ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΟΥ 16: ΒΟΤΣΑΛΟ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ, του Χ.Κατσούλα

Στον απόηχο της πρότασης της ΚΟΕ για την παράταξη του 16

Βότσαλο στη λίμνη…

του Χρίστου Κατσούλα

Αναμενόμενο ήταν να προκαλέσει μεγάλη συζήτηση η πρωτοβουλία για τη συγκρότηση της «παράταξης του 16». Ήταν αναμενόμενη η θετική υποδοχή της πρότασης από φοιτητές, από ανεξάρτητα σχήματα και αγωνιστές. Αναμενόμενες όμως και οι αντιδράσεις από τμήματα της αριστεράς που βολεύονται στη διαχείριση της πραγματικότητας, χωρίς σχεδιασμό για την ανατροπή της. Στις λίγες μέρες που έχει ζωή η πρωτοβουλία για την «παράταξη του 16» και μπροστά στο διήμερο της 10-11 Μάρτη, είναι χρήσιμο να επαναλάβουμε ορισμένες αλήθειες:

Αγαπάμε την ενότητα, αλλά πιο πολύ αγαπάμε το περιεχόμενο

Η πρότασή μας δεν αφορά την έκκληση ενότητας, αφορά την αντιπαράθεση στον κοινό εχθρό, στον νεοφιλελευθερισμό. Η ενότητα είναι εργαλείο, είναι δύναμη, είναι μέσο. Αγαπάμε την ενότητα γιατί είναι όπλο το να συγκεντρώνεις δυνάμεις κόντρα στον εχθρό. Λατρεύουμε το περιεχόμενο γιατί αυτό μπορεί να γίνει πραγματικά επικίνδυνο για την κυβέρνηση. Υπάρχουν κάποιοι που λατρεύουν την ενότητα χωρίς περιεχόμενο: Αυτοί είναι ακίνδυνοι για το σύστημα. Υπάρχουν άλλοι που μισούν την ενότητα και φλυαρούν για το περιεχόμενο: Αυτοί είναι μέχρι το λαιμό χωμένοι στη σκοπιμότητα και την μικροπολιτική.

Αυτά που θέτει η πρόταση της ΚΟΕ ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, στην κυβερνητική πολιτική, για την υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας, συγκροτούν μια πρόταση χωρίς περιεχόμενο, χωρίς αιχμές, ακίνδυνη για την κυβέρνηση; Ή ανάποδα συγκροτούν μια κατεύθυνση όπου θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν συνειδητά δυνάμεις και να δοθούν ακόμη περισσότερες και ακόμη μεγαλύτερες μάχες;

Μας ενδιαφέρει το τι πρέπει να γίνει και όχι το με ποιον πρέπει να γίνει

Βάζουμε το άλογο μπροστά από το κάρο και δεν μας αφορούν οι δίκες προθέσεων. Δεν καθοριζόμαστε από το ποιος μας αρέσει και ποιος όχι. Καθοριζόμαστε από το τι έχουμε ανάγκη. Δεν οριζόμαστε από το ποιον θέλουμε για σύμμαχο. Οριζόμαστε από το ποιον επιλέγουμε για αντίπαλο. Για την ΚΟΕ η λογική είναι: ποιος είναι ο αντίπαλος, ποια είναι η ανάγκη, και άρα ποια η τακτική μας, η πρότασή μας, οι πρωτοβουλίες μας. Για άλλες δυνάμεις η λογική είναι: «Με ποιους θέλω να είμαι – με ποιους δεν θέλω να είμαι», και άρα: «ας διαμορφώσω μια πρόταση που αυτόν τον χωράει και τον άλλον τον πετάει απέξω»… Κυνική μικροπολιτική. Όχι γιατί δεν περιέχει πολιτική πρόταση η άποψη αυτή, αλλά επειδή δεν ενδιαφέρει η πολιτική πλατφόρμα αλλά ο διαχωρισμός πάση θυσία…

Θέλουμε να κάνουμε αυτό που χρειάζεται και όχι αυτό που συνηθίζεται

Δεν μας ενδιαφέρει πρωτίστως ποιος από την αριστερά θα κερδίσει ή θα χάσει. Μας ενδιαφέρει αν θα χάσει η κυβέρνηση και ο νεοφιλελευθερισμός. Αν θα αποτελεί η πρωτοβουλία αυτή θετικό βήμα για τα κινήματα και τους αγώνες. Χρειαζόμαστε μια καθαρή απάντηση, και από τους επικριτές της πρότασης για την «παράταξη του 16» δεν την παίρνουμε με τίποτε: Η συγκρότηση αυτή τι αρνητικό έχει για το κίνημα; Τι το επιζήμιο έχει για το κίνημα (και όχι τον μαγαζακισμό);

Δεν μας ενδιαφέρει ακόμη το τι συνηθίζεται να γίνεται επί χρόνια στην αριστερά. Αντλούμε διδάγματα από τις καλύτερες και πιο αποτελεσματικές τακτικές επιλογές του αριστερού κινήματος και δεν φοβόμαστε να δοκιμάσουμε. Το να δώσουμε στοχευμένες κοινές πολιτικές μάχες (γιατί είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να ενωθούμε στα πάντα) συνιστά μια αναβαθμισμένη απάντηση από το κίνημα στην προκλητικότητα και τον αυταρχισμό της κυβέρνησης. Συνιστά μια ακόμη μεγαλύτερη απομόνωση του δικομματισμού. Αυτό χρειάζεται, αλλά δεν συνηθίζεται. Δεν πειράζει. Ας τολμήσουμε να το προτείνουμε. Η γη κινείται…

Στην παραφιλολογία απαντάμε πολιτικά

Ο δρόμος για την αλλαγή της κατάστασης θα περάσει δίπλα σε αυτή την υπαρκτή αριστερά, μέσα από αυτή την υπαρκτή αριστερά, κόντρα σε αυτή την υπαρκτή αριστερά. Και αυτό αφορά και το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ και την ΚΟΕ και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Η επαναστατική αριστερά πρέπει να παίρνει πρωτοβουλίες και όχι να κοιτάει στον καθρέφτη ούτε να …ανασυνθέτει τον εαυτό της.

Όταν άλλοι απαντάνε στην πρόταση του 2007 πιπιλίζοντας τι έγινε κατά τη γνώμη τους το 1987 ή όταν τους καθορίζει το μίσος για τον διπλανό και όχι για τον αντίπαλο, η πρόταση για την «παράταξη του 16» (και ό,τι γεννήσει σαν ενδιάμεσο μεταβατικό βήμα προς μετωπικές συγκροτήσεις της αριστεράς), θα προκαλεί αναταραχή στα λιμνάζοντα νερά της πολιτικής σκέψης και δράσης.