ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 16, 17/1/2007

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ

(ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ)

Ο πρώτος κύκλος κινητοποιήσεων στις 10 Γενάρη έδειξε ότι ο αγώνας για να μην περάσουν τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια και το ξεπούλημα της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας έχει μέλλον. Όμως η κυβέρνηση και ο νεοφιλελευθερισμός -σε αυτή τη φάση- δεν δέχτηκαν χτύπημα, δεν ένιωσαν ότι θα έχουν κόστος αν προχωρήσουν στην αναθεώρηση. Τίποτα δεν δείχνει –προς το παρόν- ότι η κυβέρνηση σκέφτεται να παγώσει την αναθεώρηση, ή έστω ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα συναινέσει στο να αναθεωρηθεί το άρθρο 16.

Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να ξαναγίνει επικίνδυνο. Όπως ήταν το καλοκαίρι. Όπως πρέπει να είναι κάθε φορά που η αστική πολιτική κάνει ένα ακόμη βήμα.

Να ενωθούμε σε μια γραμμή άμυνας

Αυτή τη στιγμή το κρίσιμο είναι να ενωθούμε σε μια ελάχιστη γραμμή άμυνας. Να μην περάσει η αναθεώρηση του άρθρου 16. Να υπάρξουν και να εκφραστούν μαζικοί και διαρκείς αγώνες ενάντια στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Να καταλογιστεί στο ΠΑΣΟΚ και στον Γιωργάκη προσωπικά ότι αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο του Καραμανλή, τον πιστότερο υπηρέτη του νεοφιλελευθερισμού. Να ηττηθεί το αντιδραστικό μπλοκ της ΔΑΠ στις γενικές συνελεύσεις. Οι φωνές που ακούγονται σήμερα – όπως και το καλοκαίρι – για την ανάγκη να τεθούν προχωρημένα πλαίσια που να απαντούν «εφ’ όλης της ύλης» στις «λαϊκές ανάγκες», είναι φυγή προς τα μπρος, είναι άρνηση της συγκεκριμένης μάχης, είναι σκοπιμότητα για να μας χωρίσει. Το να υπάρχουν τρεις και τέσσερεις επιτροπές, δεν βοηθάει τον αγώνα, βοηθάει τον Καραμανλή. Ειδικά όταν αυτές οι επιτροπές δεν λένε επί της ουσίας κάτι διαφορετικό, παρά μόνο εξυπηρετούν την υπαρξιακή ανάγκη κάθε συνιστώσας να έχει τη δικιά της παντιέρα.

Να επιμείνουμε ενωτικά, με ειλικρίνεια, και όχι σκοπιμότητες

Είναι θετικό ότι για πρώτη φορά στις περισσότερες σχολές η αριστερά βρέθηκε ενωμένη. Είναι θετικό γιατί δείχνει ότι και τα πιο δύσκολα πράγματα μπορούν να γίνουν όταν αυτά αποτελούν απαίτηση των καιρών και των πολλών. Είναι όμως αρνητικό ότι αυτή η συνεύρεση στερείται κάθε ειλικρίνειας και ξεχειλίζει από σκοπιμότητες. Στο συλλαλητήριο της 10ης Γενάρη φοιτητές που την προηγούμενη μέρα διαμόρφωναν κοινά πλαίσια, δέρνονταν μεταξύ τους για το πού θα πάει το πανό. Το ίδιο απόγευμα, το ΠΑΜΕ προτίμησε για μια ακόμη φορά να κάνει τη δικιά του εξέδρα, τη δικιά του μικροφωνική, τη δικιά του εκδήλωση με τη …χορωδία της ΚΝΕ. Τα συντονιστικά σε πολλές σχολές πανελλαδικά εκφυλίζονται σε παζάρι ανάμεσα σε παρατάξεις. Η ιδιοκτησιακή αντίληψη για το τίνος είναι ο σύλλογος περισσεύει. Και πολλές από τις δυνάμεις της φοιτητικής αριστεράς περισσότερο ενδιαφέρονται για να ανεμίσουν τις κομματικές σημαίες και όχι για να συμβάλουν στη δημιουργία κινήματος. Για να υπάρξει κίνημα και μάχη, για να υπάρξει πραγματική σύγκρουση με την κυβέρνηση χρειάζεται συγκέντρωση δύναμης με ειλικρίνεια και σε βάθος χρόνου, και όχι μικροκολπάκια για το πώς θα κερδίσει ο ένας τον άλλον στον εμφύλιο της αριστεράς.

Ο αγώνας μας είναι αγώνας διαρκείας, αγώνας παρατεταμένος

Η ολομέλεια της Βουλής θα γίνει τέλος Φλεβάρη και η επόμενη Βουλή θα ψηφίσει το νέο άρθρο του Συντάγματος που θα επιτρέπει τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Από τώρα μέχρι και τότε πρέπει να αναπτυχθεί ένας πλατύς, ενωτικός, πολύμορφος αγώνας που να μην υποχωρεί από την κεντρική απαίτηση του κόσμου της εκπαίδευσης, της νεολαίας, του λαού: Όχι στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, η εκπαίδευση δεν είναι για πούλημα. Αυτό σημαίνει ότι ο αγώνας μας δεν λήγει σήμερα, αύριο ή σε ένα μήνα.

Ο αγώνας μας είναι δίκαιος και πρέπει να βρει σύμμαχο την κοινωνία

Το δυνατό σημείο των αγώνων που έγιναν στο χώρο της εκπαίδευσης ήταν ότι βρήκαν σύμμαχο την κοινωνία. Οι φοιτητές το καλοκαίρι, οι δάσκαλοι το φθινόπωρο, παρ’ όλη τη συκοφάντηση από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, ένιωθαν ότι είχαν το λαό στο πλευρό τους. Σήμερα το θέμα της ίδρυσης ιδιωτικών Πανεπιστημίων αφορά το σύνολο του λαού. Είναι κρίσιμο να εξελιχθεί ο αγώνας μας σε αγώνα όλης της κοινωνίας. Υπάρχουν δυνάμεις στο φοιτητικό κίνημα που στέκονται αρνητικά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ο παλλαϊκός ξεσηκωμός είναι το αποφασιστικό βήμα που θα μπορούσε να λυγίσει τους νεοφιλελεύθερους σχεδιασμούς.