Προϋπολογισμός ληστείας και αδιεξόδου, του Χρίστου Καραμάνου

Η κυβέρνηση ετοιμάζει τον προϋπολογισμό του 2009, που θα ψηφιστεί στο τέλος του χρόνου. Όμως τα ουσιώδη μεγέθη και οι κατευθύνσεις είναι ευδιάκριτες στο προσχέδιο, που δίνεται στη δημοσιότητα στις 6 Οκτωβρίου. Αξίζει να σημειωθεί ότι το τελικό σχέδιο θα κατατεθεί προς το τέλος Νοέμβρη στη Βουλή, οπότε δεν επιδέχεται πλέον αλλαγές: ή ψηφίζεται ή δεν ψηφίζεται ως έχει – και καθίσταται ή δεν καθίσταται νόμος. Είναι προφανές ότι η ψήφιση του προϋπολογισμού αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, ενώ η καταψήφισή του σημαίνει ότι πέφτει η κυβέρνηση. Γι’ αυτό ο προϋπολογισμός θεωρείται γενικά σαν ο βασικότερος νόμος του κράτους και (στη γλώσσα της Αριστεράς) θεωρείται σαν ένα βασικό αποτύπωμα του ταξικού συσχετισμού και της αστικής κυριαρχίας.

Ο προϋπολογισμός ουσιαστικά αναδιανέμει το παραγόμενο προϊόν στη χώρα, μετά την πρώτη άμεση διανομή που γίνεται μέσα στην αγορά (με τους μισθούς κ.λπ.). Και όσο ταξική και άδικη για τη ζωντανή εργασία είναι αυτή η σε πρώτο επίπεδο διανομή, ακόμη πιο ταξική και άδικη είναι η αναδιανομή που γίνεται με τον προϋπολογισμό.

Ο προϋπολογισμός καθορίζει από ποιους και πόσα χρήματα θα εισπράξει το κράτος, βασικά μέσω των φόρων. Καθορίζει λοιπόν την αναλογία έμμεσων και άμεσων φόρων και μάλιστα με συντριπτικό ποσοστό (60% έναντι 40%) υπέρ της πιο άδικης μορφής που είναι οι έμμεσοι (βλ. αναλυτικά "Αριστερά!", φύλλο 250, σ. 15). Καθορίζει επίσης το τι ποσά θα πρέπει να εισπραχθούν από τα φυσικά πρόσωπα (δηλαδή κατά βάση από το λαό) και τι από τις επιχειρήσεις, καθορίζει π.χ. το ότι το μεγάλο κεφάλαιο πληρώνει όλο και λιγότερους φόρους, ότι οι εφοπλιστές και η εκκλησία δεν πληρώνουν τίποτα, καθορίζει την εντεινόμενη αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων. Υπάρχει μάλιστα και το τρανταχτό παράδειγμα της πρόσφατης φορολογικής επιδρομής, που έδειξε ότι όταν τα ποσά των φορολογικών εσόδων "δεν βγαίνουν", τότε βγαίνει ο κύριος Αλογοσκούφης παγανιά και… όποιον (φτωχό και άμοιρο) πάρει ο χάρος! Από την άλλη πλευρά, ο προϋπολογισμός καθορίζει τις κρατικές δαπάνες, που υπακούουν στην ταξική απαίτηση του κεφαλαίου για καθήλωση των μισθών και των κοινωνικών δαπανών (Παιδεία, Υγεία, Ασφάλιση). Με απλά λόγια, παίρνει από τους πολλούς και φτωχομεσαίους και δίνει στους λίγους και πλούσιους.

Ο προϋπολογισμός του 2009 θα είναι ο σκληρότερος και ταξικότερος σε ολόκληρη την περίοδο της μεταπολίτευσης. Θα ξεπεράσει ακόμη και τον περσινό, που έβαλε 6 δισεκατομμύρια ευρώ επιπλέον φόρους στο λαό. Αλλά παράλληλα θα είναι και ένας προϋπολογισμός αδιεξόδου, που δεν θα μπορεί να εκτελεστεί, και θα φέρει νέα, πρόσθετα μέτρα αφαίμαξης του λαού. Είναι ένας προϋπολογισμός κρίσης, όχι ουδέτερης και "θεόσταλτης", αλλά αυτού ακριβώς του μοντέλου που βρίσκεται στον πυρήνα του: του νεοφιλελευθερισμού. Απέναντι σ’ αυτόν το σκληρό ταξικό νόμο πρέπει να δοθεί μια αποφασιστική μάχη από τους εργαζόμενους. Όχι με τουκεφιές, όπως η τυπική και για το θεαθήναι απεργία της ΓΣΕΕ στα μέσα Δεκέμβρη. Αλλά με συστηματική δουλειά και οργάνωση στη βάση, από τώρα, με κλιμάκωση που θα δίνει διέξοδο στις αγωνιστικές διαθέσεις του κόσμου.

Χρίστος Καραμάνος