Δημήτρης Παπαδημούλης, βουλευτής Β’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ
1 Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να λειτουργήσει ως ενιαίος πολιτικός οργανισμός; Τα παραδείγματα στην Ευρώπη, που έδωσαν πολύ θετικά αποτελέσματα, μπορούν, προσαρμοσμένα στα δικά μας δεδομένα, να αποτελέσουν οδηγό;
2 Ζητήματα πολιτικής γραμμής και στάσης απέναντι στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πρέπει να συζητηθούν στη Συνδιάσκεψη και προς ποια κατεύθυνση; Ποια αντιπολίτευση πρέπει, κατά την γνώμη σας, να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;
3 Ποια πρέπει να είναι η πολιτική και τακτική του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους Οικολόγους Πράσινους; Αποτελούν τον προνομιακό χώρο συνεργασιών και προσέγγισης του ΣΥΡΙΖΑ;
1 Μην παίζουμε με τις λέξεις: Το ζήτημα είναι κόμμα ή πολιτική συμμαχία; Ή παπάς-παπάς ή ζευγάς- ζευγάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν απ’ όλα, χρωστά να μείνει συνεπής στο πρόγραμμα και την πολιτική που προβάλλαμε προεκλογικά. Απαιτείται εξωστρέφεια και άνοιγμα στην κοινωνία. Ο Συνασπισμός, το κόμμα μου, είναι, σύμφωνα με ομόφωνες συνεδριακές μας αποφάσεις, επιλογή μακράς πνοής και όχι προσωρινό σχήμα, υπό διάλυση. Πρέπει να γίνει ακόμη πιο ισχυρό και αποτελεσματικό πολιτικό κέντρο. Το ίδιο, υποθέτω, διεκδικεί για τον εαυτό της και η ΚΟΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική μας συμμαχία, πρέπει να διευρυνθεί προς το χώρο της οικολογίας, των αριστερών σοσιαλιστών και των ανένταχτων της Αριστεράς. Να γίνει, δηλαδή, στην πράξη ένα πιο πλατύ και όχι πιο στενό σχήμα από το κόμμα του Συνασπισμού. Όλοι γνωρίζουν ότι ο ΣΥΝ είναι η κύρια δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό αποτυπώνεται και έχει συνομολογηθεί από όλες τις συνιστώσες του, π.χ. στην κατανομή της οικονομικής επιχορήγησης, που είναι μάλιστα και γαλαντόμα για τις μικρότερες συνιστώσες. Η προσπάθεια να “κοντύνει” ο ρόλος του ΣΥΝ με αυθαίρετες διοικητικές ρυθμίσεις κορυφής, όπως επιχειρείται π.χ. από το κείμενο των σ. Μπανιά και Σαπουνά είναι επιζήμια και αδιέξοδη. Πρέπει και μπορεί ασφαλώς να μειωθεί ο συγκεντρωτισμός και ο παραγοντισμός στην κορυφή του ΣΥΡΙΖΑ, προς όφελος της αποκέντρωσης, της συμμετοχής και της δημοκρατίας. Οτιδήποτε όμως οδηγεί στη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ, αμέσως ή εμμέσως, σε κόμμα ή “ιδιότυπο κόμμα”, όχι μόνο δεν βοηθάει, αλλά παραβιάζει το ιδρυτικό μας συμβόλαιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εξελιχθεί σε μια ευρύτερη πολιτική συμμαχία της Αριστεράς και όχι να γίνει ένα στενό και συγκεντρωτικό “αντισυστημικό” κόμμα. Τα πράγματα είναι απολύτως σαφή. Τα χιλιάδες μέλη του ΣΥΝ έχουν κόμμα και κάρτα μέλους, δεν ψάχνουν για καινούρια. Δεσμεύονται από τις ιδρυτικές αρχές, το καταστατικό και το πρόγραμμα του ΣΥΝ και δρουν μέσα στο κοινό συναινετικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με όσες άλλες δυνάμεις και πρόσωπα συμφωνούν με αυτό το συναινετικό πλαίσιο. Οι θετικές εμπειρίες της γερμανικής και πορτογαλικής Αριστεράς είναι χρήσιμο να αξιοποιηθούν και από τον ΣΥΡΙΖΑ.
2 Η ελληνική κυβέρνηση βρίσκει πολύ νωρίς μπροστά της ένα οδυνηρό τρίπτυχο: πολύ κακά δημόσια οικονομικά, πλήρη αναξιοπιστία των ελληνικών στατιστικών και το νεοφιλελεύθερο δογματισμό της Κομισιόν. Τίποτε από αυτά δεν ήταν απρόβλεπτο.
Οι κύριοι Τρισέ και Αλμούνια είπαν καθαρά: “Δεν θα σας αφήσουμε μεν να πάτε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, διότι αυτό θα ήταν “σφαλιάρα” για το ευρώ, αλλά θα παίξουμε εμείς το ρόλο του ΔΝΤ”. Όπως όλα δείχνουν, τον επόμενο Φεβρουάριο, η Ελλάδα θα τεθεί, με βάση την παράγραφο 9 του άρθρου 104 της Συνθήκης, υπό την πιο στενή και ασφυκτική εποπτεία και επιτήρηση που έχει τεθεί ποτέ μέλος της Ευρωζώνης. Αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε ενδεχομένως προϋπολογισμό τριμήνων και όχι έτους για το 2010. Ότι κάθε μήνα θα έρχεται εδώ μια ομάδα υψηλόβαθμων υπαλλήλων της Κομισιόν και θα “ξεσκονίζει” τα ελληνικά βιβλία.
Το ΠΑΣΟΚ παρουσίασε προεκλογικά ένα πρόγραμμα με υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις που γνώριζε ότι δεν θα μπορεί να εφαρμόσει. Μετά τις εκλογές, σε ένα ατελείωτο κομπολόι, έχουμε αρχίσει να μετράμε τις χάντρες της αθέτησης δεσμεύσεων.
Το προσχέδιο του προϋπολογισμού δεν αποτυπώνει μόνο την παταγώδη αποτυχία της κυβέρνησης της ΝΔ, αλλά και την αδυναμία ή την άρνηση της σημερινής κυβέρνησης να εφαρμόσει μια πολιτική διαφορετική από την πολιτική της ΝΔ, που ηττήθηκε, που μαυρίστηκε στις εκλογές. Επίσης, αποτυπώνει και μια σαφή προσπάθεια αποδέσμευσης και απόκλισης της κυβέρνησης από προεκλογικές δεσμεύσεις που είχε αναλάβει.
“Αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση” σημαίνει να μείνουμε πριν απ’ όλα συνεπείς σε όσα είπαμε προεκλογικά με το πρόγραμμά μας. Από αυτή την αριστερή σκοπιά, όχι μόνο να ελέγχουμε και να κρίνουμε τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες, αλλά και να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες καταθέτοντας και διεκδικώντας τις δικές μας προτάσεις και αγωνιστικές διεκδικήσεις.
Αυτή την πολιτική τη διαμορφώνει με συλλογικότητα η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Την περιέγραψε με επάρκεια ο Αλ. Τσίπρας από το βήμα της Βουλής, μιλώντας για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Την υπερψήφισε σχεδόν ομόφωνα στη μετεκλογική της συνεδρίαση η Κεντρική Επιτροπή του Συνασπισμού και, εξ όσων γνωρίζω, καμιά από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δηλώσει ότι διαφωνεί με αυτή. Το ζητούμενο είναι να την κάνουμε πράξη ολοένα και πιο αποτελεσματικά, και στους θεσμούς και στα κινήματα. Κι αυτό απαιτεί να ενισχύσουμε και τον προγραμματικό μας λόγο και την επαφή μας με την κοινωνία. Η ανοιχτή συζήτηση για τον εμπλουτισμό ή και την αμφισβήτηση αυτής της πολιτικής πρέπει να είναι το κύριο καθήκον της πολιτικής μας συμμαχίας και ασφαλώς πρέπει να απασχολήσει και την Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ.
3 Η πολιτική μας απέναντι στους Οικολόγους Πράσινους πρέπει να είναι διάλογος και κοινή δράση, όπου μπορούμε να κάνουμε κάτι από κοινού.
Υπάρχουν συμπτώσεις, υπάρχουν και διαφορές, όλοι το γνωρίζουμε, αλλά μήπως δεν υπάρχουν και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ;
Αναδεικνύοντας το δικό μας οικολογικό “φύλλο αγώνα”, δεν πρέπει να φοβόμαστε τα ανοίγματα.