21/10/2011
Η κινητοποίηση του λαού στις 19 και 20 Οκτώβρη ήταν συγκλονιστική και πρωτοφανής για τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Πολλές εκατοντάδες χιλιάδες κατέλαβαν τους κεντρικούς δρόμους και τις πλατείες σε όλες τις πόλεις της χώρας, μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις και μαγαζιά έκλεισαν, εκατομμύρια απέργησαν στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα. Είναι φανερό ότι αυτή η κυβέρνηση των υπαλλήλων της τρόικας δεν έχει καμιά νομιμοποίηση. Η γενική απεργία ήταν μια βροντερή πολιτική παλλαϊκή δήλωση: «Να φύγουν εδώ και τώρα η κυβέρνηση και η τρόικα». Τίποτα λιγότερο. Ο αγώνας συνεχίζεται και θα κλιμακωθεί.
Είναι προφανές ότι αυτή η κυβέρνηση δεν θα πέσει από μόνη της. Δεν θα τη ρίξουν οι «για τελευταία φορά» διαρκώς συναινούντες βουλευτές της. Δεν αρκούν οι εσωτερικές αντιθέσεις και έριδες. Η κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ εκτελούν συμβόλαιο εξόντωσης της κοινωνίας, στηριζόμενες αποκλειστικά στην ξένη τρόικα, την εγχώρια διαπλοκή και την καταστολή. Αυτή η λαομίσητη κυβέρνηση θα πέσει κάτω από το βάρος του παλλαϊκού ξεσηκωμού. Είναι χρέος κάθε αντιστεκόμενης δύναμης να συμβάλλει στον ξεσηκωμό, στην κλιμάκωση του αγώνα, σε ένα λαϊκό μέτωπο, κοινωνικό και πολιτικό, που θα ανοίξει το δρόμο για τη διέξοδο της χώρας και την επιβίωση του λαού.
Υπεύθυνη για τον θάνατο του οικοδόμου Δημήτρη Κοτζαρίδη, μέλους του ΠΑΜΕ, είναι η κυβέρνηση, οι δυνάμεις καταστολής και οι παρακρατικοί της μηχανισμοί. Η μετατροπή της Αθήνας σε θάλαμο χημικών αερίων, αυτή τη φορά είχε αβάσταχτο κόστος. Η αδίστακτη κυβέρνηση Παπανδρέου δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι δεν θα λογαριάζει τις ανθρώπινες ζωές προκειμένου να φέρει σε πέρας το συμβόλαιο που έχει υπογράψει. Η θλίψη και η οργή για τον θάνατο του 53χρονου διαδηλωτή πρέπει να γίνει πείσμα και θέληση για τη συνέχιση του αγώνα. Είναι ένας ακόμα λόγος για να τους διώξουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Το μαζικό λαϊκό κίνημα σε μεγάλο βαθμό αυτές τις μέρες βρέθηκε στους ίδιους δρόμους. Με διαφορετικές σημαίες, διαφορετικά σχέδια, διαφορετικούς ίσως στόχους. Είναι αναγκαία η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα όλων όσων θέλουν να αγωνιστούν ενάντια στην κυβέρνηση και την τρόικα. Το κίνημα της πλατείας, οι αγανακτισμένοι, όλες οι αριστερές οργανώσεις και κόμματα, όλες οι ομοσπονδίες και τα συνδικάτα, όλοι οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι πάντες πρέπει να συσπειρωθούν κόντρα στη σημερινή πορεία εξαθλίωσης και χρεοκοπίας. Τα τελευταία γεγονότα δεν πρέπει να λειτουργήσουν σε βάρος αυτής της ανάγκης.
Το ΠΑΜΕ δέχτηκε μια δολοφονική επίθεση από ομάδες που καμιά σχέση δεν έχουν με οποιαδήποτε αγωνιστική ιδεολογία και αντίληψη. Είδαμε πέτρες, μάρμαρα και μολότοφ να εκτοξεύονται πάνω σε σώματα και κεφάλια απεργών και διαδηλωτών. Αυτές οι πρακτικές θυμίζουν μόνο παρακρατικούς μηχανισμούς. Η πολιτικά απαράδεκτη απόφαση της ηγεσίας του ΚΚΕ να περιφρουρηθεί η Βουλή, κρατώντας μακριά διαδηλωτές άλλων σωματείων και πολιτικών χώρων και τεράστια τμήματα εργαζομένων και αγωνιζόμενου λαού, δεν δικαιολογεί σε καμιά περίπτωση την φασιστικής έμπνευσης δολοφονική επίθεση. Την προηγούμενη μέρα εκπαιδευτικοί πήγαν στον νοσοκομείο με ανοιγμένα κεφάλια πάλι από τις ίδιες ομάδες βίας. Πριν ενάμισι χρόνο η ελληνική κοινωνία πάγωσε στο άκουσμα τριών νεκρών στην Marfin και η κυβέρνηση διασώθηκε. Είναι άλλης τάξης ζήτημα η αντιπαράθεση με μαζικούς και πολιτικούς όρους, και άλλης τάξης πρόβλημα το δολοφονικό αμόκ του απολίτικου χουλιγκανισμού. Αυτές οι ομάδες εξ αντικειμένου λειτουργούν συμπληρωματικά και υποβοηθητικά στους αστικούς και κρατικούς σχεδιασμούς.
Η πλατεία Συντάγματος είναι ο χώρος έκφρασης του αγωνιζόμενου λαού. Σαν τέτοιος πρέπει να διαφυλαχθεί και να έχει χαρακτήρα επικίνδυνο για το πολιτικό σύστημα της χρεοκοπίας και της κατοχής. Η πλατεία Συντάγματος ενώνει τον λαό και τις αγωνιζόμενες δυνάμεις. Δεν τις χωρίζει, δεν τις διαιρεί. Η πλατεία μπορεί να λειτουργήσει ξανά σαν χώρος πραγματικού και όχι εικονικού κινήματος, πραγματικής και όχι εικονικής περικύκλωσης της Βουλής, πραγματικού και όχι εικονικού λαϊκού ξεσηκωμού. Ο χαρακτήρας των διαδηλώσεων μπορεί να διαφυλαχθεί μόνο από τον ίδιο τον αγωνιζόμενο λαό. Αυτό είναι βασικό δίδαγμα όλης της τελευταίας εμπειρίας του κινήματος. Ας θυμηθούμε πώς όλη την περίοδο του κινήματος των πλατειών από τις 25 Μάη και ειδικά στην τεράστια συγκέντρωση της 5ης Ιούνη, εκατοντάδες χιλιάδες λαού επέβαλλαν, χωρίς περιθώριο αμφισβήτησης από κανέναν, τον ειρηνικό χαρακτήρα που είχαν επιλέξει να έχουν οι κινητοποιήσεις τους. Η πιο πλατιά δημοκρατία, η πολιτική αντιμετώπιση των ζητημάτων, η ενεργητική συμμετοχή και ενημέρωση όλων, η εναντίωση σε κάθε λογική μηχανισμών, ιδιαίτερα μηχανισμών τυφλής βίας, και στις στρατιωτικού τύπου αντιπαραθέσεις, είναι παρακαταθήκες για το νέο μαζικό λαϊκό κίνημα που θα βρει τρόπους, μορφές και υποδομές για να ξεπεράσει όσα το καθυστερούν και το συγκρατούν.
Ο θάνατος ενός διαδηλωτή, οι εικόνες της Πέμπτης στην πλατεία Συντάγματος, η ψήφιση του νομοσχεδίου δημιουργούν μια πικρή αίσθηση σε χιλιάδες αγωνιζόμενο κόσμο. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το κρύψει. Όμως ο λαός έδειξε και τις διαθέσεις του και τη δύναμή του και αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο κανείς να το διαστρεβλώσει, να το κρύψει, να το αποσιωπήσει. Η κυβέρνηση προσπαθεί να συνεχίσει με νύχια και με δόντια να εκτελεί το συμβόλαιο εξόντωσης αλλά σε ένα περιβάλλον πλήρους διάλυσης και απονομιμοποίησης. Τα κύματα του ξεσηκωμού, από τις 5 Μάη του 2010, προχωρούν και υποχωρούν για να ξαναγυρίσουν κάθε φορά πιο φουσκωμένα μέχρι να πνίξουν όσους έχουν βάλει στο στόχαστρο το μέλλον των σημερινών και των αυριανών γενιών.
Τώρα είναι η ώρα της οργάνωσης του λαού και παράλληλα της κλιμάκωσης του πολιτικού αγώνα. Σε κάθε χώρο, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη θα πρέπει να δυναμώσει η λαϊκή οργάνωση και αλληλεγγύη. Να δυναμώσουν οι δεσμοί ανάμεσα στο δοκιμαζόμενο λαό. Να δυναμώσουν οι αγώνες. Να συναντηθούν όλα τα αγωνιζόμενα τμήματα, οι εργατικοί αγώνες, οι τοπικές αντιστάσεις, τα κινήματα ανυπακοής. Να πληθύνουν οι πρωτοβουλίες ενότητας και συντονισμού πολιτικών, κοινωνικών, συνδικαλιστικών πρωτοβουλιών και προσπαθειών. Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι την οριστική απομάκρυνση της κυβέρνησης, της τρόικας και του συνένοχου πολιτικού συστήματος.