Παλλαϊκό «όχι» στην αναθεώρηση με αιχμή το άρθρο 16
του Μ.Σιάχου
Από τα πλέον κεντρικά ζητήματα της συνταγματικής αναθεώρησης είναι το άρθρο 16, η αλλαγή του οποίου ανατινάζει το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας, ανοίγοντας το δρόμο στα πανεπιστήμια ανώνυμες εταιρείες. Η συμφωνία της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ (και κυρίως του Γ. Παπανδρέου) είναι δεδομένη, με κορυφαία στιγμή της απόλυτης σύμπνοιάς τους την μετάθεση της συζήτησης.
Το «σωσίβιο» που απλόχερα πρόσφερε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση εν μέσω των πρόσφατων μεγάλων κινητοποιήσεων στο χώρο της παιδείας, καταλάγιασε πρόσκαιρα το κλίμα, ωστόσο, όλος ο προβληματισμός μαθητών, φοιτητών και εκπαιδευτικών κινείται γύρω από το καταλυτικό ερώτημα για το τι πρέπει και τι μπορεί να γίνει το 2ο 15θήμερο του Γενάρη, οπότε και θα επανέλθει το ζήτημα στη βουλή.
Οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας όλο το προηγούμενο διάστημα ανέδειξαν ένα άκρως ελπιδοφόρο συμπέρασμα και έβαλαν μια πολύ σημαντική παρακαταθήκη. Το συμπέρασμα είναι ότι το ζήτημα της δημόσιας – δωρεάν παιδείας ακουμπά και πραγματικά αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, ο οποίος έχει πειστεί ότι η υπονόμευσή της είναι κορυφαίο νεοφιλελεύθερο μέτρο, που σηματοδοτεί το βάθεμα της επίθεσης εναντίον των λαϊκών στρωμάτων. Ο αγώνας εναντίον της πρότασης της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ, όπως αποδείχτηκε, έχει συμπαραστάτη την κοινωνία και αυτό το συμπέρασμα πρέπει να κρατηθεί και κυρίως να αξιοποιηθεί.
Όλος, λοιπόν, αυτός ο πλατύς κόσμος πρέπει να βρεθεί στο επίκεντρο απλώματος της διαδικασίας ενημέρωσης και καλέσματος σε ένα παλλαϊκό μέτωπο εναντίον της αναθεώρησης συνολικά με αιχμή το άρθρο 16. Μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικοί, η Αριστερά, τα σωματεία κ.λπ. επιβάλλεται να ξεκινήσουν μια ουσιαστική και ενωτική προσπάθεια ενημέρωσης και κινητοποίησης του κόσμου.
Το πραγματικό ζήτημα που πλέον ξεκάθαρα και εκ των πραγμάτων μπαίνει είναι το εξής: Μετά από 6 μήνες αγώνων στην παιδεία, όπου το θέμα της ιδιωτικοποίησης της παιδείας έγινε θέμα όλου του λαού, μετά την πλατιά απονομιμοποίηση του νεοφιλελευθερισμού σε μεγάλα λαϊκά στρώματα και με την εμπειρία των τελευταίων κινημάτων σε Ελλάδα και Ευρώπη, μπορεί η κυβέρνηση να βρει απέναντί της ένα ενωμένο, οργανωμένο, μαζικό, παλλαϊκό κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο απέναντι στην αναθεώρηση του συντάγματος με αιχμή το άρθρο 16;
Με αυτό το κορυφαίο στοίχημα πρέπει να αναμετρηθεί η αριστερά στο σύνολό της. Η μέχρι σήμερα πορεία έδειξε ότι κάτι τέτοιο δεν επιχειρήθηκε ούτε πέρυσι στους φοιτητές, ούτε με την απεργία των δασκάλων.
Τα περιθώρια, όμως, για περιχαράκωση και «μαγαζακισμούς» πλέον στενεύουν. Οι μοναχικοί και διασπασμένοι αγώνες δεν στριμώχνουν πραγματικά την κυβέρνηση, ενώ η καθαρότητα από την άλλη δεν πετυχαίνει τίποτα άλλο εκτός από το να αποκλείει χιλιάδες κόσμου που θέλει να αγωνιστεί ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας.
Ποιος μπορεί, για παράδειγμα, σε μια κινητοποίηση με το συγκεκριμένο περιεχόμενο να αποκλείσει την πλατιά βάση του ΠΑΣΟΚ, η οποία υπερασπίζεται, φανερά κόντρα στις αμερικάνικου τύπου επιλογές του Γιωργάκη, το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας; Το ενωτικό, μαζικό και μαχητικό μέτωπο που θα πει ένα μεγάλο «όχι» στο νεοφιλελευθερισμό είναι μονόδρομος.