Κυριολεκτικά επί χιλιάδων πτωμάτων δίνουν τη δική τους μάχη οι δικτάτορες της Βιρμανίας με τη "διεθνή κοινότητα". Και οι δυο πλευρές επιδεικνύουν απύθμενο κυνισμό, αφού αντιμετωπίζουν τις δεκάδες χιλιάδες νεκρών και τις εκατοντάδες χιλιάδες πληγέντων ως όπλα στη σύγκρουση για τον πολιτικό έλεγχο της χώρας. Η στρατιωτική χούντα στοχεύει στην εμφάνισή της ως σωτήρα των πληγέντων από τη φυσική καταστροφή, ενώ η Δύση προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την εκατόμβη ως πρόχωμα για να ξαναβάλει πόδι στη χώρα (για μια αναλυτική παρουσίαση της πολιτικής κατάστασης στη Βιρμανία και του ρόλου των διαφόρων ντόπιων και ξένων δυνάμεων, βλέπε "Αριστερά!", φύλλο 228, σελ. 1 και 21). Έτσι, οι μεν δικτάτορες αρνούνται την ανεξέλεγκτη είσοδο χιλιάδων υπαλλήλων των δυτικών "ανθρωπιστικών οργανώσεων" στη Βιρμανία, ενώ από την πλευρά τους οι… πολιτισμένοι Ευρωπαίοι και Βορειοαμερικάνοι εξαρτούν την παροχή ή όχι "ανθρωπιστικής" βοήθειας από τις παραχωρήσεις που θα κάνει προς αυτούς η χούντα!
Την ίδια στιγμή εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που χτυπήθηκαν από τον κυκλώνα Ναργκίς παραμένουν αβοήθητοι εδώ και δυο βδομάδες, χωρίς στέγη, φαγητό και πόσιμο νερό. Ο τεράστιος αριθμός των θυμάτων (32.000 νεκροί σύμφωνα με την κυβέρνηση, 80-100.000 σύμφωνα με αντικυβερνητικές πηγές) και η δυσοίωνη προοπτική αύξησής του το αμέσως επόμενο διάστημα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη φτώχεια και την έλλειψη υποδομών που μαστίζει τη χώρα. Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται ότι και οι φυσικές καταστροφές μπορεί να έχουν, κατά περίπτωση, πολύ δυσανάλογα αποτελέσματα. Ένας τέτοιος τυφώνας στις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ, για παράδειγμα, θα προκαλούσε σχετικά λίγους νεκρούς και καταστροφές – αλλά στα απροειδοποίητα και ανυπεράσπιστα χαμόσπιτα της Βιρμανίας χτυπά αλύπητα, διαλύοντας τα πάντα στο διάβα του και παίρνοντας μαζί του χιλιάδες ψυχές απόκληρων.
Η αντιπαράθεση της χούντας με τις ΗΠΑ και γενικότερα τη Δύση, που δεν ανέχεται ένα καθεστώς το οποίο προνομοποιεί τις οικονομικές σχέσεις με την ανερχόμενη κινεζική δύναμη, ολοκληρώνει την καταστροφή. Η άρνηση του στρατιωτικού καθεστώτος να δεχτεί την εισβολή πάσης φύσεως "ανθρωπιστών" οδηγεί στην παροχή βοήθειας από τη "διεθνή κοινότητα" με το σταγονόμετρο.
Χαρακτηριστικό είναι ότι η Ουάσιγκτον χρειάστηκε δέκα μέρες για να επιτρέψει την αποστολή χρημάτων από τους βιρμανικής καταγωγής υπηκόους των ΗΠΑ στις οικογένειές τους, που μέχρι τώρα ήταν απαγορευμένη λόγω του αμερικανικού εμπάργκο προς τη χώρα αυτή. Εξίσου ενδεικτική των προθέσεων των ΗΠΑ ήταν η προχτεσινή ανακοίνωση του Πενταγώνου, ότι "μονάδες πεζοναυτών που σταθμεύουν στην Ταϊλάνδη είναι έτοιμες να μεταβούν με ελικόπτερα και πολεμικά πλοία στη Βιρμανία για να συνδράμουν τους πληγέντες". Εύλογη και η αντίδραση του βιρμανικού καθεστώτος, που αρνήθηκε την "ευγενή προσφορά"…
Από την άλλη, οργανώσεις που λίγο-πολύ τηρούν πολιτική ουδετερότητα και έχουν σημαντική παρουσία δικού τους προσωπικού στη Βιρμανία, όπως ο Ερυθρός Σταυρός και η UNICEF, ανακοίνωσαν ότι δεν αντιμετωπίζουν εμπόδια από τις αρχές στην παραλαβή και διανομή της βοήθειας – αλλά ταυτόχρονα τόνισαν ότι η βοήθεια που φτάνει από το εξωτερικό είναι δραματικά ανεπαρκής, και ότι η συμμετοχή του κρατικού μηχανισμού στη διανομή της είναι επιεικώς ελλιπής. Αναμενόμενα και τα δύο, αφού η μεν Δύση επιμένει να συνοδέψει τη βοήθεια ακόμη και με… πεζοναύτες, ενώ η χούντα ασχολούνταν περισσότερο με το "δημοψήφισμα" του περασμένου Σαββάτου – το οποίο πραγματοποιήθηκε παρόλο που μεγάλο τμήμα της χώρας ήταν θανάσιμα πληγωμένο από τον κυκλώνα και τις πλημμύρες. Ο κυνισμός των εγχώριων και διεθνών κρατούντων σε όλο του το μεγαλείο…
Ερρίκος Φινάλης