Οι εργατικοί αγώνες στα χρόνια της κρίσης του ‘29, της Χριστίνας Μπάρτσα

Όσο περισσότερο εκδηλώνονται τα σημάδια και οι συνέπειες της κρίσης, τόσο περισσότερο είναι αναγκαίο ο λόγος και η πράξη της αριστεράς όχι μόνο να αποκαλύπτει τα αίτια και τους υπεύθυνους της κρίσης, αλλά και να μπορεί να οργανώνει και να καθοδηγεί τη συλλογική αντίδραση όσων πλήττονται απ’ αυτήν.

Στη διάρκεια της κρίσης του ’29, παρόλο που το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας ήταν ακόμα νέο και ταλανιζόταν από μια εσωτερική κρίση, ο λόγος και η δράση του ήταν τέτοια που προσανατόλιζαν και έδιναν μια ταξική κατεύθυνση στα λαϊκά στρώματα.

Η κρίση του ’29 επηρέασε την Ελλάδα οδηγώντας σε μείωση των εξαγωγών και της βιομηχανικής παραγωγής, με αποτέλεσμα τη μείωση των τιμών στα αγροτικά προϊόντα, την αύξηση των τιμών στα βιομηχανικά είδη και τη χρεωκοπία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ενώ ο εξωτερικός δανεισμός οδηγούσε σε συνεχή αύξηση των φόρων. Έτσι, το σύνολο σχεδόν της αγροτιάς και των εργατών γης αντιμετώπιζε ζήτημα επιβίωσης ζώντας σε συνθήκες πείνας και στερήσεων, οι εργάτες διάφορων βιομηχανικών κλάδων οδηγούνταν στην ανεργία, και γενικότερα τα λαϊκά στρώματα αντιμετώπιζαν τη φτώχεια και την ανέχεια.

Με στόχο να μην περάσει η κρίση στις πλάτες του λαού, το ΚΚΕ καλούσε τους άνεργους να συγκροτήσουν επιτροπές που θα απαιτούν επιδόματα ανεργίας, δωρεάν συσσίτια, δωρεάν φάρμακα και γιατρούς, πληρωμή του ενοικίου από το κράτος. Να παλέψουν μαζί με τους εργαζόμενους για αύξηση του μεροκάματου. Καλούσε τους εργαζόμενους να στηρίξουν τον αγώνα των ανέργων ώστε να μην μπορούν οι εργοδότες να κατεβάζουν τα μεροκάματα, να αυξάνουν τις ώρες δουλειάς και να απειλούν με απολύσεις, εκμεταλλευόμενοι την ανεργία. Καλούσε τους αγρότες να κατέβουν σε μαχητικές διαδηλώσεις στις πόλεις, να αρνηθούν μαζικά να πληρώσουν τους φόρους.

Έτσι, στα χρόνια της κρίσης, μέσα σε συνθήκες εφαρμογής του Ιδιώνυμου, άγριας τρομοκρατίας και αιματηρής καταστολής, σημειώθηκαν μια σειρά μαζικοί εργατικοί και αγροτικοί αγώνες. Δυναμικές κινητοποιήσεις αγροτών που κατέβαιναν μαζικά στις πόλεις απαιτώντας ψωμί, αύξηση των τιμών στα προϊόντα τους, κατάργηση των φόρων και των κατασχέσεων για χρέη. Εργατικές απεργίες για αύξηση του μεροκάματου, μείωση της εργάσιμης μέρας, ενάντια στις απολύσεις. Απεργίες των μισθωτών ενάντια στις περικοπές του μισθού. Μαζικές κινητοποιήσεις ανέργων για χορήγηση επιδομάτων και δωρεάν συσσιτίων. Παρόλη την καταστολή, οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους αγώνες έληξαν με ικανοποίηση των αιτημάτων τους.

Σήμερα, οι λαϊκές μάζες βρίσκονται απροετοίμαστες να αντιμετωπίσουν τη λαίλαπα της κρίσης, να αγωνιστούν για να μην φορτωθεί η κρίση στις πλάτες μας. Κυβέρνηση και εργοδότες καλούν τους εργαζόμενους σε θυσίες και επιβάλλουν “αναγκαία” μέτρα για το “καλό της εθνικής μας οικονομίας” μπροστά στις δυσκολίες της κρίσης. Ο επίσημος συνδικαλισμός, στο ρόλο του “κοινωνικού εταίρου”, “κατανοώντας” αυτές τις δυσκολίες, κρατά “συνετή” και “υπεύθυνη” στάση. Ο μόνος δρόμος για τους εργαζόμενους είναι η συλλογική αντίδραση, αντίσταση και αλληλεγγύη. Να αρνηθούμε να πληρώσουμε την κρίση τους. Να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα και τις καταχτήσεις μας, χωρίς καμία έκπτωση και υποχώρηση απ’ αυτά. Καθήκον και υποχρέωση της αριστεράς είναι να σταθεί έμπρακτα πέρα και έξω από κάθε συναινετική λογική, να καταδείξει στους εργαζόμενους αυτό το δρόμο, να παλέψει και να δουλέψει για την οργάνωση μαζικών αγώνων.

Χριστίνα Μπάρτσα