Και τώρα τι κάνουμε; του Νίκου Μανιού

Πριν από κάθε προσπάθεια απάντησης στο κρίσιμο ερώτημά μας, χρειάζεται να αναδείξουμε τα κύρια στοιχεία της κοινωνικής και πολιτικής συγκυρίας που διαμορφώνεται. Βέβαια, μια τέτοια προσπάθεια απαιτεί χρόνο, συλλογική δουλειά, πολύ μελάνι και χαρτί που δεν διατίθενται σε ένα τέτοιο δημοσίευμα. Επιγραμματικά, λοιπόν: Η καταγεγραμμένη πτώση του δικομματισμού δεν οφείλεται μόνο στην "αναξιοπιστία" του, στην ανικανότητα, στην αντιλαϊκή πολιτική και στα σκάνδαλα που γεννά η επιδρομή των δύο κομμάτων εξουσίας στο δημόσιο πλούτο. Οφείλεται κυρίως σε μια βαθύτερη κρίση της ιδεολογίας τους, που έχει θεοποιήσει την αγορά και την ιδιωτικοποίηση των πάντων. Ιδεολογία που έχει δείξει ήδη τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα και τα οικονομικά αδιέξοδα που γέννησε στις μητροπόλεις του καπιταλισμού όπου έχει αρχίσει η αμφισβήτησή της. Τείνει, λοιπόν, να γίνει βασική αντίθεση η πάλη ανάμεσα στο Δημόσιο και το Ιδιωτικό. Οι εκφραστές της ασύδοτης αγοράς, δηλαδή τα κόμματα εξουσίας, βρίσκονται είκοσι χρόνια πίσω από τους γεννήτορες αυτής της θεώρησης γι’ αυτό και δεν αντιλαμβάνονται το λόγο της αποδυνάμωσής τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο καλούνται οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσουν τις αγωνίες και τους αγώνες εκείνων των κοινωνικών τάξεων και ομάδων που είτε πλήττονται από αυτή την επιθετική και καταστροφική πολιτική, είτε, ενώ δεν πλήττονται άμεσα, αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα της ληστρικής επέλασης του δικομματισμού σε ό,τι Δημόσιο υπάρχει, ακόμα και στα απομεινάρια του κοινωνικού κράτους.Στην προσπάθεια αυτή θα πρέπει να αναδειχθούν και να μεγιστοποιηθούν τα θετικά της μέχρι τώρα συνεργασίας των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα από αυτά θεωρώ την εκλογική συνεργασία και τον τρόπο που αυτή εκφράστηκε κατά την προεκλογική περίοδο, δίνοντας έμφαση στην προσήλωση στους κοινωνικούς αγώνες, όπως αυτοί εκφράστηκαν στα διάφορα μέτωπα, κυρίως όμως στο νεολαιίστικο κίνημα. Η προσπάθεια της εξέλιξης της ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξίσου σημαντική, γιατί είναι προϋπόθεση ώστε να κερδίσει την εμπιστοσύνη κυρίως των νέων, που δεν κουβαλούν, και δεν πρέπει να τους φορτώσουμε, την τραυματική εμπειρία από τις αγκυλώσεις της Αριστεράς του παρελθόντος. Η διαδικασία αυτή πρέπει να ενισχυθεί δίνοντας τη δυνατότητα συστράτευσης νέων ανθρώπων με νέες ιδέες και τόλμη. Επίσης, πρέπει να αναζητηθούν οι τρόποι επανένταξης στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ όλων εκείνων των αριστερών που παρατηρούν με συμπάθεια ή και δυσπιστία αυτό το σημαντικό εγχείρημα. Έχουμε ήδη περάσει στο κατώφλι μιας "νέας" εποχής. Ας αφήσουμε λοιπόν τα αυτιά και τα φτερά μας ανοιχτά, ας μη φοβηθούμε το μπόλιασμα της σκέψης και της παράδοσής μας, ως αριστεροί, με το "άγνωστο" καινούριο που γεννιέται. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες θα γίνουν οι ιδέες μας επαναστατικές πράξεις.

Νίκος Μανιός,
γιατρός