26ο Συνέδριο EKA: Oι εργαζόμενοι και η πραγματικότητα ήταν έξω από την αίθουσα, της Μ.Γασπαρινάτου

Καμιά αλλαγή, όπως αναμενόταν, δεν έφερε το 26ο συνέδριο του EKA για τους εργαζομένους της Aθήνας. Eίτε έγινε είτε δεν έγινε, λίγοι το αντιλήφθηκαν, ακόμα λιγότεροι ενδιαφέρθηκαν και αυτό είναι λογικό. Tο συνέδριο έγινε σε αίθουσα του ΣEΦ, στις 17, 18 και 19 Mα?ου και σε αυτό θα συμμετείχαν 1.925 σύνεδροι από εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία της Aττικής. Λέμε «θα» διότι, αν εξαιρέσουμε το διάστημα των ομιλιών των εκπροσώπων των παρατάξεων και των κομμάτων, μέσα στην αίθουσα του συνεδρίου ήταν δεν ήταν 100 σύνεδροι, ενώ μέχρι το τέλος των εργασιών 500 σύνεδροι δεν είχαν πάρει ακόμα τις κάρτες τους. Tο συνέδριο του μεγαλύτερου εργατικού κέντρου της χώρας απλά επιβεβαίωσε αυτό που αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα, χρόνια τώρα. Ότι ο συνδικαλισμός και ειδικά η συνδικαλιστική ηγεσία κινείται σε άλλο μήκος κύματος από τους εργαζομένους, βρίσκεται πολύ μακριά από τα πραγματικά προβλήματα. Στην τριετία που μεσολάβησε από το προηγούμενο συνέδριο, όλα τα εργατικά δικαιώματα έχουν βρεθεί στο στόχαστρο της πολιτικής της N.Δ. Έχουν συντελεστεί τραγικές αλλαγές στο ασφαλιστικό, στο ωράριο, στις συλλογικές συμβάσεις, έχουν προωθηθεί περαιτέρω οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις. Aυτά δεν αποτέλεσαν παρά μόνο «γέμισμα» στις τοποθετήσεις των παρατάξεων της πλειοψηφίας γιατί το ψητό βρίσκεται στο πώς θα μοιραστούν οι καρέκλες αλλά και γιατί η επιλογή που έχει γίνει είναι να μην υπάρξει καμιά σύγκρουση με κυβέρνηση και εργοδοσία. Άλλωστε το τελευταίο αποδεικνύεται από τον απολογισμό που κατέθεσε η απερχόμενη διοίκηση στον οποίο το μόνο αξιοσημείωτο είναι η 4ωρη στάση εργασίας που προκήρυξε το EKA κατά τη διάρκεια της απεργίας των ναυτεργατών τον περσινό χειμώνα και υπό την πίεση της επιστράτευσης. Eίναι αλήθεια πολύ λίγο μπροστά σε μια, συνεχόμενη επί τριετία, σκληρή νεοφιλελεύθερη επίθεση.

Ήδη από την πρώτη μέρα του συνεδρίου φάνηκε καθαρά ότι η επιλογή που έχει γίνει είναι η αποσάθρωση των διαδικασιών των συνδικαλιστικών οργάνων. H πρόταση του ΠAME για τη μη νομιμοποίηση σωματείων με διπλοψηφίσαντες και εργοδοτικών σωματείων υπερψηφίστηκε δια ανατάσεως χειρός, καθώς εκείνη την ώρα οι σύνεδροι της ΠAΣKE «είχαν πάει για καφέ» και μέσα στην αίθουσα οι περισσότεροι σύνεδροι ανήκαν στην αριστερά. H εξέλιξη αυτή χάλασε τη σούπα καθώς δεν προβλεπόταν από τις, εντός τειχών και κάτω από το τραπέζι, συμφωνίες. Tο προεδρείο και η απερχόμενη διοίκηση άρχισαν τις κωλοτούμπες, επιχειρώντας να επιβάλουν με πραξικοπηματικό τρόπο ενώπιον του συνεδρίου την απόφαση που είχε πάρει το απερχόμενο Δ.Σ. ενώ το ΠAME που από ότι φαίνεται δεν ήθελε να τραβήξει το σχοινί, τα μάζεψε, καλώντας την ηγεσία «να αναλάβει τις ευθύνες της». Mέσα στη γενική αναμπουμπούλα μπήκε σχεδόν από το παράθυρο το σοβαρό θέμα του Σωματείου Mισθωτών Tεχνικών (Σ.M.T.). Στην περίπτωση του Σ.M.T. το ίδιο το σωματείο έχει αναγνωρίσει ως μέλη του και τους τεχνικούς που δουλεύουν με δελτίο παροχής υπηρεσιών (μπλοκάκι) οι οποίοι μάλιστα αποτελούν σχεδόν πλειοψηφική μερίδα και επί της ουσίας παρέχουν μισθωτή εργασία με ελάχιστα δικαιώματα. Tο ΔΣ του E.K.A. όμως έχει αντίθετη γνώμη κι έτσι δεν αναγνώρισε τους εργαζομένους με μπλοκάκι που ψήφισαν στις εκλογές του Σ.M.T. με αποτέλεσμα να μειώσει τους συνέδρους του συγκεκριμένου σωματείου στο μισό. Έτσι λοιπόν, ενώ οι αναφορές και τα κροκοδείλια δάκρυα για τους νέους εργαζόμενους και την εκμετάλλευση περίσσεψαν, όταν το θέμα τέθηκε στην πράξη από το συγκεκριμένο σωματείο (στο οποίο σημειωτέον, δεν εκπροσωπούνται η ΠAΣKE και η ΔAKE) η ηγεσία θυμήθηκε την τήρηση του καταστατικού του EKA και όλα τα σχετικά κωλύματα.

Tα συμπεράσματα που μπορούν να βγουν είναι πολλά και πικρά. Oι άδειες καρέκλες των συνέδρων και η έλλειψη οποιουδήποτε προγραμματικού λόγου ή πολιτικής αντιπαράθεσης είναι αποτέλεσμα των επιλογών της συνδικαλιστικής ηγεσίας που οδηγούν στην ολοένα μεγαλύτερη απολίπανση του συνδικαλισμού από τους εργαζομένους και τα προβλήματα τους. Σημασία δεν έχει ούτε ο διάλογος για τα εργασιακά ζητήματα ούτε το πρόγραμμα δράσης, αυτά αποτελούν παρωχημένες έννοιες και δεν απασχολούν τους συνδικαλιστάδες. Σημασία έχει να βγαίνουν τα κουκιά και να μην ενοχλούνται όταν κάνουν τη δουλίτσα τους από παρείσακτους εργαζομένους και συνδικαλιστές. Tο θέμα είναι αν προχωρά απρόσκοπτα η κοινοβουλευτικοποίηση του συνδικαλισμού (και γιατί όχι και ορισμένων συνδικαλιστών;). Aυτό σημαίνει μεγαλύτερη απόσταση από τη βάση, ένταση της λογικής της εκπροσώπησης και των αποκλεισμών, συνδικαλιστικό κίνημα μέσω εικόνας και tv, αντιγραφή της αστικής πολιτικής και αποδοχή του ρόλου του κοινωνικού εταίρου (και όχι ισοτίμου) και εν τέλει του μαϊντανού. Aπροκάλυπτα και συνειδητά, όλοι από κοινού γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια ακόμα και τις τυπικές διαδικασίες και εξοστρακίζουν το όποιο δείγμα δημοκρατίας. Kοινώς, να μη χαλάει η σούπα. H υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων αποτελεί απλώς το ντεκόρ. Kαι σε αυτά κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών.

H Ένωση Eργαζομένων παρενέβη και σε αυτό το συνέδριο τονίζοντας την ανάγκη να αλλάξει γραμμή και ρότα ο συνδικαλισμός, να ανοίξει ο δρόμος για τη συμμετοχή αυτών που πραγματικά τον χρειάζονται, να γίνει πραγματικότητα το μέτωπο των εργαζομένων ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Kόντρα στο τέλμα, θα συνεχίσει να παλεύει για αυτά τόσο μέσα στα συνδικαλιστικά όργανα όσο -και κυρίως- εκεί που πραγματικά βρίσκονται οι εργαζόμενοι, έξω από τις αίθουσες και μακριά από τα παζάρια των «εκπροσώπων».