Μετά την ιδιωτικοποίηση των κερδών ακολουθεί η κοινωνικοποίηση των ζημιών. Οι κολοσσιαίες κρατικές ενισχύσεις στο καταρρέον χρηματοπιστωτικό σύστημα, δεν αποτελούν παρά τη Μεγάλη Ληστεία Νο 2. Αφού οι κερδοσκόποι του καπιταλισμού κέρδισαν μέσα σε περιβάλλον πλήρους ασυδοσίας ("απελευθέρωσης των αγορών") τεράστια ποσά επί 20 περίπου χρόνια κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού, τώρα επιδοτούνται πάλι με τεράστια ποσά από το μόχθο των φορολογούμενων – αυτή τη φορά με άμεση παρέμβαση των κυβερνήσεων σε ΗΠΑ και ΕΕ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση των 130 εκατομμυρίων φτωχών πριμοδοτεί με 1.300 δισεκατομμύρια ευρώ την κλεπτοκρατία, ακολουθώντας τα 700 δισεκατομμύρια δολάρια του σχεδίου Πόλσον στις ΗΠΑ. Ιλιγγιώδη ποσά χαρίζονται από τους υπεύθυνους της κρίσης στους υπεύθυνους της κρίσης. Είναι όλοι τους μια (αλληλοσπαρασσόμενη αλλά ενιαία απέναντι στους λαούς) τάξη. Που "πέτυχε" να φτιάξει έναν πλανήτη της φτώχειας, με 2,6 δισεκατομμύρια ανθρώπους να "ζουν" με λιγότερα από 2 δολάρια τη μέρα (προσοχή, με στοιχεία του 2005).
Στην ίδια ρότα και ο δικομματισμός της Ελλάδας. Η κυβέρνηση Καραμανλή ανακοινώνει τεράστια ποσά (28 δισεκατομμύρια ευρώ) για ενίσχυση των τραπεζών. Ο Γ. Παπανδρέου μιλά για "ένα πρώτο θετικό βήμα". Η κυβέρνηση Καραμανλή, η κυβέρνηση των σκανδάλων και των δικαστικών πραξικοπημάτων (πρόσφατη είναι η ωμή παρέμβαση για το Βατοπέδι), βαρύνεται με τη μεγαλύτερη διασπάθιση δημοσίου χρήματος και δημόσιας περιουσίας που έγινε ποτέ στη μεταπολίτευση – και το ΠΑΣΟΚ σφυρίζει αδιάφορα.
Λεφτά υπάρχουν – είναι πλέον ολοφάνερο. Αντί όμως να δίνονται στις μάζες των εξαθλιωμένων, αντί να δίνονται στα θύματα της Μεγάλης Ληστείας Νο 1 (των ιδιωτικοποιήσεων, της λιτότητας, της ανταγωνιστικότητας, της χρεομηχανής και των κοινωνικών περικοπών για τον περιορισμό των ελλειμμάτων), δίνονται στους "συνήθεις θύτες" – για να συνεχίσουν το μόνο έργο που μπορεί πλέον να παράγει ο καπιταλισμός: καταστροφή, ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια, εξαθλίωση και κυρίως πόλεμο.
Η ακραία ταξικότητα του συστήματος, και ο χαρακτήρας της ΕΕ ως προπύργιου του κεφαλαίου, γίνεται πλέον ολοφάνερη. Όταν η κοινωνία συνθλίβεται υπάρχει ο μπαμπούλας του Μάαστριχτ και το όριο του 3% στο έλλειμμα, που απαγορεύει κάθε μέτρο για την κοινωνική ανακούφιση. Όταν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα καταρρέουν, τότε τα κονδύλια που διοχετεύονται για να σωθούν εξαιρούνται από το όριο του 3%. Απλά, εύκολα, κυνικά. Ταξικά.
Το "τζάμπα χρήμα" στις τράπεζες, δεν μπορεί να δικαιολογείται σαν ανάγκη για να σωθούν οι καταθέσεις του λαού και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όπως λέει ο πονηρός πρωθυπουργός της Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν. Πρόκειται για χειρισμό του αστισμού, προκειμένου να συνεχιστεί η ηγεμονία του στην υπόλοιπη κοινωνία. Λες και δεν υπάρχει άλλος δρόμος, εκτός από το να έχουμε πάντα την κλεπτοκρατία στο τιμόνι. Λες και δεν μπορεί τα κεφάλαια αυτά να χρησιμοποιηθούν για να διαμορφωθεί ένας νέος διευρυμένος, δημόσιος χώρος (στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και σ’ όλους τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας) με κοινωνικό πρόταγμα..
Η χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου δόγματος για "λιγότερο κράτος" φέρνει στο προσκήνιο τη συζήτηση για την αναγκαιότητα της κρατικής παρέμβασης. Για την Αριστερά το κρίσιμο δεν είναι μόνον το περισσότερο (και όχι το λιγότερο) κράτος, αλλά και κυρίως ο προσανατολισμός του κράτους. Δεν θέλουμε "περισσότερο κράτος" που να κοινωνικοποιεί τις ζημιές και να συνεχίζει την ασυδοσία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Αυτό το "περισσότερο κράτος" φέρνει περισσότερο προς φασισμό, είναι μια ακόμη έκφραση της δικτατορίας των πολυεθνικών και των αγορών και δεν έχει καμμιά σχέση με την πρόοδο, με την εθνικοποίηση του κοινωνικά παραγόμενου (και ατομικά ιδιοποιούμενου) πλούτου, με το σοσιαλισμό.
Λίγο θα κρατήσει η ευφορία των ΜΜΕ για "ύφεση της κρίσης". Η απελπισμένη προσπάθεια των διαχειριστών του συστήματος δεν θα μπορέσει να περισώσει από την κρίση την πραγματική οικονομία. Αντίθετα, θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερες ανισορροπίες, νομισματικές αντιπαραθέσεις, νέους ανταγωνισμούς, πληθωριστικά κύματα δίπλα στην ανεργία κ.λπ. Συνεπώς, θα ενταθεί η ευθραυστότητα του συστήματος.
Το ότι η Ελλάδα δεν θα πληγεί πολύ από την κρίση, γιατί δήθεν το τραπεζικό σύστημα δεν είναι πολύ εκτεθειμένο στα "τοξικά ομόλογα", είναι ένα καθησυχαστικό για το λαό παραμυθάκι. Ήδη το ΔΝΤ ανακοίνωσε ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας θα πέσει στο 2%. Τα κανόνια από τη Λάρισα μέχρι την Κω έχουν ήδη ξεκινήσει. Τα λουκέτα από τη SIEMENS μέχρι τους μικρομεσαίους επίσης. Τα επιτόκια έχουν σκαρφαλώσει, όπως και η ακρίβεια. Καμιά ψευδαίσθηση λοιπόν. Κανένας εφησυχασμός.
Μόνη ελπίδα του λαού ο αγώνας, η αντικαπιταλιστική πάλη. Μόνη διέξοδος οι αγώνες της εργατικής τάξης και των λαών για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, για την αποτροπή της μετακύλισης της κρίσης στις πλάτες της φτωχολογιάς του πλανήτη. Μεγαλύτερη από ποτέ η αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής υπέρβασης του σημερινού συστήματος.
Η αντιστοίχιση του υποκειμενικού παράγοντα με αυτήν την αναγκαιότητα είναι το πρώτιστο καθήκον της Αριστεράς. Αυτό σημαίνει να πάρει η Αριστερά, και προπάντων η Κομμουνιστική Αριστερά, πρωτοβουλίες για την οργάνωση του λαού. Να πρωτοστατήσει για να δοθούν μάχες από το λαό, που σήμερα φαντάζουν δύσκολες, όπως ενάντια στην ακρίβεια. Να δημιουργήσει τους όρους για έναν αυθεντικό λαϊκό ξεσηκωμό.
Με πρώτο σταθμό την απεργία της 21 Οχτώβρη, αλλά και σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες, μπορούν να γίνουν βήματα σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Μπορεί και πρέπει να εκφραστεί η αγανάκτηση και ο θυμός του λαού. Μπορεί και πρέπει να διατρανωθεί η αποφασιστικότητα των εργαζομένων για κλιμάκωση των αγώνων.