Το καμπανάκι των ευρωεκλογών έκανε πως δεν το άκουσε καν η ηγεσία του ΚΚΕ. Τη νύχτα της 4ης Οκτώβρη, η Α. Παπαρήγα χαρακτήρισε σωστά την κυβερνητική εναλλαγή: “Η ρότα η ίδια”. Το αυτό ισχύει, δυστυχώς, και για την καθοδήγηση του κόμματός της.
“Το εκλογικό αποτέλεσμα, όσον αφορά το ΚΚΕ, είναι αναντίστοιχο, κατώτερο προς το κύρος και την επιρροή του… Παρά το γεγονός ότι δεν κατάφερε να ενισχύσει τις δυνάμεις του, επέδειξε αντοχή, κατάφερε να παρεμποδίσει τους σχεδιασμούς να τo βγάλουν από την τρίτη θέση…”
(Ανακοίνωση της Κ.Ε., 5/10)
Δυνατό το ΚΚΕ;
Μάλλον όχι, αλλά δεν θα το πούμε έτσι. Εδώ το κουκουλώσαμε στις ευρωεκλογές, όπου για πρώτη φορά, σε μια τέτοια εκλογική αναμέτρηση, που εξ αντικειμένου προσφέρεται για αριστερή διέξοδο της δυσαρέσκειας, υπήρξε σαφής και μεγάλη απώλεια δυνάμεων. Τότε είχε φτιαχτεί εκ των προτέρων η θεωρία της προβοκάτσιας του κατεστημένου, για να “ρίξουν το κόμμα από την τρίτη θέση”. Τώρα δεν υπήρχαν προβοκάτσιες υπό εξέλιξη, ενώ ο μισητός αντίπαλος φαινόταν τόσο ετοιμοθάνατος, που η Α. Παπαρήγα δεν δίστασε να απευθυνθεί στους αριστερούς και στους ριζοσπάστες που “λαθέψανε σπαταλώντας δυνάμεις στο ΣΥΡΙΖΑ, που αποσυντίθεται”, χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά τέτοιο λεξιλόγιο. Όταν, βέβαια, έφτασαν τα μηνύματα κατά την προεκλογική περίοδο, άρχισαν πάλι οι συκοφαντικές επιθέσεις σε καταιγιστικούς ρυθμούς. Πλέον με το αποτέλεσμα αδιαμφισβήτητο, ανακαλύπτουμε ξανά τις θεωρίες συνωμοσίας. Και, βέβαια, την απώλεια δυνάμεων τη λέμε… “αντοχή”! Τόση υποτίμηση του κόσμου που στελεχώνει, στηρίζει και εκτιμάει αυτό το κόμμα; Η καθοδήγηση αρνείται να βγάλει οποιοδήποτε συμπέρασμα εκτός του συνήθους ανιαρού: “Αντέξαμε… δεν εκφράσαμε την επιρροή μας, που εμείς το ξέρουμε ότι υπάρχει… άλλωστε, κι εκείνη η αντεπίθεση δεν άρχισε ακόμα, το ανακοινώνει επισήμως η Κ.Ε.… Και τώρα, πιο δυνατά, πιο ώριμα, πιο αγωνιστικά, πιο… πιο… πιο…”
Δυνατός ο λαός;
“…Το εργατικό κίνημα δεν έχει περάσει σε αντεπίθεση… κυριάρχησε η πίεση του ρουσφετιού και της ψεύτικης ελπίδας… Αρνητικό ρόλο έπαιξε επίσης και η παραπλανητική προπαγάνδα της ΝΔ για δήθεν παροχολογία του ΠΑΣΟΚ… Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΛΑΟΣ παρεμποδίζουν τη λαϊκή συσπείρωση και συμμαχία σε αντιμονοπωλιακή αντιμπεριαλιστική κατεύθυνση.”
(Ανακοίνωση της Κ.Ε., 5/10)
“…Το γενικότερο λαϊκό κίνημα δεν έχει περάσει σε φάση ανασύνταξης και αντεπίθεσης και, βεβαίως, γι’ αυτό είναι σοβαρές οι ευθύνες των συνδικαλιστικών ηγεσιών στα πρωτοβάθμια όργανα και στη μεγάλη πλειοψηφία των ομοσπονδιών και των εργατικών κέντρων.”
(Δήλωση Α. Παπαρήγα για το αποτέλεσμα της 4/10)
Στο δεύτερο σκέλος του συνθήματος-στόχου “Δυνατό ΚΚΕ – Δυνατός ο λαός”, η εκτίμηση μπερδεύεται. Εφόσον το κόμμα δεν δυνάμωσε –κι αυτό, έστω με μισόλογα, γίνεται αποδεκτό– τότε τι γίνεται με το λαϊκό κίνημα; Εδώ αρχίζει ένα απίστευτο συνονθύλευμα κατηγορητηρίου: Φταίνε τα προεκλογικά διλήμματα, φταίνε τα ρουσφέτια, φταίει η ΓΣΕΕ, φταίει η ΑΔΕΔΥ, φταίνε και τα πρωτοβάθμια σωματεία τα ρεφορμιστικά, φταίνε κυρίως από κοινού ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΛΑΟΣ, όπως από κοινού τους απέδιδε ευθύνες και προεκλογικά η γ.γ. του ΚΚΕ. Δεν μπορεί, βέβαια, η ηγεσία του ΚΚΕ να καταγγείλει τους εργαζόμενους και τη νεολαία, που δεν επιβραβεύουν τη γραμμή της με ένα έστω 1% άνοδο, ώστε να νιώσουν όλοι μαζί δυνατοί και να δοθεί η εκκίνηση στην “αντεπίθεση”…
Δυστυχώς, είναι όλα αυτά η θλιβερή κατάληξη μιας πολιτικής που ασκήθηκε με ευλαβική συνέπεια την τελευταία περίοδο. Ενώ ο αχαλίνωτος νεοφιλελευθερισμός και ο σιδηρόφρακτος εγκληματικός αυταρχισμός της ΝΔ απαιτούσαν ενότητα και αγώνα, υπονομεύτηκαν συστηματικά και οι δύο αυτές ζωτικές απαιτήσεις, για να μπορεί ο λαός να είναι δυνατός. Όταν η μόνιμη αντικυβερνητική πολιτική επί ΝΔ είναι ο αντι…πασοκισμός, όταν η μόνιμη αγωνιστική συνεισφορά είναι οι κομματικές παρελάσεις νομιμοφροσύνης στις δυνάμεις της τάξης και η συκοφάντηση, με όλους τους τρόπους, του ΣΥΡΙΖΑ (και κουκουλοφόρος αλλά και πασοκικός και προβοκάτορας), αλλά προεκλογικά καλείς “ψηφίστε μας, κι ας διαφωνείτε” – ε, πλέον, θα πρέπει να εξηγήσεις για τις σοβαρές εκλογικές απώλειες προς το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ.
Αν κάτι καταγράφηκε ως τάση του κόσμου της Αριστεράς, του κόσμου που αναζητά μια συλλογική διέξοδο από την κρίση, τη σύγχυση και το τέλμα, αυτή είναι η αγωνιστική και ενωτική τάση. Η καθοδήγηση του ΚΚΕ δεν θα μπορεί για πολύ, χωρίς να καταβάλλει κι άλλο πολιτικό κόστος, να καμώνεται πως δεν αντιλαμβάνεται τίποτα.
Δημήτρης Υφαντής