Κείμενο υπογράφων για τον ΣΥΡΙΖΑ ενόψει της πανελλαδικής του σύσκεψης τον Μάρτιο, 26/01/2008

Το παρακάτω κείμενο, που υπογράφεται καταρχήν από 37 στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οργανωμένους/ες και ανένταχτους/ες, προτείνεται για να υπογραφεί από όποιον/α συμφωνεί σε όλη την Ελλάδα. Ενόψει της Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ στις 14, 15 και 16 Μαρτίου, ελπίζουμε ότι θα συμπορευτούμε με πολλούς και πολλές, με στόχο να γίνει η Πανελλαδική Σύσκεψη ουσιαστικό βήμα για τη συγκρότησή του. Το κείμενο θα δημοσιευτεί στις εφημερίδες της Κυριακής 3 Φεβρουαρίου, με όσες υπογραφές έχουν συγκεντρωθεί μέχρι τότε.

Μπορείτε να υπογράφετε μέσα από τον ιστότοπο http://ypografessyriza.blogspot.com ή να στείλετε την υπογραφή σας στο ιστολόγιο «η ΚΟΕ για τον ΣΥΡΙΖΑ» http://koel.wordpress.com και θα αναδημοσιευτεί η υπογραφή σας.

 

---

Πρόταση για να γίνει η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ (14,15 και 16 Μαρτίου) ουσιαστικό βήμα για τη συγκρότησή του

Στις 14, 15 και 16 Μαρτίου ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιεί την πρώτη του Πανελλαδική Σύσκεψη, σε μια συγκυρία που οι ρωγμές στο δικομματικό – νεοφιλελεύθερο σύστημα διακυβέρνησης διευρύνονται, απελευθερώνοντας μεγάλες δυναμικές προς την Αριστερά και ειδικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτές τις συνθήκες, η Πανελλαδική Σύσκεψη του Μαρτίου είναι μια μεγάλη ευκαιρία να αποτελέσει ένα ακόμη ουσιαστικό βήμα στη διαδικασία συγκρότησής του.

Στόχος πρέπει να είναι να αποκτήσουν πραγματική ζωή και υπόσταση οι Τοπικές Επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ. Το ώριμο βήμα πρέπει -και μπορεί- να είναι η εισαγωγή της έννοιας του «μέλους ΣΥΡΙΖΑ» στις Τοπικές Επιτροπές ΣΥΡΙΖΑ. Με στόχο να ενταχτούν όσο το δυνατόν πιο μαζικά, πριν την Πανελλαδική Σύσκεψη και στην πορεία προς αυτήν, οι ανένταχτοι/ες αγωνιστές/στριες, ώστε να συμμετάσχουν μαζικά και ισότιμα και να χρωματίσουν τις διαδικασίες της.

Το βήμα αυτό δεν αποσκοπεί στην υποβάθμιση του ρόλου των συνιστωσών, αλλά στον περιορισμό των διαπαραταξιακών χαρακτηριστικών στη συγκρότηση και λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ που στην πράξη ακυρώνουν τη μαζική στράτευση σ’ αυτόν του ανεξάρτητου πολιτικού δυναμικού της Αριστεράς και των κινημάτων.

Στόχος είναι επίσης να θωρακιστεί ακόμη περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην κεντροαριστερή στρατηγική και τον διαχειριστικό κυβερνητισμό, υιοθετώντας ένα πρόγραμμα που να δίνει συνοχή και συνολικό ορίζοντα στους αγώνες του σήμερα, να στοχεύει στην ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, να συνδέει την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού με την υπέρβαση του καπιταλισμού, το σοσιαλισμό. Γιατί ο ορίζοντας της ενότητας και ανασύνθεσης της Αριστεράς δεν είναι η διαχείριση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού ούτε ένας (στις σημερινές ιστορικές συνθήκες μάλιστα ανέφικτος) «ρυθμισμένος» καπιταλισμός «με ανθρώπινο πρόσωπο και μεγάλο δημόσιο τομέα».

Στην ατζέντα της Συνδιάσκεψης πρέπει να ενταχτεί το ζήτημα του προγράμματος.

Κατά τη γνώμη όσων υπογράφουν αυτό το κείμενο, όλα τα ζητήματα οργάνωσης της προσυσκεψιακής διαδικασίας και του ίδιου του τριημέρου της Σύσκεψης πρέπει να αντιμετωπιστούν με βάση αυτές τις προτεραιότητες.

Η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ το Μάρτιο δεν πρέπει να είναι ο πανηγυρικός επίλογος στο προεκλογικό – εκλογικό κεφάλαιο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο δυναμικός πρόλογος ενός νέου κεφαλαίου, που σχετίζεται με τη νέα περίοδο, τις νέες δυνατότητες και προκλήσεις.

Ακολουθεί η αναλυτική μας τοποθέτηση γι’ αυτά τα ζητήματα.

Στις 14, 15 και 16 Μαρτίου ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιεί την πρώτη του Πανελλαδική Σύσκεψη. Στα 4 χρόνια από την ίδρυσή του (Δεκέμβριος 2003) σηματοδότησε μια πορεία σημαντικών κατακτήσεων, υπήρξε το έδαφος για να γονιμοποιηθεί και να μετατραπεί σε κατάκτηση ευρύτερων τμημάτων της Αριστεράς η πολιτική κουλτούρα της ενότητας στη δράση που έφεραν στο προσκήνιο τα κινήματα, ιδιαίτερα μετά το Σιάτλ. Ακόμη περισσότερο όμως, αποτέλεσε το πλαίσιο μέσα στο οποίο έχει τεθεί εκ των πραγμάτων το αίτημα της πολιτικής ενότητας και ανασύνθεσης της Αριστεράς. Ύστερα ωστόσο από τις πρόσφατες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά σε νέα πολιτικά στοιχήματα. Η υποχώρηση του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού, η συνεχιζόμενη κρίση στο ΠΑΣΟΚ, η γενικότερες «αρρυθμίες» του νεοφιλελεύθερου – δικομματικού συστήματος διακυβέρνησης, αλλά και η διαφαινόμενη αδυναμία της ΝΔ να υλοποιήσει το επιθετικό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά της, ύστερα από τη μεγάλη απεργία για το Ασφαλιστικό το Δεκέμβριο και βυθισμένη καθώς είναι στην ηθική – πολιτική φθορά των σκανδάλων, σηματοδοτούν για την Αριστερά την επανεμφάνιση ιστορικών δυνατοτήτων να απευθυνθεί, να οικοδομήσει δεσμούς, να διεκδικήσει την πολιτική εκπροσώπηση πλατιών κοινωνικών στρωμάτων, εργαζομένων και νεολαίας, σε νέα, ευρύτερη κλίμακα. Μάλιστα, όλα τα δεδομένα της τελευταίας περιόδου αποδεικνύουν ότι η εκλογική – πολιτική δυναμική που αναπτύσσεται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ παίρνει «θεαματικές» διαστάσεις.

«Νέα περίοδος- νέα καθήκοντα»

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν κατάφερε να διανύσει με επιτυχία την απόσταση που χωρίζει μια ενωτική πρωτοβουλία δυνάμεων της Αριστεράς από ένα πολιτικό εγχείρημα το οποίο καλείται και μπορεί να θέσει υψηλούς πολιτικούς στόχους.

Σήμερα, αποτελεί μια νέα, αδιαμφισβήτητη και ισχυρή πολιτική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που δεν ταυτίζεται ούτε με τον ΣΥΝ ούτε με το άθροισμα των συνιστωσών του, αλλά σκιαγραφεί μια νέα, πρωτότυπη πολιτική ταυτότητα και φυσιογνωμία. Ανολοκλήρωτη φυσικά και αδρά σχηματισμένη, αλλά ικανή να συγκινήσει, να εμπνεύσει, να κινητοποιήσει και να συσπειρώσει γύρω του ένα σημαντικό δυναμικό ανένταχτων αριστερών. Αποτελεί τη μόνη «εφ’ όλης της ύλης» αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Καραμανλή. Έχει συνδεθεί με μια νέα δυναμική, μια νέα, ιστορική δυνατότητα για την Αριστερά.

Βρίσκεται λοιπόν μπροστά σε νέα πολιτικά καθήκοντα:

Να οργανώσει τις σχέσεις του με μεγάλα κοινωνικά ακροατήρια, μετατρέποντας την «επικοινωνία» σε «σχέση». Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται μια «πολιτική μαζών» να οικοδομήσει πραγματικές σχέσεις με πλατιά εργατικά και λαϊκά στρώματα, όχι απλώς «μιλώντας» στις ευαισθησίες τους ή «υιοθετώντας» τα προβλήματά τους, αλλά συμμετέχοντας ενεργά στους αγώνες τους και προσπαθώντας να τα συναντήσει στους τόπους που μένουν και εργάζονται.

Να δώσει τη μάχη για να κερδίσει η ενωτική – κινηματική – ριζοσπαστική Αριστερά το στοίχημα της μαζικής επιρροής στη νεολαία, απέναντι στη Δεξιά και την ακροδεξιά του ΛΑΟΣ και τις ανάξιες «αξίες» του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Να βάλει δηλαδή τους όρους για μια νέα ιδεολογική ηγεμονία στην νεολαία, των αριστερών, αντικαπιταλιστικών ιδεών και του απελευθερωτικού οράματος, του Σοσιαλισμού.

Να εντάξει πιο «οργανικά» και πιο αιχμηρά στην πολιτική του παρέμβαση τα «μέτωπα» της πάλης ενάντια στο ρατσισμό και τον εθνικισμό, ενάντια στην ποικιλόμορφη καταπίεση των γυναικών, ενάντια στις κλιματικές αλλαγές και την οικολογική κρίση

Να οργανώσει μια γενικότερη αντεπίθεση στο μέτωπο των ιδεών και των αξιών, όπου χάθηκαν ίσως οι περισσότερες μάχες με το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό – με βαθιές και επώδυνες συνέπειες. Να δημιουργήσει τους όρους για μια νέα δυναμική των σοσιαλιστικών ιδεών, στην Αριστερά, στα κινήματα, την κοινωνία. Το ζήτημα των αντικαπιταλιστικών ιδεών και του σοσιαλιστικού οράματος είναι κρίσιμο για την ανασυγκρότηση, με όρους προοπτικής και νίκης, της Αριστεράς σήμερα.

Να αποκτήσει δομές που να μπορούν να δώσουν μάχες στην κοινωνία, αλλά και να εντάξουν ισότιμα ανένταχτους/ες της Αριστεράς και αγωνιστές/στριες των κινημάτων στις γραμμές του.

Να αποκτήσει πρόγραμμα.

Όλα τα προηγούμενα είναι οι πολιτικοί όροι ώστε η ευρύτατη πολιτική – εκλογική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ να μην εγκλωβιστεί σαν «μιντιακό φαινόμενο» που διαμεσολαβείται προνομιακά -αν όχι αποκλειστικά- από τα ΜΜΕ και να μην εκφυλιστεί σε μια απλή εκλογική στοχοθεσία. Δεν θέλουμε ο ΣΥΡΙΖΑ να εκφυλιστεί σε μια χειραγωγίσιμη «εκλογική μετοχή» που ανεβαίνει, εγκλωβισμένος στο χρηματιστήριο αξιών των μίντια, υπό την κολακευτική επιτροπεία νεοφιλελεύθερων και κεντροαριστερών κέντρων εξουσίας. Οι νέες, ιστορικές δυνατότητες για την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επενδυθούν στην κατεύθυνση της ανάπτυξης μαζικών αγώνων – μαζικών κινημάτων και μιας νέας ηγεμονίας των αριστερών – σοσιαλιστικών ιδεών, στην προοπτική της ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού, της πάλης ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, στην προοπτική του σοσιαλισμού.

Για την οργανωτική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ – η «έννοια του μέλους»

Όλα αυτά σημαίνουν ότι απαιτούνται πλέον νέα βήματα, νέες κατακτήσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η βασικότερη και πλέον επείγουσα είναι η δημιουργία προϋποθέσεων για την ισότιμη στράτευση και ενεργοποίηση μέσα από τις γραμμές του των χιλιάδων ανένταχτων αγωνιστών/στριών των κινημάτων και της Αριστεράς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, εμπνέονται από το ενωτικό πολιτικό εγχείρημα και θέλουν να στρατευτούν ξανά στην Αριστερά. Πρέπει λοιπόν να εργαστούμε για τη στήριξη και μαζικοποίηση των Τοπικών Επιτροπών εκεί που υπάρχουν και τη δημιουργία Τοπικών Επιτροπών όπου δεν υπάρχουν, να καλέσουμε ανοιχτά τον κόσμο της Αριστεράς και των κινημάτων να συσπειρωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει οι διαδικασίες στη βάση να γίνουν πιο συλλογικές, συνελευσιακές, μαζικές. Στη βάση αυτή, η εισαγωγή της «έννοιας του μέλους ΣΥΡΙΖΑ» στις Τοπικές Επιτροπές ΣΥΡΙΖΑ είναι το ώριμο και αναγκαίο βήμα ώστε να ενταχθεί μαζικά στις γραμμές του και να λειτουργήσει ισότιμα, καταρχήν σε τοπικό επίπεδο αλλά και με την αποφασιστική παρουσία του στις προσυσκεψιακές διαδικασίες και την ίδια τη σύσκεψη, ένα μέρος από το πολύτιμο αυτό δυναμικό. Οι εμπειρίες από τις Τοπικές Επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από την όποια επαφή με τον κόσμο της περιφέρειας και της βάσης επιβεβαιώνουν σχεδόν καθολικά την ύπαρξη τέτοιων διαθέσεων σε ένα ευρύτερο πολιτικό δυναμικό. Χωρίς αυτό το βήμα θα ήταν οξύμωρο να τεθούν οι πιο φιλόδοξοι στόχοι που προαναφέραμε.

Το πρόγραμμα

Η δεύτερη προϋπόθεση είναι το πρόγραμμα. Στις ιστορικές συνθήκες ήττας της Αριστεράς και υποχώρησης των κινημάτων ιδιαίτερα κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, η Αριστερά είχε παραιτηθεί από τη φιλοδοξία να περιγράψει συνεκτικά, με συγκεκριμένους στόχους και αιτήματα πώς εννοεί την ανατροπή των υφιστάμενων πολιτικών και πώς συνδέει (επίσης με συγκεκριμένους στόχους και κατευθύνσεις πολιτικής) αυτή την ανατροπή με το σοσιαλισμό, δηλαδή με την υπέρβαση του καπιταλισμού. Ωστόσο, χωρίς πρόγραμμα οι σημερινές παρεμβάσεις δεν έχουν συνοχή και ενιαία «λογική», βαρύνονται από την αίσθηση της αποσπασματικότητας, έχουν αμυντικό ορίζοντα. Όταν το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα υλοποιείται σταθερά, σε διεθνές και εθνικό επίπεδο, για πάνω από δύο δεκαετίες, η έλλειψη προγράμματος από τη μεριά της Αριστεράς αποδυναμώνει εξαιρετικά και καθιστά αναξιόπιστες τις διακηρύξεις για «αντεπίθεση» και «ανατροπή» του νεοφιλελευθερισμού. Κατά δεύτερο λόγο, χωρίς πρόγραμμα για την κοινωνία ο σοσιαλισμός μετατρέπεται σε ακροτελεύτιο «άρθρο πίστης» τελείως ασύνδετο τόσο με τους αγώνες του σήμερα όσο και με τις ανατροπές και ρήξεις που σηματοδοτούν την πορεία προς αυτόν, υποβαθμίζεται σε «ευγενή φιλοδοξία». Χωρίς προγραμματικές αρχές η αντίθεση στην κεντροαριστερά και τον κυβερνητισμό (δηλαδή η λογική συν-διαχείρισης από κυβερνητικές θέσεις του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού) δεν διαθέτει τα αναγκαία στηρίγματα για να αντέξει σε συγκεκριμένες, δύσκολες πολιτικές συγκυρίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται ανοιχτές και ζωντανές λειτουργίες, μια γόνιμη διαδικασία συζήτησης για την ενίσχυση της αριστερής – ριζοσπαστικής – κινηματικής του φυσιογνωμίας, για να αποκτήσει δυνατές θέσεις για τις κρίσιμες παρεμβάσεις του στο σήμερα και το αύριο.

---

Βαλσαμής Σταύρος (υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Πειραιά – ΚΟΚΚΙΝΟ)

Γαλάνης Νίκος (υποψήφιος Β’ Αθήνας, μέλος της Γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ – ΚΟΕ)

Γκέγκα Κωνσταντίνα (φοιτήτρια, υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ στη Μεσσηνία – ΚΟΚΚΙΝΟ)

Δημούλης Δημήτρης (πανεπιστημιακός, περιοδικό «Θέσεις» – ανένταχτος)

Δικαίος Ψυκάκος (υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Αθηνών, πρόεδρος του σωματείου των εκτάκτων ταχυδρομικών ΕΛ.ΤΑ. – ΚΟΚΚΙΝΟ)

Ζευγολατάκος Βρασίδας (μέλος γραμματείας Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΝ Πειραιά – Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση)

Ιωακειμίδης Κώστας (εκπαιδευτικός, μέλος Κ.Ε. του ΔΗΚΚΙ, υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στη Β΄ Αθήνας)

Κατσορίδας Δημήτρης (Επιστημονικός Συνεργάτης ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, μέλος Κ.Ε. του ΔΗΚΚΙ, υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στην Α΄ Αθήνας)

Κατσούλας Χρίστος (ΚΟΕ – Αθήνα)

Καφρίτσας Δημήτρης (συνταξιούχος ΕΑΒ, μέλος Κ.Ε. του ΔΗΚΚΙ, υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στην Αχαϊα)

Κλαυδιανός Παύλος (μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΑΚΟΑ)

Κοσμάς Πάνος (μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, ΚΟΚΚΙΝΟ)

Κυπριανίδης Τάσος (περιοδικό «Θέσεις» – ανένταχτος)

Μαρματάκης Κώστας (μέλος ΚΠΕ του ΣΥΝ – Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση)

Μαύρος Γιώργος (μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΑΚΟΑ)

Μηλιός Γιάννης (εκδότης του περιοδικού «Θέσεις», ανένταχτος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ)

Μοιρασγεντής Κλεάνθης (εκπαιδευτικός, μέλος της Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ Θεσς/νίκης – ΑΚΟΑ)

Μπρεκάση Μαριάννα (Νομαρχιακή κίνηση «Αριστερά», υποψήφια Β’ Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ – ΚΟΕ)

Παπαγεωργίου Παναγιώτης (ΣΥΡΙΖΑ Αλίμου – ανένταχτος)

Πιλάλης Βαγγέλης (πρ. μέλος ΚΠΕ του ΣΥΝ – Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση)

Πιλάλης Χρήστος (μέλος γραμματείας Ινστιτούτου Ν. Πουλαντζάς – Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση)

Πλεμμένος Γιώργος (συνδικαλιστής, εκπαιδευτικός, μέλος Κ.Ε. του ΔΗΚΚΙ)

Ρινάλντι Ρούντι (μέλος της Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ – ΚΟΕ)

Σαπουνά Αγγέλικα (υποψήφια Α’ Αθήνας – ΑΚΟΑ)

Σαπουνάς Γιώργος (μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, ΚΟΚΚΙΝΟ)

Σερντεδάκης Νίκος (πανεπιστημιακός, Ρέθυμνο – ανένταχτος)

Σπαθής Μάκης (πανεπιστημιακός, ανένταχτος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ)

Σταματάκη Ελένη (ΣΥΡΙΖΑ Πειραιά – ΑΚΟΑ)

Τοσονίδου Δέσποινα (μέλος της Γραμματείας της «Ανοιχτής Πόλης» – ΚΟΚΚΙΝΟ)

Τσιγώνιας Νίκος (ΣΥΡΙΖΑ Πειραιά – ΑΚΟΑ)

Φραγκιαδάκη Μαρία (συνδικαλίστρια, μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ – ανένταχτη)

Φώλιας Κώστας (ΣΥΡΙΖΑ Τρικάλων – ανένταχτος)

Φωτόπουλος Κώστας (εκπαιδευτικός, ΣΥΡΙΖΑ Αγρινίου – ΚΟΕ)

Χατζηλάμπρου Βασίλης (νομαρχιακός σύμβουλος Αχαΐας, ΣΥΡΙΖΑ Πάτρας – ΚΟΕ)

Χατζηνάκης Βασίλης (φοιτητής, Ηράκλειο Κρήτης – ΚΟΕ)

Χατζησάββας Μάρκος (μέλος ΚΠΕ του ΣΥΝ, Χανιά – Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση)

Χελάκης Γιώργος (δημοτικός σύμβουλος Καλλιθέας – Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση).