Αγαπητέ κύριε Βότση,
Σας διαβάζω από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Θα είμαι ειλικρινής: συνήθως δεν μου αρέσουν αυτά που γράφετε. Τα άρθρα σας είναι συχνά αντιφατικά, αλλιώς ξεκινούν κι αλλού καταλήγουν – και, ενώ πολλές φορές έχετε ατυχήσει με τις επιλογές σας, εξακολουθείτε να γράφετε με ύφος αυθεντίας και με μεγάλη σιγουριά για όσα λέτε. Αλλά, από την άλλη, τα κείμενά σας έχουν πάντα ενδιαφέρον. Τέλος πάντων, δεν θα σας κουράσω με γενικολογίες, που άλλωστε είναι υποκειμενικές.
Στο προκείμενο. Στο χθεσινό άρθρο σας αναφέρεστε στην Ελένη Σωτηρίου, την υποψήφια ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ: “Θα βρεθεί, ίσως, στο Ευρωκοινοβούλιο να υπηρετήσει, υποτίθεται, τη διεύρυνση της δημοκρατίας στην Ευρώπη (όχι, ας πούμε, ένας Γιώργος Γληνός με την ανεκτίμητη εμπειρία στις Βρυξέλλες ή μια ορεξάτη για δουλειά Παναγιώτα Μανιού, με τις τέσσερις γλώσσες και τις διεθνείς διασυνδέσεις, αλλά) κάποια κυρία παντελώς άγνωστη κοινωνικά και πολιτικά, με κύριο γνωστό της στοιχείο ότι είναι πολέμιος της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Είναι να τρελαίνεσαι, δηλαδή”.
Δεν ξέρω ποιος τρελαίνεται. Θα αντιπαρέλθω το υποτιμητικό “κάποια κυρία” (που μου θύμισε αυτό που έγραψε, πάλι για την Ελένη Σωτηρίου, ο Ριζοσπάστης, αποκαλώντας την “λεγάμενη”), για να μπούμε στην ουσία:
1. Από πού συνάγετε το “παντελώς άγνωστη”; Η απορία μου ενισχύεται επειδή αναφέρετε συγκριτικά δύο άλλα ονόματα, εκ των οποίων το ένα, ομολογώ, μου είναι παντελώς άγνωστο – τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικά. (Και, σας διαβεβαιώ, γνωρίζω πολύ, πάρα πολύ κόσμο – και στην Ελλάδα, και στις Βρυξέλλες, και σε πολλές ακόμη περιοχές τεσσάρων εκ των πέντε ηπείρων του πλανήτη μας. Αφήστε που μιλώ κι εγώ τέσσερις ξένες γλώσσες, είμαι αδιαλείπτως εδώ και δεκαετίες πολύ ορεξάτος, έχω επίσης μεγάλη εμπειρία, πολλές διεθνείς γνωριμίες κ.λπ. – θα έπρεπε άρα να χρισθώ αυτοδικαίως υποψήφιος κι εγώ, και να χαίρω της υποστηρίξεώς σας; Ή μήπως αυτό το προνόμιο προορίζεται αποκλειστικά για τον κύκλο σας;) Άρα το “παντελώς άγνωστη” είναι εντελώς υποκειμενικό. Υπάρχουν χιλιάδες, ναι, χιλιάδες άνθρωποι που γνωρίζουν την Ελένη Σωτηρίου. Εσείς ίσως δεν τους γνωρίζετε. Πολλοί από αυτούς είναι “απλοί” εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, που εκβιάζονται, πιέζονται, ξεζουμίζονται, απολύονται από τα αφεντικά τους. Και βρίσκουν την (επίσης εργαζόμενη και όχι “επαγγελματία”) συνδικαλίστρια Ελένη Σωτηρίου πάντα, εδώ και πολλά χρόνια, στο πλάι τους, να τρέχει σε συνελεύσεις, επιχειρήσεις, επιθεωρήσεις εργασίας και δικαστήρια. Άλλος κόσμος, κύριε Βότση… Πολύ “πεζός”, και οι πρωταγωνιστές του δεν διαφημίζονται και πολύ…
2. “Πολέμιος της ΕΕ”: Να υποθέσω καταρχήν ότι αυτό το θεωρείτε αρνητικό; Ας πούμε ότι είναι, λοιπόν, για να διευκολύνουμε τη συζήτηση. Ας πούμε ότι είναι αρνητικό, και μάλιστα “απωθητικό και καθεστωτικά καθωσπρεπικό” (αλήθεια, ωραίο τίτλο διαλέξατε για το άρθρο σας). Πείτε μου όμως: Εσείς, που είστε έμπειρος δημοσιογράφος, ακούσατε ποτέ την υποψήφια ευρωβουλευτή Ελένη Σωτηρίου να λέει οτιδήποτε (μα, οτιδήποτε!) εκτός από την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρώπη; Διαφωνείτε με τον ΣΥΡΙΖΑ; Δικαίωμά σας. Πείτε το όμως έτσι. Μην χρησιμοποιείτε την Ελένη Σωτηρίου, η οποία οργώνει την Ελλάδα μεταφέροντας το μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ. Και παντού, ναι, παντού, γίνεται δεκτή με ενθουσιασμό από τον κόσμο – όχι επειδή είναι χαρισματική, αλλά επειδή ο κόσμος ανακαλύπτει στο πρόσωπό της έναν “δικό του” άνθρωπο: μια νέα γυναίκα, εργαζόμενη, συνδικαλίστρια, με το καθαρό βλέμμα και τα σταράτα λόγια του μη επαγγελματία αριστερού.
3. Ξέρετε, στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχουν πολλοί γνωστοί και καταξιωμένοι, αλλά και πολλοί ακόμη που υποθέτω ότι θα σας είναι κι αυτοί “άγνωστοι”. Συμμετέχει… “ένας κάποιος” κούριερ, “μια κάποια” Παλαιστίνια, “μια κάποια” οικολόγος, “μια κάποια” εργαζόμενη με stage, “ένας κάποιος” αγρότης… και πάει λέγοντας. Αυτοί είναι ο πλούτος μας, κύριε Βότση. Και όλοι, μα όλοι τους, μπορούν να εκπροσωπήσουν μια χαρά, τίμια, αποφασιστικά, αυθεντικά το λαό μας. Μπορούν να εκπροσωπήσουν και τη “διεύρυνση της δημοκρατίας στην Ευρώπη”, και τη γενιά των 400 ή 700 ευρώ, τους συνταξιούχους της πείνας, τους απολυμένους, τους μετανάστες, το περιβάλλον και ούτω καθεξής. Δεν έχετε κανένα, μα κανένα δικαίωμα να τους περιφρονείτε και να τους συκοφαντείτε! Και μάλιστα στο όνομα του… μη καθεστωτικού καθωσπρεπισμού. Πηγαίνετε τώρα λοιπόν κι εσείς να ψηφίσετε “χωρίς ψευδαισθήσεις, αυταπάτες και προσδοκίες”.
Ειλικρινά,
Ερρίκος Φινάλης
* Η επιστολή στάλθηκε στον κ. Γιώργο Βότση μετά τη δημοσίευση του άρθρου του στην εφημερίδα “Ελευθεροτυπία” της 1/6/2009.