Προσυνεδριακή συζήτηση: Ερωτήσεις και Απαντήσεις για τις Θέσεις για το 2ο Συνέδριο

Στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου και βάσει των Θέσεων, φτάνουν στην ΚΟΕ από συντρόφους και συναγωνιστές σημαντικές ερωτήσεις. Στο παρόν φύλλο ασχολούμαστε με θέματα που αφορούν το Μέρος ΙΙ: «Ο απολογισμός της ΚΟΕ» (οι αριθμοί αντιστοιχούν στο κείμενο των Θέσεων όπως δημοσιεύθηκε στο ένθετο του φύλλου 217 της εφημερίδας μας).

Με βάση το εσωτερικό πολιτικό μέτωπο των συνεργασιών, έχει γίνει ιδεολογική δουλειά; Υπήρξε πολιτικοποίηση;

Η πολιτικοποίηση στις οργανώσεις της ΚΟΕ έχει διαφορετική σημασία από το παρελθόν. Έχει μικρή σχέση με διαδικασίες ακαδημαϊκές που παραπέμπουν σε τελείως θεωρητικά ζητήματα. Η πολιτικοποίηση αφορά πλέον υπαρκτά πολιτικά θέματα, προβλήματα και τοποθετήσεις. Αυτό μπορεί να είναι μονόπλευρο γενικά, αλλά στο σημερινό στάδιο ανάπτυξής μας ήταν αναγκαίο. Η πολιτικοποίηση δεν είναι μια διαδικασία που γίνεται μέσα στους τέσσερις τοίχους των γραφείων. Αναπτύσσεται στον καθαρό αέρα της πραγματικότητας με βάση αυτά που γεννάει η ίδια η πολιτική παρέμβαση και η συμμετοχή σε αγώνες. Η ίδια η συνύπαρξή μας με άλλες δυνάμεις της αριστεράς, οδήγησε εκ των πραγμάτων σε όξυνση της αντιπαράθεσης και σε πολιτικοποίηση των γραμμών μας.

Υπάρχουν σημαντικά βήματα με την πραγματική έννοια του όρου ιδεολογία και όχι με αυτή του διαβάσματος των κλασικών του μαρξισμού: η πολεμική στο ότι δεν αλλάζουν τα πράγματα, το μέτωπο στο σεχταρισμό και στην πολιτική αναχώρηση, το μέτωπο στη μιζέρια και στην αυτοαναφορικότητα της αριστεράς. Η αντίληψη ότι γραμμή, τακτικές και συμμαχίες δεν καθορίζονται άπαξ και διά βίου από τις ιδεολογικές σου καταβολές, αλλά από τις πολιτικές εκτιμήσεις για την πραγματικότητα και την περίοδο. Ακόμη και η προσπάθεια να μιλήσουμε πιο απλά λαϊκά και κατανοητά, πέρα από τα συνήθη ακροατήρια της περιοχής Εξαρχείων. Η αντίληψη ότι κομμουνιστική αναφορά δεν σημαίνει να κλίνεις τη λέξη «κομμουνισμός» αλλά να πολεμάς να περπατήσεις το δρόμο προς αυτόν. Η πεποίθηση ότι η ιδεολογική αναφορά ορίζει και μια προσωπική στάση στη δουλειά, στη γειτονιά, στη σχολή που «κονταροχτυπιέται» με την πραγματικότητα και το αυθόρμητο. Αυτά τα βήματα είναι ένα σημαντικό προχώρημα. Σε αυτά τα βήματα έπεσε το βάρος την προηγούμενη περίοδο.

Οι ίδιες οι θέσεις μιλάνε για μικρά βήματα στο ιδεολογικό επίπεδο με την έννοια τοποθετήσεων και οριοθετήσεων που σήμερα έχουμε ανάγκη. Η ιδεολογική δουλειά, από αυτή την άποψη, δεν προωθήθηκε. Αυτό ορίζει και προτεραιότητες για την επόμενη περίοδο.

Ποια είναι η αναλογία ανάμεσα στο να είμαστε μέσα στα κινήματα και στις πολιτικές δραστηριότητες και να οικοδομούμε οργάνωση; Τι βγάζουμε, δηλαδή, από όλη αυτή την πολύπλευρη συμμετοχή μας;

Η κομματική οικοδόμηση έξω και ενάντια στις ανάγκες και στη συμμετοχή σε αγώνες και κινήματα είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος με τον κοινωνικό κινηματισμό όπου τα πάντα είναι το κίνημα και η πολιτική, η οργάνωση, ο συσχετισμός και ο τελικός στόχος αγνοούνται. Και στις δύο περιπτώσεις αναπτύσσεται στρεβλή σχέση ανάμεσα στην οργάνωση και το κίνημα, ανάμεσα στις κομματικές ανάγκες και στις ανάγκες της λαϊκής πάλης. Στην Ελλάδα έχουμε από όλα: Πλευρές που επιμένουν ότι «ένα είναι το κόμμα», ακόμη κι αν αυτό στέκεται αρνητικά, φοβικά, εχθρικά απέναντι σε σημαντικά κινήματα. Αλλά και χώρους που λένε πολλά λόγια για το κίνημα αλλά αδιαφορούν για την πολιτική.

Η πολύπλευρη συμμετοχή μας σε αγώνες και κινήματα, αλλά κυρίως η παρουσία και δράση μας σε μικρούς και μεγάλους αγώνες στη γειτονιά και στους εργασιακούς χώρους δίνει το απαραίτητο υλικό για μια οργάνωση που να αναπνέει από την πραγματικότητα και να υπηρετεί τις ανάγκες της λαϊκής πάλης. Το αν είμαστε από αυτή την πλευρά χρήσιμοι είναι πρωταρχικό ερώτημα. Μας βρίσκει αντίθετους μια κομματολαγνεία πέρα και έξω από τις ανάγκες του κινήματος και του λαού, αλλά και δεν μας ενδιαφέρει μια ανερμάτιστη συμμετοχή σε κινητοποιήσεις που δεν συναρθρώνεται και δεν στοιχίζεται σε μια κεντρική πολιτική γραμμή που θα μπορεί να ανατρέψει τον υφιστάμενο δυσμενή συσχετισμό για το λαό και τη νεολαία. Χρήσιμη κομμουνιστική οργάνωση είναι αυτή που δίνει επικίνδυνο για τον αστισμό προσανατολισμό στους αγώνες, είναι αυτή που συσσωρεύει όλους τους δυνατούς όρους για να υπάρξει ήττα του αντιπάλου. Τα παραδείγματα από το φοιτητικό κίνημα, από το άρθρο 16, από μικρότερους αγώνες σε εργασιακούς χώρους είναι πολλά και θετικά για την παρέμβαση της οργάνωσής μας.

Στην τελευταία περίοδο, αν ένα σκέλος είχε καθυστέρηση, αυτό ήταν η οικοδόμηση οργάνωσης. Αυτό δεν σημαίνει μικρότερη εμπλοκή σε κινήματα και αγώνες. Σημαίνει πιο φροντισμένη εμπλοκή, λιγότερη γραφειοκρατία, περισσότερη τόλμη, εμπιστοσύνη στην ιστορική αναγκαιότητα της κομμουνιστικής οργάνωσης.

Πώς θα μπορούσαμε να δούμε διαφορετικά το θέμα της αντιμπεριαλιστικής πάλης (σ. 11);

Υπήρξαν σημαντικές στιγμές στην τετραετία που πέρασε που θα μπορούσε να είχε αναδειχτεί από την πλευρά μας σε ζήτημα πρώτης προτεραιότητας ο αντιμπεριαλιστικός αγώνας. Αναγνωρίζουμε ότι στην προτεραιότητά μας βρέθηκε η ανάγκη οικοδόμησης πολιτικού και κοινωνικού μετώπου στο νεοφιλελευθερισμό – και σωστά. Για μια σειρά ζητήματα θα μπορούσαμε να είχαμε αναβαθμισμένο πολιτικό λόγο και παρέμβαση: Ο πόλεμος στο Ιράκ, το Κυπριακό, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, τα Βαλκανικά, αλλά και η ανάδειξη κινημάτων πολύ σημαντικών για την εποχή μας (Νεπάλ, Αραβική Αντίσταση, Λατινική Αμερική). Ο αντιμπεριαλιστικός αγώνας και η κατεύθυνση «με τη Διεθνή Κοινότητα των Λαών» σημαίνουν πολύ περισσότερα για την ΚΟΕ από τη συμμετοχή σε 2-3 μεγάλες κεντρικές καμπάνιες όπου αναδεικνύονται αυτά τα ζητήματα (Θεσσαλονίκη 2003, 4ο Ευρωπαϊκό Κ.Φ.). Σημαίνουν ότι ιεραρχούνται και προβάλλονται σε επίπεδο καθημερινής πολιτικής παρέμβασης. Σημαίνουν ότι εκμεταλλευόμαστε κάθε δυνατή ευκαιρία για την έκφραση και την όξυνση του αντιμπεριαλιστικού αγώνα, της Διεθνούς Αλληλεγγύης, του χτυπήματος στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα είναι πολύ πίσω στα «αντιμπεριαλιστικά του καθήκοντα». Από πολλές πλευρές της κοσμοπολίτικης αριστεράς ο αντιμπεριαλισμός και ο αντιαμερικανισμός θεωρούνται εθνικισμός, ξεπερασμένα, παρωχημένα πράγματα. Και μαζί με την αστική τάξη έχουν βαλθεί να ενοχοποιήσουν κάθε τέτοια αυθόρμητη και γνήσια λαϊκή εκδήλωση. Η ΚΟΕ πρέπει να βαδίσει κόντρα στο ρεύμα. Ακόμη και μέσα σε τοπικά σχήματα, σε εργατικούς χώρους, σε φοιτητικούς συλλόγους, εκεί όπου από τα δεξιά (αλλά και από τα αριστερά) εξοβελίζεται η αντιμπεριαλιστική πάλη, θα πρέπει να επιμείνουμε ότι ο αντιμπεριαλισμός δεν είναι πολιτική καμπάνια και κούφια φράση σε διακηρύξεις. Είναι μάχιμη πολιτική κατεύθυνση ειδικά για την Ελλάδα, ειδικά για σήμερα.