ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ
ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ξεκίνησε στην τεχνική εκπαίδευση με ένα νέο νόμο που ψηφίστηκε μες το καλοκαίρι τον 3475 και επιχειρεί για άλλη μια φορά με την γνωστή προχειρότητα και βιασύνη να την αναβαθμίσει…
Έτσι αυτή χωρίστηκε σε Επαγγελματικά λύκεια (ΕΠΑΛ) και Επαγγελματικές σχολές (ΕΠΑΣ). Οι απόφοιτοι των ΕΠΑΛ θα έχουν την δυνατότητα της απόκτησης απολυτηρίου λυκείου, απόκτησης πτυχίου επιπέδου 3 και πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (ΑΕΙ, ΑΤΕΙ), ενώ οι απόφοιτοι των ΕΠΑΣ δεν θα έχουν καμιά από τις παραπάνω δυνατότητες και ο τίτλος σπουδών τους δεν θα είναι καν ισότιμος με απολυτήριο λυκείου!!!
Δείγμα της προχειρότητας του νόμου είναι ότι ούτε τα παιδιά που φέτος εγγράφηκαν και φοιτούν στα ΕΠΑΛ αλλά ούτε οι εκπαιδευτικοί, γνωρίζουν το πρόγραμμα σπουδών των επόμενων ετών, αλλά ούτε και τα μαθήματα που θα κληθούν να εξεταστούν πανελλαδικά για την πρόσβαση τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Όσο για τις ΕΠΑΣ, εδώ τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Θα παρέχουν στους μαθητές μόνο κατάρτιση μετά την πρώτη λυκείου και θα λειτουργήσουν από το επόμενο σχολικό έτος στο υπουργείο παιδείας (σε μόνιμη απογευματινή βάση) ενώ από φέτος δόθηκε η άδεια να ιδρυθούν και να λειτουργήσουν και σε άλλα υπουργεία (Υγείας Πρόνοιας και Εργασίας). Φυσικά και εδώ το πρόγραμμα σπουδών παραμένει άγνωστο…
Μέχρι πέρυσι λειτουργούσαν σαράντα και πλέον ειδικότητες στα ΤΕΕ οι απόφοιτοι των οποίων μπορούσαν, αν το επιθυμούσαν, να συνεχίσουν τις σπουδές τους στα ΑΤΕΙ μετά από πανελλαδικές εξετάσεις. Από την επόμενη σχολική χρονιά μόλις 17 από τις παραπάνω ειδικότητες θα υπάρχουν στα ΕΠΑΛ, ενώ οι υπόλοιπες θα βρεθούν στις ΕΠΑΣ και οι 13.000 μαθητές τους δεν θα αποκτήσουν ούτε το στοιχειώδη τίτλο σπουδών για οποιαδήποτε πρόσληψη που είναι το απολυτήριο λυκείου!!!
Θα πίστευε δε κανείς ότι η επιλογή των ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ θα γινόταν με κάποια λογικά κριτήρια π.χ. ο αριθμός των παιδιών που φοιτούσαν κάθε χρόνο, ή ίσως το αν υπάρχει αντίστοιχη σχολή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ή ακόμα ότι θα λαμβάνονταν η γνώμη του παιδαγωγικού ινστιτούτου. Το αντίθετο… Βρέθηκαν στο ΕΠΑΛ σχολές με 18 παιδιά πανελλαδικά και χωρίς αντίστοιχη σχολή στην τριτοβάθμια (β. φαρμακείων) και στις ΕΠΑΣ, ειδικότητες με 2.500 παιδιά πανελλαδικά, με αντίστοιχη σχολή στα ΑΕΙ και τα ΑΤΕΙ και παρά την αντίθετη γνώμη του Παιδαγωγικού ινστιτούτου (β. Νοσηλευτών). Φυσικά, η αναφορά σ’ αυτό δε γίνεται με καμιά συντεχνιακή διάθεση (ποια ειδικότητα θα επωμιστεί το πρόβλημα αντί άλλης). Αποκαλύπτεται, όμως, ότι και σ’ αυτό το επίπεδο το σχέδιο του Υπουργείου είναι, τουλάχιστο, αδιαφανές.
Σε μια εποχή που οι τεχνοκράτες μιλούν για «δια βίου μάθηση», που ιδρύονται σχολεία δεύτερης ευκαιρίας για ενήλικες που δεν είχαν την δυνατότητα να αποκτήσουν λυκειακές γνώσεις, η ελληνική πολιτεία στερεί από τα παιδιά των ΕΠΑΣ (13.000 το χρόνο!!!) τη δυνατότητα να τις αποκτήσουν.
Ενώ η αγορά εργασίας γίνεται περισσότερο απαιτητική, οι επιλογές του Υπουργείου Παιδείας υποβαθμίζουν τα πτυχία της τεχνικής εκπαίδευσης και καθηλώνουν τους απόφοιτους των Επαγγελματικών σχολών σε χαμηλότερους μισθούς και υποβαθμισμένα επαγγελματικά δικαιώματα και στέρηση της επαγγελματικής εξέλιξης.
Οι πάγιες προτάσεις των εκπαιδευτικών για ενιαία εκπαίδευση ώστε οι νέοι άνθρωποι να αποκτούν καταρχήν μόρφωση και καλλιέργεια, γενική Παιδεία και στην συνέχεια ειδίκευση, ποτέ δεν εισακούστηκαν από την οικονομικά σκεπτόμενη πολιτεία.
Αποτελέσματα αυτής της επιλογής του υπουργείου είναι:
Για τους μαθητές σε όλο και μικρότερες ηλικίες (απ’ τα 15) και χωρίς την απαραίτητη πληροφόρηση και παιδεία να καλούνται να πάρουν αποφάσεις που θα σημαδέψουν την υπόλοιπη ζωή τους.
Η αλλοίωση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης, είτε σε επίπεδο διοίκησης και περιεχομένου σπουδών, είτε με την αναμενόμενη διεύρυνση της πελατείας κάθε λογής ΙΕΚ.
Οι μαθητές να αναγκάζονται να προσφέρουν άμισθα -στα πλαίσια της κατάρτισης και μέσω των πρακτικών ασκήσεων- εργασία στους φορείς που θα την παρέχουν (επιστροφή της μαθητείας – παιδικής εργασίας άλλων δεκαετιών).
Καταλήγοντας, αν η νέα γενιά της τεχνικής εκπαίδευσης πρόκειται να εκπαιδευτεί σε κάτι μέσω αυτής της μεταρρύθμισης, αυτό είναι η εργασιακή υποδούλωση και η ανασφάλεια. Αναρωτηθείτε τι σημαίνει αυτό για το σύνολο των εργαζομένων και το μέλλον της κοινωνίας μας.
Παρασκάκη Γεωργία – Σταθοπούλου Μαίρη
Εκπαιδευτικοί Τεχνικής Εκπαίδευσης