Η άποψή μας
Η μάχη του ασφαλιστικού – Η απεργία της 12ης Δεκεμβρίου
Ενώ στην τηλεόραση άρχισαν να παίζονται διαφημιστικά σποτ ασφαλιστικών εταιρειών που «προσφέρουν» συνταξιοδοτικά πακέτα και στο δημόσιο έχουν τριπλασιαστεί οι αιτήσεις για εθελούσια έξοδο εργαζομένων, στην κοινωνία υπάρχει ένας αναβρασμός, μια ανησυχία, μια διάθεση να μην επιτραπεί η συνέχιση της κοροϊδίας και της ληστείας των δικαιωμάτων που με αγώνες και θυσίες έχουν κατακτηθεί.
Τα μηνύματα από όλους τους χώρους δουλειάς, οι ειδήσεις από τη συμμετοχή εργαζομένων σε κινητοποιήσεις και απεργίες, ο τόνος δηλώσεων και ανακοινώσεων κομμάτων – συνδικάτων – πολιτικών, δείχνουν πως είναι σε εξέλιξη μια μεγάλη αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση που εφαρμόζει την κοινή ευρωπαϊκή-εργοδοτική συνταγή για το ασφαλιστικό και στους εργαζόμενους που αντιστέκονται, και θέλουν να αντισταθούν ακόμη περισσότερο.
Τα τρία προεκλογικά «όχι» (όχι αύξηση ορίων, όχι αύξηση εισφορών, όχι μείωση συντάξεων) μετατράπηκαν μέσα σε δύο μήνες από τις εκλογές σε ένα ηχηρό «ναι και στα τρία» δια στόματος Μαγγίνα και κυβέρνησης Καραμανλή. Το «γυαλί είχε αρχίσει να ραγίζει» (για να εκφραστούμε με τον τρόπο του γνωστού συμβούλου του Καραμανλή, κυρίου Λούλη) για τη ΝΔ πριν τις εκλογές, και στις εκλογές σώθηκε η παρτίδα εντελώς αναιμικά. Τώρα που υποτίθεται ότι επιταχύνεται η «μεταρρύθμιση», με τα μέτρα που εξαγγέλλονται και ιδίως το ασφαλιστικό, κινδυνεύει το ράγισμα να γίνει μόνιμο και η κυβέρνηση να χάσει κάθε δυνατότητα πρωτοβουλίας και αιφνιδιασμού. Παραμένει όμως γεγονός πως δεν υπάρχει αξιωματική αντιπολίτευση, παρά την εντολή που ξαναπήρε ο Γιώργος. Κάτι παραπάνω: το ΠΑΣΟΚ κινείται στην ίδια γραμμή (εφαρμογή του νόμου Ρέππα φωνάζει, και αυτό πάνω-κάτω εφαρμόζει η ΝΔ) και συμμετέχει πλήρως στον προσχηματικό διάλογο. Άρα πώς, γιατί και με ποια γραμμή να αντιπολιτευθεί; Αλλά υπάρχει για την κυβέρνηση και ο παράγων ΛΑΟΣ, που αποτελεί μια εφεδρεία άντλησης ψήφων ή και επίτευξης συνεργασιών και αλληλοστηρίξεων σε κρίσιμες στιγμές.
Ο άτσαλος τρόπος που έχει κινηθεί η ΝΔ στους δύο μήνες που μεσολάβησαν από τις εκλογές (παραίτηση επιτροπής σοφών, μέτρα Μαγγίνα, ενοποίηση ταμείων επιστημόνων-δημοσιογράφων-μηχανικών κλπ, μέτρα που μας ξαναγυρίζουν στη δεκαετία του ’50 – δήμευση 10% των αποθεματικών και διαχείρισή τους από κυβέρνηση και το υπόλοιπο υπό τη διεύθυνση της Τράπεζας της Ελλάδας) εκφράζουν μια αλαζονεία και μια σκλήρυνση που υπαγορεύονται από υπολογισμούς, πιέσεις, δεσμεύσεις και σημαντικά οικονομικά προβλήματα διαχείρισης. Την ίδια στιγμή όμως ξαναφέρνουν στη σκηνή, στην κεντρική σκηνή, τη λαϊκή αντίδραση, κι έτσι δημιουργείται ένας μεγάλος πονοκέφαλος τόσο για την κυβέρνηση όσο και για την αξιωματική συμπολίτευση.
Όπως το καλοκαίρι φάνηκε καθαρά πως η πολιτική του «λιγότερου κράτους» –που ακολούθησαν πιστά και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ– οδήγησε στην εγκατάλειψη της δασοπροστασίας και στην εθνική τραγωδία των πυρκαγιών, έτσι και τώρα η επίθεση στο ασφαλιστικό (ειδικά μετά την υπόθεση των δομημένων ομολόγων) οδηγεί σε μια μεγαλύτερη συνειδητοποίηση του τι είναι και πού στοχεύει ο νεοφιλελευθερισμός, γεγονός που σπρώχνει μαζικά χιλιάδες ανθρώπους, εργαζόμενους, ασφαλισμένους και ανασφάλιστους στον αγώνα και στον ξεσηκωμό.
Το κεντρικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «Όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε» δείχνει ένα δρόμο και στηρίζεται σε μια ρεαλιστική εκτίμηση. Όπως πέρυσι με το άρθρο 16 έτσι και φέτος με τον αγώνα και τον ξεσηκωμό μας μπορούμε να αναγκάσουμε την κυβέρνηση και την εργοδοσία να τα μαζέψουν και να τα πάρουν πίσω όλα τα μέτρα που ετοιμάζουν. Έτσι και εφαρμοστούν τα μέτρα αυτά, όλες οι συντάξεις θα μειωθούν κατά 20%-30% μέσα σε 5 με 7 χρόνια. Η νέα γενιά εργαζομένων δεν ξέρει πότε, μετά από πόσα χρόνια θα παίρνει όχι σύνταξη, αλλά ένα πενιχρό επίδομα φτώχειας. ‘Ολα αυτά συνοδεύονται από μια ακρίβεια και μια ανατίμηση όλων των ειδών πρώτης ανάγκης, που κλέβουν στην κυριολεξία ένα με ενάμιση μισθό από κάθε εργαζόμενο των 800-1000 ευρώ. Και όλα αυτά όταν ετοιμάζονται να χαριστούν «φιλέτα» της δημόσιας περιουσίας στα ιδιωτικά συμφέροντα των μεγαλοκατασκευαστών και μιζαδόρων (Ελληνικό, Παλαί στο Γαλάτσι κλπ).
Αυτήν την κοινωνική καταστροφή οι εργαζόμενοι και η νεολαία πρέπει να τη σταματήσουν. Είναι ανάγκη, είναι χρέος, είναι η ίδια η ζωή μας και η ζωή των παιδιών μας. Ο δρόμος είναι ένας και μονόδρομος: ο δρόμος του μαζικού παλλαϊκού αγώνα.
Η απεργία της 12ης Δεκεμβρίου ξεκίνησε σαν μια συνηθισμένη 24ωρη για την τιμή των όπλων που δίνουν τα συνδικάτα κάθε χρόνο όταν τίθεται ζήτημα προϋπολογισμού (προϋπολογισμού που κινείται στην ίδια αντιλαϊκή κατεύθυνση: 3% αυξήσεις στους μισθούς, 4% στις συντάξεις και αρκετές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες). Σιγά-σιγά αλλάζει ο χαρακτήρας της, και αρχίζει να σηματοδοτεί μια μέρα μεγάλης πανελλαδικής κινητοποίησης ολόκληρης της κοινωνίας ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική με αιχμή το ασφαλιστικό, τους μισθούς, την ακρίβεια.
Όχι, στις 12 Δεκεμβρίου δεν θα τελειώσει η μάχη του ασφαλιστικού, των συμβάσεων, των μισθών, των τιμολογίων. Είναι σίγουρο όμως πως εργοδοσία και κυβέρνηση θα σταθμίσουν σοβαρά το πόσοι θα απεργήσουν, πόσοι θα διαδηλώσουν σε όλη την χώρα, ποιο θα είναι το κλίμα μέσα στους πολίτες κλπ.
Η απεργία της 12ης Δεκεμβρίου μπορεί να κινηθεί στα χνάρια της κινητοποίησης για τα μέτρα Γιαννίτση, όταν οι 200.000 διαδηλωτές το 2001 εξανάγκασαν σε άτακτη υποχώρηση την τότε κυβέρνηση Σημίτη. Μπορεί να κινηθεί στα χνάρια των ευρωπαϊκών κινητοποιήσεων ενάντια στα ίδια πάνω-κάτω μέτρα. Τέλος, μπορεί να φέρει στην επιφάνεια και να βοηθήσει στην οργάνωση και τη συγκρότησή τους νέες δυνάμεις του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, να συμβάλλει σε ένα ουσιαστικό φρεσκάρισμα γραμμών, κατευθύνσεων, μορφών πάλης κλπ. Κυρίως, να ξαναδώσει στους εργαζόμενους μια (για την ώρα χαμένη) αίσθηση για τους αγώνες, την αποτελεσματικότητά τους, το πνεύμα αλληλεγγύης και οργάνωσης.
Επομένως, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να είμαστε σε διαρκή κινητοποίηση για να πετύχει η απεργία της 12ης Δεκεμβρίου, για να είμαστε πολλοί και όλοι μαζί στη συγκέντρωση, στην πορεία, για να ακουστεί δυνατά η απόφασή μας για αγώνα μέχρι τη νίκη. Γι’ αυτό λέμε στους φίλους και συντρόφους που ξανασχεδιάζουν άλλη μια ξεχωριστή συγκέντρωση ότι κάνουν λάθος, βοηθάνε τον Καραμανλή και τους φίλους του: ΜΙΑ απεργία, ΜΙΑ μεγάλη συγκέντρωση, ΜΙΑ τεράστια πορεία, ΜΙΑ βασική δέσμη αιτημάτων: Κάτω τα χέρια από τα ταμεία – Φέρτε πίσω τα κλεμμένα – Φορολογείστε τους πλούσιους – Πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις!