρες και τους πρετεντέρηδες, συνεχίζει ακόμα τον αγώνα ενάντια στην επιβολή του νέου νόμου για την ανώτατη εκπαίδευση, τον αγώνα για δημόσια δωρεάν παιδεία.
Η Ένωση Εργαζομένων πιστεύει ότι η υπόθεση της δημόσιας δωρεάν παιδείας και η δράση του εκπαιδευτικού κινήματος είναι ζήτημα όλων των εργαζόμενων και τροφοδοτεί με χρήσιμα συμπεράσματα εκείνες τις δυνάμεις που αγωνίζονται για να πετύχουν νίκες και χτυπήματα στο νεοφιλελευθερισμό.
Για να έχουμε όμως κι εμείς τέτοιες νίκες, πρέπει ν’ αλλάξει επιτέλους ρότα το συνδικαλιστικό κίνημα και ξεφύγει από την μέγγενη του δικομματισμού:
Να σταματήσει να περιμένει ότι μέσα από μια διάχυση των διεκδικήσεων μας σε δικαστικές αίθουσες και κάθε λογής εργατολόγους θα έρθει η αναβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου και θα προστατευθεί το δικαίωμα μας στη σταθερή εργασία.
Να σταματήσει τον συνδικαλισμό της γραβάτας και του ρεαλισμού και να καταλάβει ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο σκληρών συγκρούσεων όπου ο αντίπαλος θα θελήσει να μας τα πάρει όλα και μόνο η συσπείρωση μας, η αλληλεγγύη μας και η σταθερή προσήλωση μας στα αιτήματα για ουσιαστικές αυξήσεις και κατοχύρωση της εργασίας μας μπορούν να βάλουν ένα φραγμό σ’ αυτή την επίθεση.
Να σταματήσει να απογοητεύει τους νέους συναδέλφους και να τους απομακρύνει από τα συλλογικά μας όργανα (ας αναλογιστούν όσοι διαχειρίζονται στο όνομα των εργαζομένων τόσα χρόνια το συνδικαλιστικό κίνημα για τις ευθύνες τους) και να προσπαθήσει με τολμηρές προτάσεις να τους πείσει για την σημασία του να γίνουμε πολλοί, γιατί μόνο έτσι θα μας υπολογίζουν.
Κι επειδή μάλλον είναι απίθανο οι σημερινές ηγεσίες και λογικές που επικρατούν στο χώρο μας να πάρουν μια άλλη ρότα από μόνες τους, η ενεργή μαζική συμμετοχή και παρουσία όλων όσων θέλουν μια διαφορετική πορεία αλλά και των νέων κυρίως συναδέλφων σε όλες τις δραστηριότητες, μπορεί και πρέπει να την επιβάλλει.
- Πραγματικές αυξήσεις στους βασικούς μισθούς και τις συντάξεις τώρα – όχι στην κοροϊδία του 2,5% για τρίτη συνεχή χρονιά – αύξηση του αφορολόγητου ορίου
- Νέο μισθολόγιο με κατάργηση της επιδοματικής πολιτικής για άρση των μισθολογικών ανισοτήτων
- Όχι στην κατάργηση της μονιμότητας – πλήρη και σταθερή σχέση εργασίας για όλους – μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων χωρίς προϋποθέσεις – κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής και πρόσκαιρης εργασίας
- Να καλυφθούν από την εργοδοσία τα ελλείμματα των ασφαλιστικών μας ταμείων και να απαγορευθεί με νόμο το τζογάρισμα των αποθεματικών τους – όχι στην διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και στην αύξηση των ορίων ηλικίας
- Ένταξη στα Βαρέα-Ανθυγιεινά και των εργαζόμενων στο Δημόσιο
- Αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης σε παιδεία , υγεία – πρόνοια και κοινωνική πολιτική
Για επικοινωνία: 6974066889, 6974307864, Juan30f@gmail.com, gtzaf@yahoo.gr
28 Μαρτίου 2007