Ενώ κορυφώνεται αυτήν την περίοδο σε πολλά μέτωπα η νεοφιλελεύθερη "φυγή προς τα μπρος" της κυβέρνησης Καραμανλή, ήρθε ο σεισμός της Ηλείας-Αχαΐας για να μας θυμίσει τα περσινά με τις φωτιές – που και γι’ αυτές δυστυχώς υπάρχουν όλοι οι όροι ώστε να επαναληφθούν. Μια κυβέρνηση που επιχειρεί να "σβήσει" την απελπισία και την απόγνωση χιλιάδων συμπολιτών μας με το τριχίλιαρο και την εικονική "πραγματικότητα" των ΜΜΕ. Κι όμως, η κατάσταση στις πυρόπληκτες περιοχές, ένα χρόνο μετά, είναι τραγική και ενδεικτική: με τις αποζημιώσεις των αγροτών που δεν έφτασαν ποτέ, με τα χωριά που δήθεν υιοθετήθηκαν από διάφορους "δωρητές" και δεν φτιάχτηκαν ποτέ, με το (νεοφιλελεύθερο) κράτος συστηματικά απόν από τη στοιχειώδη υποχρέωσή του, δηλαδή να στηρίξει τον κόσμο για να μείνει στον τόπο του και να ξεπεράσει το κακό. Όχι, ο νεοφιλελευθερισμός δεν θέλει ο κόσμος να μείνει στον τόπο του και να ξεπεράσει το κακό. Τον θέλει ξεριζωμένο, φτωχοποιημένο, προλεταριοποιημένο, για να έχει ένα φθηνό και αδύναμο εργατικό δυναμικό και για να προχωρούν οι μπίζνες – πέρσι στα καμμένα, φέτος στα σεισμόπληκτα.
Η προσφυγή στην άγρια καταστολή αλλά και στην προβοκάτσια είναι η άλλη όψη της στυγνής νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Βρίσκονται κάποιοι απελπισμένοι στην Κοζάνη (αναπνέουν τον καρκίνο από τις τσιμινιέρες της ΔΕΗ) να κάνουν κατάληψη ζητώντας το αυτονόητο: να τους δώσουν δουλειά. Απάντηση: τα ΜΑΤ, η αγριότητα των ΜΑΤ να στέλνει εξαντλημένους ανθρώπους στα νοσοκομεία. Ξεσηκώνεται ένας ολόκληρος τόπος στην Κέρκυρα ζητώντας πάλι το αυτονόητο: να μην γίνει ΧΥΤΑ και τους καταστρέψει – να που δεν καταστρέφει μόνον ο σεισμός, αλλά είναι συνολικά καταστροφικός ο καπιταλισμός. Απάντηση: πάλι η αγριότητα των ΜΑΤ, μια νεαρή μάνα νεκρή. Η κυβέρνηση δολοφονεί. Δολοφονεί έναν αγωνιζόμενο άνθρωπο, δολοφονεί το δικαίωμα στη ζωή. Κόβει ένας Δήμαρχος το καλώδιο σε μια παράνομη κεραία κινητής τηλεφωνίας. Απάντηση: παραδειγματική "καμπάνα" στο Δήμαρχο Νίκαιας και στους δημοτικούς υπαλλήλους.
Είναι απίστευτο το αντεργατικό μένος αυτής της κυβέρνησης. Η Κομισιόν, η υπερ-κυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θεσμοθετεί την εβδομάδα των 65 ωρών, και η κυβέρνηση καμώνεται ότι δεν είδε και δεν άκουσε. Και την ίδια στιγμή "περνάει" τροπολογία για την περίπτωση όπου μια απεργία κρίνεται νόμιμη στο δικαστήριο. Τότε, λοιπόν, η έφεση κατά της νομιμότητας της απεργίας θα εκδικάζεται από δικαστήριο με διορισμένη σύνθεση και μάλιστα εντός 48 ωρών! Δολοφονείται ακόμη και το δικαίωμα στην απεργία.
Είναι απίστευτη η προκλητικότητα αυτής της κυβέρνησης. Καταρχήν στην Παιδεία, όταν δηλώνει δια στόματος πρωθυπουργού ότι θα προχωρήσει στην ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ, παρά το χαστούκι που έφαγε ο αστισμός από το εκπαιδευτικό και λαϊκό κίνημα με την αποτυχημένη απόπειρα αναθεώρησης του Συντάγματος.
Μέσα από την ανοιχτή προβοκάτσια (δηλαδή τη σχεδιασμένη και με τη συμπαιγνία των ΜΜΕ παραποίηση και απόκρυψη γεγονότων με στόχο τη συκοφάντηση του φοιτητικού κινήματος) επιχειρείται η βίαιη προσαρμογή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στις απαιτήσεις της αγοράς. Υπό την απειλή Στυλιανίδη ότι θα διακόψει τη χρηματοδότηση όσων δεν συμμορφώνονται. Προωθώντας προκλητικά την αναγνώριση των διπλωμάτων των "κέντρων ελεύθερων σπουδών" σαν πανεπιστημιακών. Σημειώστε ότι τα εδώ "παραρτήματα ξένων Πανεπιστημίων" λειτουργούν με άδεια από το υπουργείο… Εμπορίου! Συνειρμοί για Παιδεία, παραπαιδεία και εμπορευματοποίηση της Παιδείας, είναι, ίσως για κάποιους κεντροαριστερούς, αριστερισμοί.
Αντίστοιχα έχουμε την προκλητική επιλογή στήριξης της κερδοσκοπίας των μονοπωλίων. Είναι πολύ επιεικές να πει κανείς ότι η κυβέρνηση αδιαφορεί ή δεν παίρνει μέτρα για την ακρίβεια. Η κυβέρνηση σχεδιασμένα ενίσχυσε τα μονοπώλια και οδήγησε στον έλεγχο της αγοράς από ελάχιστους (ξένους κατά βάση) ομίλους, που εύκολα σχηματίζουν καρτέλ και ληστεύουν διπλά το λαό. Πρώτα πληρώνοντας τους εργαζόμενους με 600 ευρώ σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα. Και στη συνέχεια απομυζώντας το πενιχρό λαϊκό εισόδημα, με τους ίδιους εργαζόμενους να πληρώνουν τις υψηλότερες τιμές της Ευρώπης.
Η στήριξη της κυβέρνησης Καραμανλή από τον ξένο παράγοντα, από τις Βρυξέλλες, από τις πολυεθνικές, αλλά και από τη ντόπια (μεταπρατική) πλουτοκρατία είναι αυτήν την ώρα αδιαμφισβήτητη. Κι αυτό γιατί ξεπουλά το δημόσιο πλούτο, κυρώνει την Ευρωσυνθήκη, πρόθυμα προχωρά σε νέες παραγγελίες στις πολυεθνικές του πολέμου – η Ελλάδα είναι 4η στην παγκόσμια λίστα των εξοπλισμών. Φυσικά σε όλες τις βασικές για το σύστημα επιλογές (π.χ. Ευρωσυνθήκη) η κυβέρνηση έχει και τη στήριξη του νεοφιλελεύθερου και αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και τόσο κυνικά όλα τα σκάνδαλα ακολουθούν τη γνωστή διαδρομή: Μαξίμου – δικαιοσύνη – αρχείο.
Συμπερασματικά έχουμε μια κυβέρνηση που προκαλεί, απειλεί, δολοφονεί, ξεπουλά, προλεταριοποιεί, φτωχοποιεί. Μια κυβέρνηση ντίλερ. Μια κυβέρνηση του ψέμματος, της προβοκάτσιας, της άγριας καταστολής. Μια κυβέρνηση που θέτει σε διωγμό το δικαίωμα να αγωνίζεσαι, το δικαίωμα να υπάρχεις. Μια μαύρη αντίδραση. Προσοχή όμως. Αυτή η φυγή στη μαύρη αντίδραση είναι ένδειξη αδυναμίας και όχι δύναμης. Και δείχνει τη φθορά της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας στην κοινωνία.
Έτσι, έστω σαν δάσκαλος από την ανάποδη, το αντινεοφιλελεύθερο και αντιδικομματικό μέτωπο, η ενότητα της Αριστεράς με την υπαρκτή σημερινή μορφή της, τον ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώνεται σαν ελπιδοφόρα διέξοδος. Αλλά παράλληλα αναδεικνύεται κρίσιμη η ανάγκη, να δυναμώσει η κομμουνιστική αριστερά. Γιατί και στα δύσκολα στα οποία ήδη "δοκιμαζόμαστε", είναι η κομμουνιστική αριστερά που πασχίζει για το σωστό προσανατολισμό και δεν "τα χάνει", δεν περδικλώνεται από τις προβοκάτσιες της κυβέρνησης και τις σειρήνες της κεντροαριστεράς. Από τα πανεπιστήμια μέχρι την Ευρωσυνθήκη, έχουμε αρκετές τέτοιες επιβεβαιώσεις αυτόν τον καιρό.